| Duiken 507 en 508 (Bergse Diepsluis, vrijdag 7-3-2014, 8.10 en
11.30u)
Vandaag was het zover…Frank en ik trokken er op uit in de hoop de
grijze zeehond bij de Bergse Diepsluis te gaan ontmoeten. Ik had
niet meer gedacht te gaan, maar ik werd door Rinie overtuigd dat je
voor zoiets speciaals toch echt vrij moet nemen. Daar had hij
eigenlijk
ook wel gelijk in!
We besloten om rond 6.30u thuis te vertrekken, zodat we minimaal
2 duiken konden maken. Ik moest om 14.00u weer terug in
Geertruidenberg zijn voor mijn werk, dus dat moest kunnen op deze
manier. “Als de grijze zeehond er is dan moet het gewoon lukken”,
droomden we hardop in de auto. Er zijn al duikers die de zeehond
nu
meerdere duiken hebben ontmoet, dus hopelijk is ons dat ook
gegund vandaag.
De parkeerplaats was nog leeg en de knaloranje zon liet zich net
boven de horizon zien. Wij waren hoopvol en meteen gingen we
naar het water om te speuren naar een glimp van de inmiddels
nationaal bekende grijze zeehond. Geen spoor te bekennen, maar
geen reden om de kant te blijven vonden we. Als het dier er is en
hij
krijgt ons in de smiezen, dan vindt hij ons wel. Vol goede moed
kleedden we ons aan en gingen te water.
Beiden waren we flink gespannen, want het blijft een wild dier en
komt zomaar ineens opdoemen. We hadden ons dus mentaal al
voorbereid op een schrikmomentje. We hadden duidelijke afspraken
gemaakt qua duikplan en daar hielden we ons aan. We doken
rechtsaf tot maximaal 6m en besloten dan na 30minuten om te
keren. Het zicht was erg goed, een stukje verder vanaf de trap
werd
het zelfs nog beter. Als hij nu in de buurt is dan moet hij te zien zijn
dacht ik. Maar na een half uur hadden we nog geen spoor van het
dier gezien en seinde ik om te keren. Ook de terugweg bleef zonder
ontmoeting en het enige waar mijn oog deze duik op viel waren de
vele millennium wratslakken en een mooie grote platvis, waarvan ik
onder water niet wist welk soort het was. Met mijn 8mm fisheye
maakte ik er toch maar even foto van ter identificatie thuis. Na een
uur stonden we beteuterd op de kant….teleurstelling alom.
Toen we boven aan de dijk kwamen, zag ik een aantal bekende
duikers staan die natuurlijk allemaal de hamvraag stelde...”en,
hebben
jullie hem gezien?”. Helaas moesten we dat met “nee”
beantwoorden en liepen we naar de auto om daar in ieder geval
even een bakkie troost te drinken. Ondertussen zag ik Danielle voor
het eerst “live” en konden we kennismaken en gezellig even kletsen.
Haar man Marco kwam ook even langs en naast ons stonden Henk
en Edwin. Rudi en zijn vrouw Kristel stonden nog op de uitkijk.
Gezelligheid alom dus. Maar hoe gezellig het ook was, daar kwamen
we niet voor.
Plan de campagne werd wachten, wachten en nog eens wachten.
Henk en Edwin gingen te water, gevolgd door Danielle en Marco.
Wij
besloten vanaf de kant toe te kijken en er pas weer heel laat in te
gaan, zodat we de kans vergrootten om de zeehond daadwerkelijk
te kunnen zien. Als hij er zou zijn, dan zouden de duikers die nu te
water gingen hem wel gaan zien. De tijd leek stil te staan en er
werd
maar niets gezien turend over de Oosterschelde in de toch wel erg
frisse wind. Achter de dijk was het een stuk aangenamer, dus
gingen
we terug naar de auto om nog maar even wat drinken en eten en
onszelf weer een beetje op te warmen. Ook voor de inwendige
mens moet gezorgd worden natuurlijk.
Bij de tweede keer op de dijk was het ineens raak, Marco of Danielle
seinde vanaf het oppervlak dat hij er weer was. Frank en ik keken
even goed en ja hoor, hij was er! Mooi, we gaan het vandaag dus
toch meemaken! Vol van de zenuwen kleedden we ons snel weer
aan en binnen een paar minuten stonden we weer aan de
waterkant, inmiddels met zo’n 6 andere buddyparen. Dat was op
zich
wel een minpunt, maar het boeide me allemaal niet veel. De grijze
zeehond was er en we konden hem aan het wateroppervlak al goed
zien. Dit zou een duik worden om nooit meer te vergeten….
Het schouwspel speelde zich allemaal erg ondiep af, aangezien een
aantal van de duikers in het water bleven staan en niet onder
gingen. Dat zorgde er voor dat de zeehond niet veel naar wat
dieper
water ging, waar het zicht toch echt beter was. Frank en ik doken
onder en zochten een plekje waar we wat beter zicht hadden, maar
niet te ver uit de buurt van de zeehond.
Het duurde niet lang of de zeehond kwam bij ons in de buurt en
meteen wilde de zeehond met zijn bek voelen aan van alles wat los
en vast zat. Frank en ik hadden van tevoren al afgesproken dat we
de zeehond rustig weg zouden duwen om zo aan te geven waar
onze grenzen lagen. En dat leek ook prima te werken. Iedere keer
als hij te dichtbij kwam naar mijn zin, gaf ik hem met mijn vlakke
hand
een duw, waardoor ik feitelijk mezelf naar achter duwde. Je duwt
zo’n grote zeehond immers niet even opzij.
Frank werd uiteindelijk ook slachtoffer van de nieuwsgierige aard van
deze zeehond en de pocket van zijn rechter pijp moest het
ontgelden. Het duurde even voor Frank de zeehond weer los had,
dus ondertussen genoot ik van het schouwspel, ik probeerde nog te
helpen maar dit moest Frank toch echt even zelf oplossen. Gelukkig
ging het allemaal vrij rustig en was er geen schade. Steeds weer
verdween de zeehond in het inmiddels overal aanwezige stof en
kwam dan ineens weer razend snel tevoorschijn. Met mijn camera
set
had ik mijn handen vol om foto’s te maken, maar ook om het dier
een beetje op afstand te houden. Toch waren er ook momenten
dat ik de zeehond even kon aaien, toch een vreemd
gewaarwording.
Zijn moddervette lichaam voelt erg zacht aan en het is toch een
beetje onwerkelijk allemaal.
Ik was hem even uit het vizier verloren en voelde ineens weer iets in
mijn rug en op mijn hoofd. Ik moest meteen aan Edwin van der
Sande denken en duwde de zeehond dus snel weer weg. Ik had
geen zin in schade aan mijn materiaal of hoofd. Gelukkig vertrok hij
weer naar de bodem en liet zich daarna een paar keer goed op de
gevoelige plaat zetten. Het fotograferen was vandaag een beetje
van het niveau “mik-en-klik”, maar de omstandigheden waren
gewoon niet zo dat ik mijn aandacht echt bij het fotograferen had.
Nee, genieten van deze ervaring van het duiken in Nederland en
genieten van de toch wel spannende ervaring.
Na een dik uur deel te hebben genomen van het ''speelkwartier''
van
deze grijze zeehond was het tijd om eruit te gaan. Enerzijds omdat
mijn lucht toch op begon te raken door mijn verhoogde ademhaling
en af en toe vreemde capriolen en anderzijds omdat ik op tijd op
mijn werk moest verschijnen. Frank en ik waren in ieder geval
helemaal blij en gelukkig dat onze vrije ochtend niet voor niets
geweest was.
Deze fantastische ervaring neemt niemand meer van ons af,
geweldig gewoon!
Max. diepte 6,5m, temp. 7gr.C., zicht 1-4m, duikduur 60min.
|
| |
