| Duik 551 (Den Osse Haven, donderdag 7 augustus 2014, 21.30u)
De duik bij Den Osse Haven van een week geleden was me erg
goed bevallen. Duiken op deze duikstek werd dan ook mijn advies
voor de duik op de donderdagavond, wederom met Raymond en
Corne. Deze week was er namelijk een keer geen woensdagavond
duik voor mij.
De woensdag was namelijk genieten met het gezin in de Efteling en
na zo’n dag ben je blij dat je de duikspullen niet de dijk over hoeft
te sjouwen, dus heb ik lekker de hele avond met de benen omhoog
op de bank gezeten. Het leek me een beter plan om bij de
wekelijkse duik van Raymond en Corne aan te sluiten, dus ik vroeg of
ik mocht aansluiten en deed het voorstel om bij Den Osse Haven te
gaan duiken. Dat vonden ze een goed idee gelukkig, want ik had
weer erg veel zin in het fotograferen van sepiola’s.
De afgelopen keer had ik met Gijs een mooie duik gemaakt en
meerdere sepiola’s en vandaag heb ik daar weer zin in. Wel irriteerde
het me mateloos dat de sepiola’s steeds met dicht geknepen ogen
op de foto’s staan, erg zonde en eigenlijk ook een teken dat ze het
niet naar hun zin hebben met dat felle licht. Dat moet dus anders
kunnen vind ik en vanavond is de avond dat ik het opnieuw kan
proberen. Het zijn momenteel toch de leukste diertjes die je in het
Grevelingenmeer kunt tegenkomen en vervelen doen ze nooit.
Net als vorige week was ik weer ruimschoots op tijd op de duikstek
aanwezig, nog even snel maak ik een foto voor Facebook en ik
bereid mijn spullen alvast wat voor. Wetende dat Raymond en Corne
nooit echt vroeg zijn, kan ik de tijd maar beter nuttig besteden. De
zon is al weer zichtbaar vroeger onder en besef me dat de dagen
echt weer aan het korten zijn. Ik blokkeer de gedachten aan de
herfst en winter, want het is gewoon nog hartje zomer! De wind is
wel wat frisjes en ik trek daarom alvast mijn shirt met lange mouwen
aan. Niet lang daarna komen mijn “buddy’s” aanrijden en parkeren de
auto naast die van mij.
We verdoen niet te veel tijd met ouwehoeren en zorgen er zo voor
dat we niet al te laat in het water liggen. We lopen gezamenlijk naar
het water en zijn daar nog even het achtergrond decor voor wat
selfies en snapshots van een Duits gezin als we in het water staan.
Maskers op, wings leeg en dan is het tijd voor een heerlijk relaxte
omgeving…de onderkant van de waterspiegel van het
Grevelingenmeer. De afgesproken maximale duiktijd is 90 minuten en
ik besluit om die tijd te gaan spenderen op de zanderige overgang
van het ondiepe stuk naar de oesterwand. Daar hoop ik weer een
ontmoeting te hebben met mijn favoriete diertjes van de Zeeuwse
wateren, de sepiola’s.
Met een redelijke straffe vinslag ga ik rechtstreek op mijn doel af.
Raymond en Corne zie ik niet meer en blijven achter. Onder mij zie ik
ontzettend veel leven onder mij door schieten. Steurgarnalen zo
groot als mijn duim wapperen vers water door hun eitjes, gewone
garnalen lopen brutaal rond op het zand, wolken met geknikte
aasgarnalen dansen boven de oesters en grote en kleine zeenaalden
laten hun kopjes door het wier steken alsof ze verstoppertje met je
spelen. In de waterkolom schiet een schooltje vissen voorbij, te snel
om goed te zien welk soort het is. Een enkele koornaarvis hangt
sierlijk stil en de Amerikaanse ribkwal is goed vertegenwoordigd.
Ik houd de gang er lekker in, zonder echt te gaan sprinten. Tijd
genoeg en ik weet bijna zeker dat ik ze tegen ga komen. Mijn
kompas moet ik nog even goed gebruiken, want voor ik wist zat ik
toch al weer iets te veel op een westelijke koers en dat is niet de
bedoeling. Ik corrigeer mijn koers en voor ik het weet ben ik op de
plaats van bestemming. Ik had mijn flitsers en snoots al grotendeels
in de juiste positie staan en probeer eerst wat test shots op een
zakpijp. Zo kan ik de afstand goed bepalen en zorgen dat ik daarmee
snel wat mooie plaatjes kon maken.
Ik pak mijn duiklamp er bij en ben klaar voor “de strijd”. Mijn duiklamp
is nog maar net aan en ik zie de eerste sepiola al verschijnen! Dat is
lekker snel zeg, dat belooft wat voor het komende uurtje. Het is
een beweeglijk diertje en het valt niet mee om het dier volledig in
beeld te krijgen. De schaarse momentjes dat hij rustig is, gebruik ik
om de camera nog beter af te stellen. Op mijn display verschijnen
wel aardige plaatjes, maar ineens herinner ik me weer wat ik niet
mooi vond aan mijn vorige foto’s! De oogjes die volledig dicht
geknepen waren, zag ik nu ook weer. Dat moet anders vandaag en
probeerde uit te vogelen hoe ik dat zou kunnen oplossen. Dit had ik
natuurlijk al lang boven water moeten doen, maar nu neem ik er
even de tijd voor. Uiteindelijk bedenk ik een manier en probeer het
uit, het scherpstellen wordt nu lastig, dus het moet manueel gaan
gebeuren. Een paar foto’s later lukt het me om de sepiola met
geopende ogen te fotograferen en zie met het aantal foto’s zijn
“pupillen” steeds groter worden. Dan maak ik een foto waarmee ik
vind dat ik het goed heb gedaan, de ogen zijn volledig geopend. Ik
zie een grote zwarte vlek, precies wat ik wilde!
Tevreden bekijk ik wat foto’s en laat de sepiola met rust, tot mijn
verbazing zie ik dat ik al bijna 70 minuten onder water bezig ben. Ik
besluit op mijn gemak richting de kant te gaan en in het ondiepe
gedeelte nog wat leuks te spotten. Bij een zwarte grondel probeer
ik nog wat met flitserposities, maar dat is niet echt een succes en
duik verder richting de kant. Na 91 minuten steek ik mijn hoofd
weer boven water en zie dat Raymond al op de kant staat. Corne
komt ook net boven en gezamenlijk lopen we weer terug naar de
auto’s.
We praten nog wat na en houden het dit keer wat korter, het is
immers al laat en sommige mensen moeten morgen weer werken.
Maar….ik niet!
Max. diepte 6,5m, temp. 21gr.C., zicht 2-5m, duikduur 91min.
|
| |
