| Duik 513 (Zeelandbrug, dinsdag 25-3-2014, 20.15u)
Een vaste duikavond is erg fijn, maar het heeft ook zijn nadelen. Zo
komen we te weinig bij de getijdestekken en dat was Frank blijkbaar
beu. Hij opperde het idee om te gaan duiken bij de Zeelandbrug,
maar dan in de vorm van een lichte driftduik vanaf de Halverwege.
Dat leek me weer eens een leuk plan. Er wordt weer veel leuks
gezien bij de Zeelandbrug en weer naar Zoetersbout of het
Grevelingenmeer hoeft nu ook weer niet altijd. Aangezien ik
verwachtte dat ik op woensdag wat later thuis zou zijn ivm mijn
werk, planden we onze duik dit keer op dinsdagavond. We zouden
dan ongeveer anderhalf uur voor de hoog water kentering te water
kunnen gaan bij duikstek Halverwege.
Ik verwachtte een lege parkeerplaats, maar tot mijn verbazing zagen
we Arco en Lilian die nog maar net uit het water waren gekomen.
Ze meldden dat het zicht wel redelijk was, dus dat was fijn om te
horen. Tijdens het aankleden kwam er nog een auto bij, dit keer
was het Marco. Ok, we zijn dus niet de enige gekken die gewoon
lekker doorduiken en niet echt aan de kentering gebonden zijn. Wij
vertelden van ons duikplan liepen daarna heerlijk op ons gemak
richting de Halverwege.
Het water zag er mooi rustig uit en vanaf de kant leek het zicht
inderdaad aardig. Ik zeg “leek”, want toen we onder water gingen
viel het me vies tegen eerlijk gezegd. Veel stof en zand en dat
kwam dit keer niet door ons. Bah, hier had ik meer van verwacht.
Zeker na het melding van Arco en Lilian. Op een diepte van zon 6m
lieten we ons meevoeren met de stroming, die niet erg sterk was.
Er bleef dus genoeg tijd over om te kijken wat voor leven er te
vinden was.
Op het zand vond ik vrij snel wat los lopende galathea kreeftjes en
wees ze voor Frank aan. Grappige beestjes en gek genoeg zijn ze
dus helemaal niet zo heel schuw. Door het vele stof en zand had ik
niet meteen de neiging om foto’s te maken, want dat wordt toch
niets. Dat soort foto’s heb ik wel gehad, dat is niet meer mijn doel
tegenwoordig. Dus ik had nu meer tijd om wat rond te scharrelen.
Frank seinde ineens dat ik moest komen kijken. Ik moest even een
stukje terug tegen de stroming en dan pas merk je hoe sterk zo’n
stroming toch stiekem is. Maar het ging verder prima en kwam bij
Frank aan.
Tot mijn stomme verbazing wees hij met zijn lamp op een sepiola!
Wat grappig zeg, de eerste inktvis ontmoeting van 2014 is een feit!
Het diertje liet zich goed bekijken en we volgden hem dan ook even
tot hij netjes op het zand ging zitten. Nu had ik wel die neiging om
een foto te maken, maar dan vooral als bewijs. Stofloze foto’s waren
echt een utopie nu.
We driftten verder en af en toe had ik moeite om Frank in de gaten
te houden door het stof. Gelukkig raakten we elkaar niet kwijt.
Frank seinde me op te letten voor wat touwen, want er lagen een
aantal kreeften korven op de bodem die met een touw met elkaar
waren verbonden. Slecht zicht en touwen in de buurt is niet mijn
ding, dus ik was op mijn hoede. Maar gelukkig gaven ze verder geen
probleem.
Ineens zie ik een donker lichaam tussen de stenen en herken er een
vorskwab in. Het dier lag mooi stil te schuilen en dus konden we
hem goed bekijken. Ik blijf het een vreemd maar mooi dier vinden
en altijd een leuke verschijning.
Toen we in de buurt kwamen van wat grotere stenen werd het tijd
om daar wat meer aandacht aan te besteden. Ik vond wat
dodemansduim en zag dat de brokkelster ook aan zijn opmars is
begonnen. Overal zag ik de armen van deze dieren verschijnen.
Grappig gezicht op zich, maar echt waarderen kan ik ze niet. Ze zijn
te massaal aanwezig wat dat betreft.
Over massaal aanwezig gesproken…de hele duik werd ik lastig
gevallen door zagers die door het water krioelden in mijn lamplicht.
Ik ben qua onderwaterleven echt niet bang aangelegd, maar van
deze mormels krijg ik altijd jeuk ondanks dat het eigenlijk hele mooie
kleurrijke dieren zijn. Ze kwamen in allerlei formaten voorbij, van een
paar centimeter tot zo’n 15cm lang. Met mijn handen verwijderde ik
ze uit mijn blikveld, want het stoorde me te veel.
Op de stenen vonden we wat kleine slanke waaierslakken en ik vond
nog een klein blauwtipje. Het was lang geleden dat ik deze slakjes
gezien had en ik moet zeggen dat ik dan ook zeker kan waarderen.
Helaas zien we die niet op andere stekken die wij vaak aandoen.
Na zo’n 55 minuten seinde ik Frank om even boven water te gaan
kijken, want ik wilde in ieder geval niet te ver terecht komen. Maar
aan het oppervlak zagen we dat we pas op zo’n twee derde van de
afstand waren en dat we nog wel een eindje moesten pedellen naar
de trap. We daalden terug af naar 7m en doken nog maar een stuk
verder.
Opnieuw seinde Frank me om te komen kijken, dit keer scheen hij
met zijn lamplicht op een hele mooi knalrode snotolf! Gaaf beest, die
kleur spatte er echt vanaf. Helaas waren de condities er niet naar
om er een foto van te maken, dus we lieten deze mooie vis maar
snel weer met rust en driften weer verder.
Na ongeveer 70 minuten waren we nog net iets voor de trap en
hebben we het laatste stuk in wat sneller tempo afgelegd. Inmiddels
kreeg ik het toch weer wat fris in het water van 8 graden en
besefte me dat ik mijn extra fleecetrui toch nog best had kunnen
gebruiken. Volgende keer toch maar weer aan doen dus.
Op de kant aangekomen waren we ondanks het wat mindere zicht
toch tevreden en beseften we maar weer eens dat we toch te
weinig bij de Zeelandbrug komen. Dat moeten we maar eens vaker
doen op deze manier!
Max. diepte 7.5m, temp. 8gr.C., zicht 1-2m, duikduur 71min. |
| |
