| Duik 586 (Anna Jacobapolder, 25 februari 2015, 19.40u)
De woensdag werd een dinsdag en de dinsdag werd weer gewoon de
woensdag. Zo flexibel zijn Goof en ik wel met het plannen van onze
wekelijkse duikavond. We gaan voor een nachtduik bij Anna
Jacobapolder, de aantrekkingskracht van de Oosterschelde werkt
ondanks enkele eerdere tegenslag toch onverminderd door.
Het leven naast het duiken is voor ons beiden vanzelfsprekend veel
belangrijker, het duiken is immers maar een hobby. Toch laten we ons
ook weer niet zomaar uit het veld slaan. Afspraken zijn er om verzet te
worden toch? Deze week is zo’n week, maar uiteindelijk gaan we wel
weer gewoon. Ik wacht Goof plichtsgetrouw op, op de parkeerplaats
van ons inmiddels vaste rendez-vous punt. We gooien de spullen in
mijn auto en binnen no-time zijn we weer onderweg.
Het laatste stuk richting Anna Jacobapolder voelt altijd als een groot
stuk “niemandsland”, ik vind het in ieder geval maar een dooie boel.
En eigenlijk staat het restaurant er ook maar een beetje plompverloren
bij, echt sfeer heeft het allemaal niet. Maar dat maakt nu niets uit, het
is toch pikkedonker! Ik parkeer mijn auto op de westelijke arm van de
oude veerhaven, zodat we straks gemakkelijk vanaf de kop te water
kunnen gaan.
Het water is als een spiegel en wordt slechts af en toe verstoord door
golven die de grote binnenvaartschepen veroorzaken. Verder heerst er
een oorverdovende stilte. De maan is aan de hemel te zien, het is
helder. Ik zie het sterrenbeeld Orion en besef me ineens dat dit wel
een ultiem plekje is om een keer de nachtelijke hemel te fotograferen.
Hier is geen enkele vorm van lichtvervuiling te bekennen.
Goof laat me voor de duik nog even snel zien wat hij vandaag als
snack voor na het duiken heeft meegenomen. Het zijn huisgemaakte
gehaktballen! Nou daar ben ik wel voor te porren, dus hup…snel te
water, des te eerder kunnen we daar van genieten, denk ik nog. Maar
haast hebben we natuurlijk helemaal niet. Het water ziet er vanaf de
kant al vrij helder uit en alle omstandigheden maken het een
aangename avond, dus we hebben er zin in.
We wensen elkaar een goede duik en duiken onder. Ik merk dat er al
een afgaande stroming staat, dus de kentering moet dan net voorbij
zijn. Geen probleem hier, maar ik kies er wel voor om tegen de lichte
stroming in te duiken. Ik zwem over met zeepokken bedekte stenen
en er staan wat plukken wakamewier en andere wiersoorten. Het ziet
er mooi uit in het toch wel goede zicht. Op de bodem kruipen wat
krabbetjes rond en ik probeer loodrecht vanaf de kop van de haven te
duiken. Dit lukt aardig, maar het duurt voor mijn gevoel best lang
voordat ik een helling zie en wat dieper kan gaan. Opeens zie ik een
prachtige zeedonderpad boven op een steen liggen, met de vinnen
breed uit. Ik aarzel geen seconde en pak mijn camera, vandaag heb ik
de vijfenveertig millimeter lens bij me dus ik moet wat afstand
houden. In dit geval niet erg, zo stoor ik deze mooie vis het minst.
Mijn flitsers positioneer ik zodanig dat ik niet te veel van het
aanwezige stof belicht en druk een aantal keer kort na elkaar af. Het
ziet er op de display goed uit, de zeedonderpad schiet er vandoor. Ik
duik verder richting het diepere deel van de duikstek.
Net als ik iets dieper wil, schijn ik met mijn lamp op een fel witte
massa aan de zijkant van een steen. Als ik iets beter kijk, zie ik dat het
om het legsel van een rosse sterslak gaat. De vermoedelijke eigenaar
zit op nog geen tien centimeter afstand, verdekt opgesteld tussen de
plukjes wier. Ik maak wat foto’s van het legsel en probeer ook de slak
er nog even op te zetten. Maar dit lukt me niet naar tevredenheid, dus
ik houd het voor gezien en daal verder af. Het valt me op dat het
landschap hier echt heel mooi is, op deze kant van de veerhaven had
ik nog nooit eerder gedoken. Dat moet ik maar eens vaker doen!
Tussen de oesters zie ik diverse vlokkige zeenaaktslakken, grote en
kleine. Het duurt echter even voordat ik er één vind die ik kan
fotograferen. Hooiwagenkrabben staan stoer boven op de oesters en
ik moet er van glimlachen. Met hun onhandige uiterlijk zijn het toch
altijd leuke fotomodellen en ik vermaak we weer een aantal minuten.
Er schiet een visje weg, maar ik zie niet wat het is. Geen aandacht
meer aan schenken, die vind ik toch niet meer. Een enkele kreeft is
aan de wandel op zoek naar een prooi, door het goede zicht kan ik
hem vanaf een flinke afstand volgen. Deze dieren gaan nooit vervelen
eigenlijk, vanavond is het de enige die ik zie.
Al bijna een uur ben ik aan het genieten in dit water van vier graden
Celsius, maar die kou maakt me nu niet uit ondanks dat ik toch wel
erg frisse handen begin te krijgen. Een goed moment om maar eens
om te draaien en wat ondieper te gaan. Langzaam aan laat ik me naar
het oppervlak drijven en probeer nog even een foto van een
felgekleurde zeedonderpad te maken. Dit lijkte me dezelfde
zeedonderpad, die ik aan het begin van de duik ook zag, maar toen
zat hij of zij er mooier bij. Ik maak wat mysterieuze foto’s door
onbedoelde schaduwval, het lijkt me voor nu prima. Tijd om er uit te
gaan, want ik zit nu zo’n beetje aan de westkant van de haven en dat
betekent dat ik er wel uit kan nu. Ik steek mijn hoofd boven water en
zie dat het mistig geworden is, wat kan het weer toch snel veranderen
in een dik uur!
Achter mij zie ik Goof ook boven water komen, een stuk verder vanaf
de kant wel. Als we alle spullen weer hebben ingepakt is het tijd om
te vertrekken. Onderweg genieten we heerlijk van de, door Goof zijn
vrouw gemaakte, gehaktballen. Nou Jantine, dat mag vaker hoor,
want ze smaakten heerlijk, bedankt!
Max. diepte 8.5m, temp. 4gr.C., zicht 3-4m, duikduur 66min.
|
| |
