| Duik 563 (Zeelandbrug, woensdag 1 oktober 2014, 19.30u)
Jeetje, het is al weer oktober! Wat vliegt de tijd dit jaar toch weer snel,
het is gelukkig nog steeds erg mooi weer, dus nog even lekker
genieten! En dat gaan we doen, bij de Zeelandbrug wel te verstaan!
De watertemperatuur is nog steeds erg hoog voor de tijd van het jaar.
Vorig jaar was het op deze dag al weer veertien graden Celsius, maar
nu vertellen de berichten ons dat het nog steeds achttien graden
Celsius is. Heerlijke temperaturen voor Nederlandse begrippen. Het is
alleen jammer dat de rits van mijn droogpak het na ongeveer
tweehonderdvijftig duiken heeft begeven en daarmee is mijn droogpak
een soort “vochtpak” geworden. Ik moet de reparatie maar snel gaan
plannen, want voor je het weet wordt het echt wat frisser en dan is
een nat onderpak niet lekker meer.
Vanavond gaan Frank en ik er nog een keer voor, gelukkig valt de
hoogwater kentering eindelijk weer eens gunstig op onze vaste
duikavond en is de keuze snel gemaakt. We rijden over de nieuwe
wegaansluiting vanaf de rotonde bij Zierikzee nu om het
industrieterrein naar de duikstek. Dat is een hele verbetering ten
opzichte van de oude situatie. Hier wordt letterlijk aan de weg
getimmerd. Op de parkeerplaats staan al de nodige auto’s en ik
parkeer die van mij netjes in een vak. Het schijnt dat er weer verhoogd
toezicht is door de heren en dames ambtenaartjes, dus dat risico ga ik
niet lopen. Toch staan er weer een aantal auto’s onder de brug en
komen er nog een paar bij die zich krampachtig onder de brug
scharen, terwijl er voldoende plaats is in de vakken.
We gaan even een kijkje nemen op de dijk en zien dat de
Oosterschelde er mooi rustig bij ligt. Wel zien we nog wat
stromingsprofielen door het opkomende water, maar besluiten niet te
wachten en gewoon rustig aan te gaan kleden. Ondertussen blijven de
auto’s komen en uiteindelijk staat de parkeerplaats toch weer half vol
tot aan boven. We zijn dus niet de enigen die komen genieten van
deze gelegenheid.
Met onze uitrusting aan sjokken we naar de trap en besluiten
onderweg maar tegen de stroming naar rechts te gaan. De ervaring
leert dat het meestal rustiger is daar en als wij ergens allergisch voor
zijn, dan is het wel duiken tussen veel andere duikers. Wij gaan dus
voor een andere tactiek. De gekraagde vlokslak die onder de pijler
gezien zou zijn vergeten we maar, we gaan wel zien wat we tegen
komen.
We duiken onder en zien dat het zicht best redelijk is, wederom niet
het 4-5m zicht waar anderen over berichten. Soms ga ik wel eens
twijfelen aan het inschattingsvermogen van deze personen…of hebben
wij gewoon altijd pech? We scharrelen rustig naar het westen en
bekijken de stenen één voor één heel goed op zoek naar slakjes of
ander gespuis. De stroming die nog aanwezig is, is erg zwak en mag
geen naam hebben. We duiken gemakkelijk er tegen in. Onderweg
merk ik dat mijn oren niet helemaal mee willen werken bij het klaren.
Niet heel verwonderlijk, want thuis hebben we inmiddels twee kinderen
rondlopen die zo uit een dierenasiel lijken te zijn gelopen, zo blaffen ze
van het hoesten. Ik sein Frank dat ik wat last heb en we blijven op een
diepte van slechts zes meter hangen.
Tussen de stenen zie ik twee flinke sepia’s en terwijl ik die bekijk seint
Frank me om te komen kijken. Ook hij wijst me een sepia aan, niet
wetende dat ik die net zelf ook gezien heb. Wat zijn het toch prachtige
diertjes, nog even en dan verdwijnen ze richting de Noordzee en/of
Atlantische oceaan, waar ze zullen opgroeien om later terug te keren
naar de Oosterschelde om daar zelf voor hun nageslacht te gaan
zorgen. Bijzondere diertjes die nooit gaan vervelen, we moeten ze
daarom ook echt niet als “vanzelfsprekend” gaan zien.
Ik zoek me suf naar slakjes op de stenen, maar ik vind ze niet. Wel
vind ik weer wat eisnoertjes, maar papa en mama zijn in de verste
verte niet te bekennen. De dodemansduimen die ik vind staan er mooi
bij en ik probeer de poliepen weer eens op de foto te krijgen. Op de
display van mijn camera zie ik dat er nog een spookkreeftje in zit wat
op een grappige manier steeds naar voren buigt, alsof hij net klaar is
met een theatervoorstelling.
We duiken door en na vijfenveertig minuten keren we om. Ik begin het
water in mijn pak toch op te merken en lekker is dat nooit bij een
droogpak, dat hoort gewoon niet. Gelukkig kan ik het redelijk negeren.
Opeens valt mijn lamplicht op een tweetal vissen, het zijn zeebaarzen
die relatief klein zijn. Ze laten zich gek genoeg heel dichtbij benaderen
en baal nu dat ik de macrolens er op heb zitten. Frank kijkt mee en hij
kan ze nog even wat langer volgen. Niet veel later schieten er ook
twee steenbolken voorbij, de visstand is goed momenteel. Vissen
sieren de duik vind ik altijd, altijd alleen maar bodemleven is ook saai.
Frank seint me dat hij er uit gaat, ik sein OK terug en blijf nog
eventjes. Ik wil namelijk nog even een poging doen om
steenslijmvisjes te spotten tussen de stenen. Ik ontlucht mijn pak heel
goed, zodat ik minimaal last heb van de deining die hier toch goed
voelbaar is. Tussen elke spleet tuur ik met mijn lamp, maar ik zie niets.
Eigenlijk weet ik ook niet echt waar en op welke diepte ik moet
zoeken, dus dit is een beetje een wilde gok. Vrij snel geef ik het op en
vind een mooi geelgekleurde alikruik op een steen. Dit lijkt me een
prima onderwerp om eens voor te gaan liggen en te fotograferen. Het
prachtige diertje is nog geen centimeter groot, maar hij of zij staat
prachtig op de plaat. Nu is het echt tijd om er uit te gaan, na precies
anderhalf uur duiken is het mooi geweest.
Op de kant lijkt het merendeel van de andere duikers er al weer uit te
zijn, gelukkig zijn we onderwater niemand tegen gekomen en hebben
we heerlijk rustig en zonder al te veel stof kunnen genieten. Het was
een prima duikje, waar we allebei van hebben genoten. Wat een
prachtige herfstavond!
Max. diepte 8.5m, temp. 18gr.C., zicht 1-3m, duikduur 90min.
|
| |
