| Duik 582 (Nieuwe Kerkweg, woensdag 4 februari 2015, 20.00u)
Eén week van het nieuwe jaar heb ik niet gedoken en meteen heb ik
het gevoel dat het een eeuwigheid geleden is. Zo sterk is mijn ritme
dus wel en ik heb daardoor weer erg zin in een winterduik, want we
lezen al de hele week al over zeer goed zicht in het Grevelingenmeer.
Goof en ik hebben daar ook wel zin in!
Mijn vrouw Cindy was bijna twee weken zoet met een flinke griep,
hierdoor viel voor mij de vaste duikavond in het water. Gelukkig kan
ik deze week weer op pad. Goof heeft zijn droogpak ook zeer snel
terug gekregen, voorzien van een nieuwe neopreen nekseal. De
Oosterschelde is wederom geen optie in verband met zeer slecht zicht
en de kentering komt niet goed uit. Onze keuze valt op Scharendijke,
daar lezen we de hele week al goede berichten over en het is al weer
een hele poos geleden dat we daar gedoken hebben.
Het is koud buiten en er staat een guur windje. Onderweg bedenken
we wat duikroutes en hopen dat het zicht ook voor ons zo subliem
gaat zijn. Als ik op de parkeerplaats parkeer, kijk ik snel nog even op
mijn telefoon en zie een berichtje van Janny. Het zicht was na hun
duik deze dag erg verslechterd en dus wilde ze dat ons nog even
meegeven als tip. Dat is natuurlijk weer erg lief van haar en ik
vertrouw het daarom niet om zonder even te gaan kijken onze spullen
aan te gaan trekken. Ik overtuig Goof er van dat we beter even
kunnen gaan kijken en gewapend met een duiklamp lopen we richting
de steiger.
Vrijwel meteen horen we boven aan de dijk toch het geluid van de
golfslag en we zien in het water een melkachtige waas. Maar echt
goed zien we het niet, dus we lopen maar even door richting het
einde van de steiger. Daar aangekomen zien we een prachtige volle
maan, maar het water ziet er minder prachtig uit. Sterker nog…we
zien maar een paar treden van de aluminium trap. Dit betekent niet
veel goeds en ik ben meteen overtuigd dat we hier niet te water
moeten gaan vanavond. We kunnen beter even bij de Nieuwe
Kerkweg gaan kijken stel ik voor, wetende dat Janny ook daar
verminderd zicht had waargenomen.
Bij de Nieuwe Kerkweg is de parkeerplaats ook leeg en wandelen we
snel even naar het water om de situatie in te schatten. Ook hier is het
water erg melkachtig en zien we de traptreden nauwelijks. Goof is
echter van mening dat we het toch maar moeten doen, anders blijven
we rijden. Ik word echter met de minuut chagrijniger en baal als een
stekker dat dit de zoveelste keer is dat wij niet de perfecte condities
krijgen. Goof gaat vrolijk aan de slag om zijn spullen te pakken, maar
ik heb de grootste twijfel of ik überhaupt nog wel ga. Uiteindelijk leg
ik me er maar bij neer en lopen we na een paar minuten gezamenlijk
richting het water.
We stappen naast de steiger het water in en meteen voel ik wat water
in mijn linker handschoen druppelen. Ook dat nog, @#$%&…dat kan
er ook nog wel bij! Snel trek ik mijn hand uit het water en doe de
handschoen nog een keer aan, hierna is het gelukkig wel droog maar
ik begin de duik wel meteen met een vochtige pols. We duiken onder
en laten ons meteen naar de bodem zakken en gaan richting het
diepere deel in de hoop dat het zicht daar wel wat beter is. Het golft
ook redelijk, dus daar zullen we dan ook wat minder last van hebben
gokken we.
Als we over de rand duiken gaat ineens het gordijn open en word ik
verrast door zeer goed zicht. Goof seint me dat ook hij blij is met deze
verrassing. Een gevoel van opluchting zorgt er voor dat ik meteen tot
rust kom. Goof heeft al snel een onderwerp gevonden om te
fotograferen en ik besluit door te duiken richting de reefballs. Het
water is koud, mijn duikcomputer geeft nog maar vier graden Celsius
aan. Ik schijn met mijn lamp de diepte in en kan echt immens ver
kijken. Mijn lamplicht is niet eens sterk genoeg. Al snel vind ik de
zeedahlia op de betonplaat en zie dat deze er maar een beetje
beteuterd bij staat. Het lijkt wel of deze is gekrompen, wellicht ook
last van de kou? Ik maak wat detailopnames en duik weer verder om
te zoeken naar leuke onderwerpen.
Af en toe vind ik een koornaarvis en zie ik de garnalen tussen het wier
zitten. Een enkele zeeanjelier staat op een oesterbankje en af en toe
zie ik een zeeappeltje verstopt zitten. Het wemelt niet van het leven
hier, dus het duurt even voor ik weer wat foto’s maak. Als ik bij de
reefballs aangekomen ben, maak ik even een kort rondje en geniet
van het uitzicht als ik mijn lamp nog eens goed over het landschap
laat schijnen. Ook kijk ik nog even rond om te zien of ik niet toevallig
een nestje van een zeedonderpad kan ontdekken, maar dat is helaas
niet het geval. Ik vervolg mijn weg en besluit langzaam aan de duik te
gaan beëindigen. Mijn handen beginnen weer aardig af te koelen.
Goof vind ik weer terug op een diepte van vijf meter en hij seint me
om te komen kijken. Als ik zelf mijn lamp op de bewuste plek schijn
word ik blij verrast door een zeedonderpad met nestje. Mooie roze
gekleurde eitjes zijn in een hoekje tussen wat oesters gedrapeerd.
Vader zeedonderpad houdt moedig de wacht. Ik besef me dat Goof
hier waarschijnlijk een hele tijd heeft gelegen om er foto’s van te
maken. Het nestje zit wat lastig weg gestopt, dus ik maak maar een
paar foto’s. Er is met mijn set-up weinig eer uit te behalen. En na een
paar shots verliest vader zeedonderpad zijn geduld en schiet als een
pijl weg. Ik besluit dan ook maar meteen een einde aan de duik te
maken, zodat hij in alle rust verder kan gaan waken.
Na een dik uur te hebben gedoken, tref ik Goof bij de steiger weer
aan en samen lopen we tevreden terug naar de auto. Ik had achteraf
gezien niet zo’n drukte om het slechte zicht moeten maken, want het
ging immers alleen om de bovenste laag van ongeveer vier meter.
Maar ja…als je alles van tevoren zou weten is het gemakkelijk praten.
De volgende keer zal ik me proberen in te houden, hoewel een beetje
vloeken en tieren op zijn tijd ook wel oplucht! De vondst van de
zeedonderpad met nestje heeft de duik in ieder geval tot een mooi
resultaat gebracht.
Max. diepte 7,5m, temp. 4gr.C., zicht 1-10m, duikduur 63min.
|
| |
