| Duik 515 (Den Osse Nieuwe Kerkweg, woensdag 2-4-2014, 20.15u)
Ongelofelijk wat een lenteweer! In je onderpak van huis vertrekken
is er niet meer bij, daar is het gewoonweg te warm voor. Dus met
een zomers gevoel vertrekken we richting Zeeland, dit keer is Den
Osse Nieuwe Kerkweg de bestemming.
Het is buiten 21 graden Celsius als we bij Frank vertrekken, wind
staat er nauwelijks en de zon is nog te zien door de sluierbewolking.
De auto zit weer vol met onze duikspullen en vanaf nu ga ik ook
weer in gewone kleding richting de duikstek. Het is echt te warm
om met een 400grams onderpak in de auto te zitten. We hebben er
weer veel zin in, in ieder geval.
Vullen hoeven we niet, ondanks dat de flessen niet precies 200bar
aangeven. Het is voor ons toch weer een stukje verder rijden, dus
als de duik eventueel wat korter is dan is dat wel te overzien. De
buitentemperatuur is niet gedaald als we op de parkeerplaats
aankomen. Buiten de auto komt de heerlijke geur van vers gemaaid
gras ons tegemoet, het is dat de kalender april aangeeft, maar het
zou net zo goed juni geweest kunnen zijn voor mijn gevoel. Heerlijk
gewoon!
Een aantal andere duikers zijn zich ook al aan het voorbereiden op
een duik en een paar andere duikers komen er net uit. We krijgen
te horen dat het zicht erg goed is, dus dat is alvast weer een
opsteker. Een echt plan hebben we niet, maar meest logisch voor
deze keer is vanaf de steiger richting het oosten om het wandje te
bekijken en op zoek te gaan naar wat zeedahlia’s en daarna ook
even een bezoekje te brengen aan de reefballs. Daar zou een
snotolf met nest moeten zitten, dus dat kan leuk worden.
We zijn het er over eens dat dit een goed plan is geworden en gaan
te water. Van de korte wandeling hebben we het toch weer warm
gekregen en eenmaal in het water voelt dat toch weer heerlijk. Net
nadat ik onder ging voelde ik helaas wel een natte linker wijsvinger,
ik was vergeten dat ik die zondag per ongeluk lek had
geprikt….oeps. Nou ja, zo koud is het niet meer, dus dat moet wel
lukken.
Het zicht was erg goed in het ondiepe gedeelte en een lamp
hadden we nog niet nodig om te navigeren. We lieten ons over de
oude zeedijk glijden en zakten naar zo’n 5-6m diepte, zodat we daar
de zeedahlia’s konden treffen. Het duurde niet lang of Frank seinde
mij te komen, hij had de eerste zeedahlia al gevonden. Het zicht was
hier plaatselijk erg helder, ongelofelijk. Ik waande me even in Egypte
zo mooi. Op deze manier heb je ook een mooi beeld van het
onderwater landschap, wat helaas niet altijd zichtbaar is op deze
duikstek. We hebben het geluk dat het niet druk is, want ietsje
dieper zagen we de sporen van enkele duikers in de vorm van wat
stofwolken.
Gewapend met mijn macrolens probeerde ik wat leuke plaatjes te
schieten. Stof was er niet, dus dat is alvast een pluspunt. Toen ik
opkeek om te kijken waar Frank was, zag ik 2 andere duikers naast
me. Ik wees ze op de zeedahlia en kreeg een positief antwoord.
Ook maakte ze het gebaar van een reefball en maakte daar uit op
dat ze mij op haar beurt weer wilde wijzen op de zeedahlia op de
reefball waar de boeiketting aan bevestigd zit. Op mijn beurt seinde
ik OK en we doken weer verder.
Tussen de oesters zag ik veel botervisjes, maar geen van allen waren
bereid model te spelen. Echt mooie andere onderwerp vond ik ook
niet, dus probeerde maar wat uit op een stel zakpijpjes. Dodelijk
saaie diertjes eigenlijk, maar op een foto kunnen ze het toch mooi
doen. Ook op deze duikstek doken we tussen de oorkwalletjes
door, ik heb ze daarom nog maar eens goed bekeken. Erg mooie
diertjes zijn het toch.
Na een half uurtje vond ik het tijd om te keren, zodat we in ieder
geval niet de reefballs zouden missen. Die waren we immers voorbij
gedoken, omdat we maar op 6m diepte zaten. Frank seinde weer
OK en in het inmiddels donker geworden water bezochten we de
reefballs. Daar aangekomen was het zicht helaas een stuk minder
dan een paar meter daarboven, maar nog steeds prima te doen.
Frank en ik doken wat van elkaar af, maar ik hield zijn lamp wel in de
gaten.
Een buddypaar doorkruiste ons en even zag ik Frank zijn lamp niet
meer, tot ik door had dat ze met zijn drieën bij een reefball lagen. Ik
zag aan hun lichaamstaal dat in die reefball de bewuste snotolf met
nest te vinden moest zijn, dus toen het andere buddypaar vertrok
ben ik ook even gaan kijken. Net toen ik aankwam zwom de snotolf
de reefball uit en begon rondjes rond de reefball te maken. Het is
een flink exemplaar en grijs van kleur. Zo ook zijn nestjes, de eitjes
hebben asgrauwe kleur, maar de oogjes van de kleintjes zijn wel
zichtbaar. Ik heb geprobeerd een foto te maken, maar dat lukte
deze keer echt niet meer.
Na het bezoek aan meneer snotolf bekeken we nog even de
zeedahlia op de reefball met de boeiketting, maar dit exemplaar is
nog niet half zo mooi als zijn familieleden op het dijkwandje. Vanaf
hier werd het tijd om terug te keren, mijn manometer was inmiddels
gekelderd tot zo’n 60bar. Bij de terugkeer in het ondiepe gedeelte
voelde ik dat het water hier toch echt iets warmer was. Het koude
gevoel wat ik toch weer een beetje had, verdween als sneeuw voor
de zon. En met een klein stukje peddelen waren we zo weer terug
bij de steiger.
Voldaan van deze duik had ik ineens de ingeving dat dit de 150e
duik met Frank was, waarmee hij nu gelijk staat aan buddy Gido,
waar ik ook een aantal jaar mee samen dook. Eigenlijk was dit wel
een reden voor een feestje, goede buddy’s moet je namelijk
koesteren! Maar ik weet dat er nog vele duiken gaan komen met
Frank!
Max. diepte 9m, temp. 10gr.C., zicht >5m, duikduur 70min. |
| |
