| Duik 553 (Bergse Diepsluis, donderdag 14 augustus 2014, 20.51u)
Nog één week in het vakantieritme en daarna pak ik de “duikdraad”
met buddy Frank weer op. Maar voor deze week sluit ik wederom aan
bij “#duikdonderdag” van de mannen van Onderwaterhuis.nl. Plaats
delict…Bergse Diepsluis, foto opdracht voor Aquashot Noord-Brabant…
kreeft. Moet lukken op deze duikstek.
Het is lastig kiezen in de zomer periode, want er zo veel te zien.
Grevelingenmeer of toch maar weer Oosterschelde? Gaan we weer
voor wat meer kans op die schattige sepiola’s bij Den Osse Haven of
toch niet? Er was wat discussie in de winkel van Onderwaterhuis.nl
blijkbaar, maar uiteindelijk viel de keuze dan toch op de Bergse
Diepsluis. Lekker dichtbij, hoogwater en ook daar kans op sepiola’s,
jonge sepia’s en natuurlijk de kreeften die we nodig hebben voor het
foto thema van de komende bijeenkomst van Aquashot Noord-Brabant.
Ik heb er weer zin in!
Dit keer zijn we met zijn vieren, ook Marco is er dit keer weer bij. Als ik
op de parkeerplaats aan kom is het al redelijk druk. Verrassend voor
een donderdagavond, zeker gezien het feit dat de regen met bakken
uit de lucht komt vallen. Ik wacht nog heel even in de auto en dan zie
ik dat het weer droog wordt. De lucht trekt langzaam weer een beetje
open en vanuit mijn auto kijk ik over het weiland richting die gitzwarte
wolken, waar ik een kwartier geleden nog onder door ben gereden op
de snelweg. De zomer was mooi, maar dit soort dagen heb ik niet
graag in mijn vakantie in Nederland. Volgend jaar toch maar naar een
oord met zon garantie denk ik….
Nu het weer droog is, kan ik alvast mijn spullen bij elkaar gaan rapen.
De rest van de Onderwaterhuis.nl crew is er nog niet, maar ze zullen
vast snel komen. Ik maak nog even een praatje met Lia en het groepje
waar ze mee gaat duiken. Nadat Corne als tweede ten tonele
verschijnt, komen ook Raymond en Marco aanrijden. Even praten we
bij en bespreken we het duikplan. We praten ook nog even over de
foto’s van een zeepaardje van fotograaf Rinie Luykx en proberen er
samen achter te komen waar dit zeepaardje gezien zou moeten zijn.
Maar dan nog…al zou het zeepaardje bij de Bergse Diepsluis zijn, dan
blijft het zoeken naar een speld in een hooiberg. Dat gaan we dus ook
niet doen en daarom gaan we zoals afgesproken op “kreeften jacht”.
Met volle bepakking marcheren we richting de mossel hangcultuur om
daar de duik te beginnen en dan op het gemak richting de trap terug
te duiken in de hoop genoeg kreeften te kunnen vinden. Het is net
hoog water geweest, dus we kunnen relatief eenvoudig in het water
stappen. Wederom spreken we af maximaal 90 minuten te duiken en
daarna dalen af. De eerste twee meter is het zicht maar matig, het lijkt
wel of koud en warm water zich hier mengt, het lijkt in ieder geval een
beetje op een thermocline. Ik zet koers richting de dijkhelling om vanaf
daar terug richting het oosten te gaan.
Onderweg valt mijn oog meteen op een jonge sepia, deze kun je al
geen baby meer noemen want het diertje was zeker al zo’n 5-6
centimeter groot! Van licht naar donker verkleurt hij zijn huid, duidelijk
niet gediend van mijn aanwezigheid. Ik volg het diertje kort om te
kijken of ik het kan fotograferen, maar dat geef ik al snel op. Ik duik
verder over het zand en zie een hoop jonge platvisjes van een paar
centimeter groot. In het wier vind ik een hoop kleine zeenaaldjes en
het water is vergeven van de ribkwalletjes, met duizenden tegelijk
zwermen ze hier momenteel rond. Sommigen slechts één centimeter
groot, sommigen al volgroeid en dus zo’n vijftien centimeter.
Op de duikhelling speur ik naar holen van kreeften, gebruikelijk in de
buurt van oesterbankjes waar ze hun holen onder graven. Ik laat me
rustig naar een diepte van 7m zakken en zie al snel een oud
sepiatentje van bamboestokken. Op dit moment moet ik toch weer aan
die foto’s van het zeepaardje denken en besluit de stokken toch even
nader te inspecteren, ik ben er nu toch, maar helaas veel meer dan
een doodgewone krab vind ik er niet. Ik duik verder en zie nog steeds
geen kreeften, het is hier toch iets te zanderig denk ik. Ondertussen zit
ik ook al weer een stukje dieper en besluit rustig aan weer wat
ondieper te gaan.
Door het redelijk goede zicht zie ik verderop een klein sepiatentje en
ook die beschijn ik grondig met mijn duiklamp, maar dan zie ik ineens
twee meter verderop een silhouet op een sepiastokje, ik herken het
meteen…..een zeepaardje!!!!
Ik denk “huh, echt, serieus, meen je dat nou, hou eens op”…zie ik dit
nu goed? Ik krijg meteen een verhoogde ademhaling en hartslag, ik
voel me even een beetje in de war. Wow, vind ik hier nu echt dat
zeepaardje? Ik kan het maar moeilijk geloven. Ik neem maar aan dat
dit het zeepaardje is wat ik deze week al twee keer op een prachtige
foto voorbij zag komen, geen idee of het ook zo is. Snel stel ik mijn
camera in en houd daarbij nog even afstand, het zou erg dom zijn om
in mijn enthousiasme nu het goede zicht te verpesten door mijn
gespartel van enthousiasme. Het is hier erg te zanderig en te
slibachtig, dus bij een klein foutje is het zo gebeurd.
Het zeepaardje staat kaarsrecht omhoog, met het staartje rond het
sepiastokje gekruld houdt zij (want ik zie al snel dat het om een
vrouwtje gaat) zich goed vast. Ik maak meteen wat foto’s, maar ik
merk dat ik door de adrenaline niet goed bezig ben qua fotografie.
Alles gaat fout en ondertussen wil ik toch ook gewoon genieten van dit
prachtige diertje, wat eigenlijk nog best wel groot is! Uiteindelijk heb ik
een paar shots die wel redelijk zijn, maar de 60mm macrolens is nu
eventjes niet mijn vriend. Hier had ik toch liever de 14-42mm bij
gehad, maar ja…wie verwacht dit nu?
Op een gegeven moment besluit dit zeepaardje het ruime sop te
kiezen en ze zwemt weg. Niet over de bodem wat ik wel eens eerder
gezien heb, maar ze begint te stijgen! Ik volg haar en zie mijn
dieptemeter richting de zes meter gaan en zie geen bodem meer onder
me. Ik probeer het diertje zwemmend te fotograferen en natuurlijk zijn
de meeste foto’s het net niet. Uiteindelijk staat het diertje er op een
paar foto’s helemaal op, maar helaas wel met het nodige zweefvuil.
Opeens doemen er twee videolampen achter me op en ik herken Corne
aan zijn onderwaterhuis. Ik sein hem om goed te kijken dan ziet ook
hij het zeepaardje en begint te filmen. Bewegende beelden zijn erg
leuk, ik heb ook een klein stukje gefilmd toen het diertje nog op het
stokje zat. Samen volgen we het zeepaardje en ik merk dat we nu
weer wat aan het dalen zijn.
Om beurten leggen we het diertje op beeld vast, maar op een gegeven
moment zijn we haar kwijt. We zoeken nog even met onze lampen,
maar het feest is over. Dat is misschien maar goed ook, zo heeft het
zeepaardje weer rust. Ik besluit dan ook om eruit te gaan, het is mooi
geweest en nu nog een kreeft fotograferen zit er echt niet meer in. Bij
de kant aangekomen wil ik mijn vinnen uittrekken en kom tot de
ontdekking dat mijn rechter vin helemaal geen vinbandje meer heeft!
Die ben ik dus blijkbaar verloren, maar mijn vin zat wel nog goed vast
om mijn voet….vreemd. Balen, dit is nu de tweede keer bij deze
duikstek in twee weken tijd dat ik iets verlies…grrr.
Aan de kant praten we na over de duik en ik vertel de rest vol trots
over mijn vondst en de ervaring die Corne en ik net hebben opgedaan.
Met een euforisch gevoel drink ik nog even wat met de mannen en als
het dan weer begint te regenen is dat toch echt het overduidelijke
teken van moeder natuur om weer naar huis te gaan. Ik stuur mijn
vrouw nog even een enthousiast berichtje en vertel haar over mijn
vondst en het feit dat ik weer naar huis kom.
Wat een duikavondje weer….de Oosterschelde heeft toch vele
verrassingen en af en toe vind je die “speld in de hooiberg”.
Max. diepte 10.4m, temp. 19gr.C., zicht 2-4m, duikduur 71min.
|
| |
