| Duik 547 (Sint Annaland, woensdag 23 juli 2014, 19.30u)
De mussen vallen van het dak van de hitte de laatste dagen en
Frank is terug van vakantie, wij vinden het tijd om ons natpak eens
uit de kast te trekken en een verfrissende duik te gaan maken. De
laag water kentering staat goed, duikstek van keuze wordt Sint
Annaland.
Heel de dag zit al ik tegen een prachtige lucht te kijken vanuit mijn
kantoor, ik ben dan ook blij als het eindelijk 17.00u is en ik naar huis
kan. Het is net geen 30 graden Celsius, maar het voelt evengoed
tropisch aan buiten. Mijn spullen liggen al klaar en gooi ik snel in de
auto, zodat we daarna in alle rust kunnen eten. Ik haal Frank thuis
op en met de airco in de auto op 24 graden rijden we naar Sint
Annaland.
Daar aangekomen zien we dat het nog heel erg druk is met
toeristen. De parkeerplaats staat helemaal vol, maar toch is er nog
net een plekje voor mijn auto. Het grasveld staat ook helemaal vol
en het is gezellig druk met wandelende mensen. Op het strand zijn
nog best veel strandgangers die heerlijk in het avond zonnetje
genieten. Er zijn zelfs nog mensen aan het zwemmen in de
Oosterschelde. Het is een prachtige zomer avond.
Voor dit soort warme dagen leek het ons een goed plan om toch
het natpak maar weer eens uit de kast te halen. In principe houd ik
er niet van, want dat gewurm om het pak aan te krijgen…
verschrikkelijk gewoon! Maar om nou een trilaminaat “tent” aan te
trekken, waarbij je na het dichtritsen vergaat van de hitte, vonden
we ook geen goed idee. We wurmen ons dus in het neopreen en
trekken onze spullen aan. Frank is als eerste klaar en ik vertel hem
dat hij maar beter alvast kan gaan afkoelen. Iedere minuut die je op
de kant blijft nu is er een te veel.
Ik volg niet veel later en sjok naar het strandje, waar je als duiker
toch altijd een hoop bekijks hebt bij de strandgasten. Met deze
temperaturen snap ik dat helemaal! Frank dobbert al in het water en
ik plof er ook in, heerlijk dat frisse water in mijn pak! Dat is toch wel
lekker hoor, ik geef het toe. We zien dat het zicht nihil is in het
ondiepe, maar we gaan gewoon eens kijken of het iets dieper ook
goed te doen is. We duiken onder en gaan richting het westen. Het
zicht is hier inderdaad belabberd, maar klaart gelukkig wel wat op
nadat we op een klein afstandje van het strand zijn.
Er is nog direct zonlicht en met het aanwezige stof zorgt dat voor
erg diffuus licht en ik kan eigenlijk geen kleuren onderscheiden. Alles
ziet er maar groen/gelig uit en ik wordt er niet echt vrolijk van. Mijn
lamp doet nog niet veel in dit zonlicht en probeer daarom maar naar
mooie onderwerpen te zoeken om op de foto te zetten. Ik zie op
iedere oester wel wat eitjes van de bruine plooislak en af en toe het
slakje zelf. Ongelofelijk hoeveel eitjes je ziet, het is er van vergeven.
Frank hangt zo’n 2m naast me en die kan ik nog maar net
onderscheiden, ik schat het zicht dus op zo’n 2m maximaal vandaag.
Het valt in ieder geval erg tegen voor Sint Annaland. Maar aan de
andere kant is het de laatste tijd in de heel de Oosterschelde niet
bepaald goed te noemen, wat daar de reden van is weten we niet.
We duiken rustig door en ik doe mijn best om ergens een mooie
foto van te maken. Maar het lukt me simpelweg niet echt om iets
bijzonders te vinden. Uiteindelijk “stort” ik me maar op een kleine
anemoontje om die met mijn twee snoots te gaan belichten. Door
het aanwezige stof is het onmogelijk om geen stof in beeld te
krijgen, dus deze foto ga ik maar “anemoon onder de sterrenhemel”
noemen denk ik.
Na zo’n 45minuten draaien we op aangeven van Frank om en gaan
we weer richting het strandje. Ik hang nu boven het vlakke stuk op
zo’n 8,5m en volg deze rand. Ik hoop op deze scheiding van zand en
oesters nog wat moois te vinden. Vaak zijn hier zeedahlia’s te zien,
maar het is lang geleden dat ik daar van gehoord heb. Ik zie veel
grondels, maar zijn allemaal even schichtig. De oesters die hier staan,
hebben opvallend veel jonge anemoontjes op zich, vermoedelijk
golfbrekeranemoontjes. Een prachtig gezicht en ik probeer hier iets
met tegenlicht van te maken. Erg lastig en het lukt me dan ook niet
echt naar mijn zin.
Steeds meer houd ik het zand aan en hoop op een platvis of een
heremietkreeftje. Een heremietkreeftje vind ik ook vrij snel en deze
wil best even voor me poseren. Het blijven dankbare diertjes, maar
de foto is maar gewoontjes voor mijn gevoel. Als ik omkijk zie ik
Frank niet meer en besluit daar verder geen aandacht aan te
besteden aangezien we toch al bijna bij het strandje zijn.
Net als ik richting de kant wil zie ik ineens een flinke platvis,
verscholen onder het zand. Welk soort het is kan ik nu niet zien.
Alleen zijn ogen komen boven het zand vandaan, het perfecte
onderwerp voor vanavond wat mij betreft. Ik stel mijn flitsers goed
in op een afstandje, zodat ik de vis niet verstoor en “kruip”
dichterbij. Hij blijft mooi liggen en ik kan perfect mijn positie innemen
en een aantal foto’s maken. Uiteindelijk is hij of zij het beu en
vertrekt de diepte in. Met een tevreden gevoel zwem ik naar de
kant en als ik boven kom, zie ik dat Frank niet ver bij me uit de buurt
is en een minuutje later is ook hij weer boven.
We vonden het beiden niet echt een bijzondere duik, maar hebben
toch heerlijk 70 minuten genoten in het heerlijke water. De
duikcomputers gaven zelfs 23 graden Celsius aan in de bovenste laag
van het water! Terug bij de auto aangekomen, trekken we onze
spullen weer uit en zijn we heerlijk opgefrist op deze mooie
zomeravond!
Max. diepte 8,5m, temp. 22gr.C., zicht 1-2m, duikduur 70min. |
| |
