| Duik 496 (Dreischor Reefballs, woensdag, 8-1-2014, 20.00u)
Het is januari 2014, maar het lijkt bijna wel lente met deze
buitentemperaturen. Ook het water is momenteel weer wat
opgewarmd en nog steeds 7 graden Celsius. Prima weer dus om
lekker te blijven duiken in de winter…dus ook deze woensdagavond!
Deze week zit een duik met buddy Frank er niet in, via Facebook
hoor ik dat er nog anderen zullen komen, dus ik besluit een soloduik
te maken om op mijn gemak de zeedonderpad met nestje bij
Dreischor te kunnen fotograferen. Dan ben ik in ieder geval niet
helemaal moederziel alleen op de duikstek.
Via Facebook stuur ik Arie een berichtje, zodat hij weet dat ik alvast
het water in ga en dus niet op hem en zijn buddy wacht. Van Arco
krijg ik nog een berichtje met de waarschuwing dat de traanplaat
vanaf de trap naar de steiger ontbreekt en dat je dus zo’n 30cm
moet overbruggen. Heerlijk dat Facebook, je moet het voor je laten
werken zeg ik altijd maar.
Afgelopen zondag hadden Frank en ik onze flessen al goed laten
vullen bij DC de Grevelingen, dus die zaten lekker vol. Ik hoefde dus
maar mijn spullen aan te trekken en ik kon te water. Helaas was ik
dit
keer toch iets vergeten, namelijk mijn dikke Santi Thinsulate sokken.
Hmm, dat gaat fris worden aan mijn voeten! Wind stond er
vanavond
gelukkig niet, dus het voelde met 8,5 graden Celsius ook niet echt
koud aan.
Op mijn gemak liep ik naar de steiger met de waarschuwing van Arco
nog in het achterhoofd. Vanaf de dijk zag het water van het
Grevelingenmeer er mooi uit met dat beetje licht van de maan op
eerste kwartier. Voorzichtig stapte ik de steiger op en zag dat de
traanplaat in zijn geheel verwijderd is. Vreemd, maar wellicht pleegt
men een stukje onderhoud?
Ik trok mijn vinnen aan, deed wat lucht in mijn wing en stapte het
kraakheldere water in. Heerlijk zulk zicht, wat kan ik daar toch van
genieten. Hadden we dat maar altijd zo in Zeeland, ook in de zomer.
Ik liet mezelf zakken tot zo’n 6m en zwom meteen richting de
metalen platen aan de rechterkant van de steiger, want oostelijk
van
deze platen zou een kleine rifbal moeten liggen waar het tot nu toe
enige nestje van de gewone zeedonderpad gezien was. Vorig jaar
waren er op deze rifballen nog zo’n 10 nesten te vinden, dus het is
maar karig deze winter.
Lang hoefde ik niet te zoeken, want ondanks dat het nestje maar
bescheiden van formaat is, vallen de roze eitjes echt wel op als je
weet waar je naar moet zoeken. Papa zeedonderpad was ook thuis
en ik besloot daarom eerst even wat testfoto’s verderop te maken,
zodat ik met goede instellingen aan mijn fotosessie kon beginnen en
daarmee in ieder geval geen stof zou maken en de zeedonderpad te
veel zou storen. Storen ga ik hem toch wel doen met het
fotograferen, maar alle beetjes helpen vind ik.
Deze gewone zeedonderpad was erg actief. Echt lang bleef hij nooit
liggen op 1 plaats en hij deed ook nog best veel pogingen om de
geknikte aasgarnalen te vangen die voorbij kwamen. Mooie
momenten om te zien, maar ze gaan te snel om daar foto’s van te
maken. En als de zeedonderpad dan even rustig op zijn nest lag, dan
ging hij regelmatig aan de slag met zijn bek om het nestje vrij van
stof en niet bevruchte eitjes te ontdoen. Echt een mooi tafereel,
zeker als je daar eens heerlijk in je eentje van kan genieten, zonder
de druk te voelen van andere duikers om je heen. Dit is voor mij
toch echt het ultieme duiken in Zeeland. Heerlijk genieten en
fotograferen!
Na zo’n half uur had ik eigenlijk verwacht dat Arie en zijn buddy wel
ten tonele zouden verschijnen, maar ik zag geen duiklampen
verschijnen. Dus ik besloot nog maar wat te experimenteren met de
instellingen van mijn camera om zo mooi mogelijke plaatjes te
schieten. Ik had voor vandaag de 60mm macrolens gemonteerd en
wist van te voren ook niet echt of dat wel helemaal de goede keuze
zou zijn. Maar aangezien het zicht zo goed was, kon ik goed gebruik
maken van de telelens functie van deze lens. Ik lag er dan ook voor
mijn gevoel erg ver vanaf. Maar ik was tevreden en na zo’n
45minuten hield ik het voor gezien.
Ik besloot nog even een toertje te doen langs alle rifballen om te
kijken of er nog meer nestjes te vinden zouden zijn. Dit was niet het
geval en net voordat ik besloot om terug naar boven te gaan, zag ik
de duiklampen van Arie en zijn buddy. Ik besloot ze te benaderen en
ze het nestje te laten zien. Aan hun manier van duiken zag ik al wel
dat ze het nestje nog niet hadden gezien. Arie gaf me onderweg
een hand en gebaarde zijn dankbaarheid. Fijn om collega duikers te
helpen met dit soort dingen. Ik maak in ieder geval geen geheimen
over locaties van bijzondere vondsten.
Nog even keek ik naar Arie zijn fotografiekunsten en besloot toen
dat het voor mij tijd was en beëindigde de duik. Bovenop de steiger
keek ik nog even naar de locatie waar Arie nu lag en scheen met
mijn lamp. Ik kreeg een OK signaal terug en dat was voor mij een
mooi einde van deze duik.
Max. diepte 8.5m, temp. 7gr.C., zicht >4m, duikduur 67min.
|
| |
