| Duik 583 (Zeelandbrug, woensdag 11 februari 2015, 20.00u)
Eindelijk vallen er een paar avonden gunstig en kunnen we wat
duiken op de kentering in de Oosterschelde gaan maken. Vanavond is
de eerste in een rij van drie avonden, we kiezen er voor om weer eens
bij de Zeelandbrug te gaan kijken en ons geluk te beproeven.
Echt geweldige berichten over het zicht lezen we niet de laatste tijd,
dus het is wederom een gok. Het is de hele dag al grijs, maar droog
en er staat geen wind. Hopelijk wil het zicht toch een beetje
meevallen. Vanavond zullen we net iets te laat zijn voor de hoogwater
kentering, maar Goof heeft er alle vertrouwen in dat het goed gaat
komen. Ik ben wat sceptischer, want ik ben de laatste duik van 2014
echt nog niet vergeten…
De parkeerplaats is leeg en we zijn nog maar net bezig met het
uitpakken van onze spullen, als er een auto aan komt rijden. Deze
draait even onder de brug en ik herken de functie van deze twee
mannen in de auto aan de kleur van hun jasje. Het zijn de
zogenaamde “straat coaches” van Gemeente Schouwen-Duiveland, zij
houden een oogje in het zeil en hebben een toezicht functie, maar
zijn vooral een gesprekspartner voor jongeren. Zij rijden dus alle
bekende “hangplekken” af en de Zeelandbrug is er één van. We
praten even met ze en na een korte rookpauze van een van de heren
vertrekken ze weer richting hun volgende plekje.
Goof en ik vervolgen ons ritueel, maar dit wordt verstoord door de
kraan van Goof zijn fles. Deze wil niet open en als ik een poging
waag, merk ik dat de knop om de spindel draait en we de fles dus
nooit open zullen gaan krijgen op deze manier. Een reservefles
hebben we dit keer niet bij ons, maar ik heb wel een tas met
gereedschap bij me. We besluiten de kraandop eraf te schroeven en
met een waterpomptang openen we voorzichtig de kraan. Dicht hoeft
hij vanaf nu niet meer, dus we kunnen toch gewoon gaan duiken.
Ondanks dit tegenvallertje staan we niet veel later aan de waterkant.
Met het lamplicht op het water gericht, heb ik meteen al het idee dat
het vanavond niet goed gaat komen met het zicht. Het is zelfs in het
ondiepe deel al erg melkachtig en dat belooft meestal niet veel goeds.
Goof duikt als eerste onder en ik volg, we gaan ieder onze eigen weg.
Ik daal een stukje af en even denk ik nog dat ik in zijn stof zit, maar
als snel kom ik bij mijn positieven en besef me dat dit gewoon de
condities van vandaag zijn. Ik baal stevig en vloek er weer op los. Hier
had ik echt geen zin in. Ik bots tegen de stenen op en zie eigenlijk
geen hand voor ogen, de duiklamp zorgt namelijk voor een groot
mistgordijn, niet mijn ding! Hierdoor heb ik ook geen oog voor wat er
zich aan leven onder mij bevindt, tijd voor een wijs besluit….
Ik denk niet lang na en keer terug naar de kant en besluit heel ondiep
wat te gaan scharrelen op de dijkwand, het stuk waar de
basaltblokken liggen. Deze blokken zitten vol met alikruiken en
schaalhoorns, welke natuurlijk ook best eens interessant kunnen zijn
om te fotograferen. Het zicht is hier nog het best, dus ik heb hier ook
de meeste kans op foto’s zonder al te veel stof. Mijn snoots
positioneer ik zo goed mogelijk en ik ga aan de slag. Ik kan een heel
laag standpunt innemen ten opzichte van een aantal alikruiken. Hun
rinophoren en oogjes zijn goed te zien en het lukt me om er een
aantrekkelijk plaatje van te maken.
Plotseling schiet er iets door mijn lamplicht en het cirkelt rond mijn
hoofd, ik kan niet zien wat het is. Maar niet veel later zie ik de roze
kleur van deze onderwater UFO en besef dat het een vrij zwemmende
zager is. Bah, van die diertjes krijg ik echt de kriebels. Ze zijn
natuurlijk prachtig, maar hun zenuwachtige gedrag is aan mij niet
besteed. Gelukkig is hij na een minuutje weer verdwenen. Ik vervolg
mijn weg over de stenen en zoek even naar paardenanemonen, maar
ik zie ze niet. Misschien zijn ze wel weg gekropen tussen de stenen
vanwege de kou, wie zal het zeggen, ik kan het ze in ieder geval niet
kwalijk nemen.
Er zijn wat schaalhoorns die zich iets van de stenen opheffen en dus
kan ik er eens wat meer onder kijken en ze op de foto zetten. Maar
dan zie ik er plotseling één die op de rand van een basaltblok
balanceert en naar de zijkant van de steen op weg is. Dit betekent dat
ik de helft van zijn onderkant kan zien, iets wat niet vaak te zien is.
Meteen zie ik een uniek fotomomentje en zorg dat ik zo min mogelijk
stof te pakken krijg. Dat lukt gelukkig aardig en uiteindelijk heb ik een
hele serie met diverse posities, dat maakt de duik weer een stukje
goed.
Mijn handen worden in het water van vier graden Celsius toch weer
redelijk fris en ik begin het beu te worden. Net als ik wil keren, zie ik
een klein botervisje naar me toe komen zwemmen en ik leg hem vast
op de gevoelige plaat, het is echter niets bijzonders geworden. Een
stukje verder ontdek ik ook nog eens een zwangere groene
zeedonderpad. Het is maar een kleintje, maar de dikke buik ik zeer
goed zichtbaar. Zij zit maar een metertje diep, dus ik neem aan dat ze
nog wel een ander plekje gaat zoeken voor een nestje. Ik maak nog
snel wat foto’s, voor ze weer het stof in duikt. Het is mooi geweest, ik
keer maar eens om.
Na ongeveer vijftig minuten ben ik weer boven, mijn duikcomputer
geeft minder minuten aan, maar dat komt natuurlijk omdat ik zo
ondiep ben gebleven. Goof volgt pas een kwartier later en hij heeft
zich redelijk kunnen vermaken, maar ook hij heeft vandaag niet veel
foto’s gemaakt. Als onze spullen weer in de auto liggen, genieten we
nog even van een kopje soep en rijden we weer naar huis. Stiekem
hoop ik toch echt dat we volgende week in betere condities kunnen
duiken!
Max. diepte 5m, temp. 4gr.C., zicht 0,5-1m, duikduur 50min.
|
| |
