| Duik 518 (Zeelandbrug, zondag 13-4-2014, 20.30u)
Zondagavond en wederom valt er een kentering best redelijk, maar
zowel Frank als Goof kunnen niet. Tijd om nog een “back-up buddy”
te vragen, want dit kan ik niet voorbij laten gaan. Fred is mijn
reddende engel en kan met me mee gaan duiken bij de
Zeelandbrug.
De berichten van het goede zicht trekken mij enorm en dus regel ik
op zaterdag al mijn buddy voor zondagavond. Zo heb ik weer een
garantie op een mooi stukje weekend afsluiting. Ik spreek af om
rond 19.30u op de parkeerplaats te zijn. Van Arco hoor ik ook nog
dat hij komt, dus helemaal alleen zullen we niet zijn deze avond. Ook
wel eens zo gezellig!
Er zijn wegwerkzaamheden bezig aan de Straalweg, maar gelukkig is
de duikstek in het weekend wel te bereiken en hoef je maar een
stukje door het onverharde stuk. Doordeweeks is een ander verhaal,
maar daar heb ik nu dus mooi geen last van. Als ik op de
parkeerplaats komt, staat Fred me als een trouwe hond weer op te
wachten (iedere verdere vergelijking van Fred met een hond waag
ik me niet aan hoor!).
Ook staat er een auto die van Ciska en Jan blijkt te zijn, die zijn er al
sinds de middag en vermaken zich dus prima en gaan voor nog een
afsluitend duikje.
We zijn eigenlijk veel te vroeg voor de kentering, die valt theoretisch
gezien pas om 21.15u. We rekken het dus met wat ouwehoeren en
ik vul mijn flessen nog even goed af. Dan zijn die vulautomaten die
meerdere muntsoorten slikken toch wel handig! Ik spreek met Fred
af dat ik toch rond 20.30u wel te water wil gaan. Arco komt wat
later aan en gezamenlijk kleedden we ons om. Op de dijk maken
Fred en ik beiden nog even een foto van de brug met de
ondergaande zon en gaan we te water bij de nieuwe instap.
Voor vanavond heb ik mijn groothoeklens gemonteerd, omdat ik
toch stiekem hoop weer eens wat pijlinktvissen te kunnen spotten
en te fotograferen. Het is een gewaagde lenskeuze, want als we
verder niet veel interessants gaan zien wat groter is dan 30cm, dan
wordt fotograferen met een groothoek in het donker niet echt heel
bijzonder. De locatie van de sepiatentjes heb ik nu in mijn hoofd en
ik spreek met Fred af we gaan proberen ze te vinden. Maar mocht ik
er onderweg geen trek meer in hebben als het te hard stroomt of
het zicht te slecht is, dan zou ik dat aangeven. Fred vindt alles prima,
dus zo hebben we weer goede afspraken gemaakt.
We dalen af en er staat nog een redelijke stroming. Ik probeer niet
al te langzaam af te dalen en tot zo’n 10m gaat dat goed. Maar daar
aangekomen, leek het wel of ik tegen een muur van stroming aan
kwam. Ik dook net iets verder dan Fred, dus ik merkte dat als
eerste. Meteen zei mijn gevoel dat ik het hier maar bij moest laten
en maakte aan Fred duidelijk dat we niet dieper zouden gaan. Hij
seinde OK en we begonnen aan onze scharreltocht op en tussen de
stenen.
Het valt op dat de brokkelsterren in grote getalen aan het oprukken
zijn. Ik hoop van harte dat ze niet zo’n overhand gaan krijgen als bij
Burghsluis, want deze dieren maken een duik erg saai als ze alles
overwoekeren met hun duizenden. Gelukkig zijn ze nu redelijk goed
verdeeld en valt er veel te zien. Ik zie al vrij snel wat vlokkige
zeenaaktslakken en een millennium wratslak. Ik wijs ze voor Fred
aan, zodat hij kan bepalen of hij er foto’s van wil nemen. Voor mij
heeft dat totaal geen zin, dus Fred heeft alle kansen op het
macrospul vanavond, ik gids wel wat. Ik maakte wat foto’s van hem,
toen hij aan het fotograferen was, het is altijd leuk om foto’s van
jezelf te hebben dus die stuur ik hem nog wel na dacht ik.
We zagen diverse flinke exemplaren van dodemansduimen en ik zag
dat Fred ze aandachtig bekeek. Normaal bekijk je zo’n groot
onderwerp niet van zo dichtbij, dus ik had al snel door dat hij op
zoek was naar de slak die op dodemansduim voorkomt, de tritonia.
Ik deed dus maar hetzelfde om de kans te vergroten, ondanks dat ik
wist dat het om een piepklein slakje ging. Ik kon er ook niet echt
mijn aandacht toe zetten, zo’n slakken junkie ben ik nu ook weer
niet.
Op een loshangende zakpijp zag ik een opvallende witgele vlek en
herkende het vrijwel meteen als een grote satijnslak, ook nu weer
gaf ik Fred ruimschoots de kans deze te fotograferen en ik keek toe.
Op zich ook best lekker, gewoon wat hangen en op het gemak
kijken. De drang om te fotograferen was er niet echt. Ik probeerde
wel wat op een paar stenen die vol met brokkelsterren zaten, maar
verder niet echt.
Plotseling seinde Fred me van achter een steen en ik moest me
even goed positioneren om te zien wat hij gevonden had. Het was
warempel een mooie rode snotolf die in een hoekje een mooi
beschut plekje gevonden had en in alle rust leek te wachten op iets
bijzonders. Ik keek even goed of ik een nestje kon vinden, maar dat
was niet het geval. Snel pakte ik mijn camera, want nu had ik wel
een mooi onderwerp.
Het zicht was nog best redelijk, dus met de juiste flitsposities kon ik
er nog best wat van maken. Achter ons kwam Arco voorbij en Fred
gaf ook Arco de kans om wat foto’s te maken. Fred deed als laatste
zijn best, maar er was nu helaas toch wat meer stof. Volgende keer
moet hij eerst zelf maar eens zijn kans nemen.
Na een dik uur werd het tijd om naar ondieper water te gaan en
daar aangekomen viel mijn oog ineens op een 2e snotolf van de
avond. Toen ik hem vond, leek hij wel stervende. Hij duikelde
vreemd genoeg op zijn zij en bijna onderste boven. Pas toen ook
Fred kwam kijken, kwam hij weer tot leven. Maar ook nu zwom hij
pardoes tegen een steen aan, waarna hij zijn weg in het vrije water
vervolgde. Wat een vreemde snuiter! Wel een grappig einde van
een mooi duikje.
Na 74 minuten kwamen we weer boven water bij de trap, meters
hebben we vanavond niet gemaakt. Maar het was evengoed een
leuke duik met veel leuk leven. Mooi Zeelandbrug duikje dus!
Max. diepte 10m, temp. 11gr.C., zicht 2m, duikduur 74min.
|
| |
