| Duik 489 (Dreischor Reefballs, woensdag, 4-12-2013, 19.58u)
Het is 4 december, het heerlijke avondje is bijna gekomen….! Maar
dat betekent ook weer kans op nestjes van de zeedonderpadden.
Wij kiezen weer voor de Grevelingen, aangezien we wederom de
kentering missen. Helaas hebben we nog geen meldingen van
nestjes gezien, dus de kans is erg klein dat wij wel iets gaan vinden.
Mijn neus zit al een paar dagen een klein beetje verstopt. Ik ben
eigenlijk niet verkouden en ook gewoon fit, toch heb ik de hulp
nodig van wat neusspray om een beetje lekker door mijn neus te
ademen. Met Frank spreek ik dus af dat we het gewoon gaan
proberen en dat mijn keus duikstek Dreischor Reefballs (Frans Kokrif)
is. De meldingen die ik van deze duikstek voorbij zie komen, beloven
zeer goed zicht. Dus dat is alvast een fijn vooruitzicht. Zeker bij een
nachtduik is dat erg prettig.
Sinds vorige week heb ik onder mijn 400grams onderpak nog een
extra fleecetrui aan en dus zorg ik voor 2kg extra lood. Dat heb ik
wel nodig, want er komt best wat volume bij. Tot zo’n 8 graden
watertemperatuur ging het prima, maar nu is die trui echt lekker om
mee te duiken. Het water is nu zo’n 7graden en wordt de komende
weken naar verwachting nog een stuk kouder, dus ik ben er alvast
op voorbereid.
We komen aan op een verlaten parkeerplaats en het is er zoals altijd
pikkedonker. Aan de hemel zijn de sterren goed zichtbaar, dus het
belooft een koude nacht te worden. Er staat ook best wat wind,
een voorbode van de zuidwesterstorm die voor Pakjesavond wordt
voorspeld. Gelukkig kunnen we onze wekelijkse duik gewoon maken.
We zijn vandaag goed voorbereid en alles gaat gesmeerd, we staan
dan ook vrij snel op de steiger, klaar voor de duik.
Vanaf de kant zag het er al zeer goed uit, het lamplicht drong diep
in het water door en ik kreeg er al helemaal zin in. Frank ging als
eerste te water en ik volgde ook snel. Er stond toch wel een beetje
deining door de wind, maar echt hinderlijk was het niet. Snel
daalden we af in het kraakheldere water om de duik te beginnen. Ik
bestudeerde eerst even de houten steigerpaal om te zoeken naar
kleine slakjes als de noordelijke knuppelslak of de slanke knotsslak.
Maar ik vond niets helaas en al had ik ze gevonden, foto’s maken zou
niet gelukt zijn waarschijnlijk wat de deining was toch best voelbaar
tot aan de voet van de houten steigerpaal.
Frank zakte inmiddels al een stukje verder en was al bij de eerste
reefball aangekomen. Ik volgde en spotte meteen een mooie
donkerrode Gewone zeedonderpad die ook redelijk gewillig bleef
liggen voor een foto. Met de 60mm macrolens had ik de grootste
moeite om zijn kop er in zijn geheel op te krijgen, maar door het
kraakheldere water kon ik ongestraft een flink eind van zijn kop
wegblijven en lukte het uiteindelijk nog best redelijk. Maar eerlijk is
eerlijk, dit is niet de juiste lens voor zulke opnames. De vis werd wat
zenuwachtig van me en zwom een stuk verder. Althans…zwom, een
zeedonderpad is niet echt een goede zwemmen, het was meer
“hoppen”.
Een paar reefballs verder was Frank nog steeds aan het zoeken naar
leuke dingen. In de buurt van de gebogen plaat vond ik een puitaal
met een ontzettend dikke buik. Dit visje lag in een kommetje naast
een oester en het leek bijna wel op een nestje. Maar aangezien ik
geen enkel idee heb hoe een puitaal haar eitjes legt, was dat maar
een aanname. Ook nu weer kostte het wat moeite om het dier er in
zijn geheel op te krijgen, maar met wat geduld lukte dat uiteindelijk
toch wel. Het viel me op dat de tekening op het lichaam erg
duidelijk was. Het deed me weer eens beseffen dat dit toch wel erg
mooie visjes zijn.
Frank was inmiddels weer bij me in de buurt en we draaiden weer
om. Een stukje dieper viel mijn oog op een andere puitaal, dit keer
een slank exemplaar waarvan de tekening op het lichaam wederom
erg duidelijk te zien was. Deze puitaal was een stuk minder van mijn
aanwezigheid gediend en dus kon ik er maar een paar foto’s van
nemen. Ik wilde het dier niet al te veel storen, dus ik zwom weer
verder.
Op een diepte van zo’n 9m was het water echt super helder en mijn
lamp scheen erg ver. Ik vind nachtduiken op deze manier toch wel
erg gaaf en daarom duik ik ook graag in de winter. Dat kraakheldere
water geeft toch een extra dimensie aan het duiken in Nederland.
Ook kon ik op deze manier alle reefballs afzoeken naar eventuele
nestjes van de zeedonderpad, maar die kon ik helaas echt niet
vinden. Op de zandbodem kropen de nodige kreeften in allerlei
formaten, ook dat verveelt nooit eigenlijk. Een wat groter exemplaar
had een tactisch plekje onder een reefball uitgezocht en dus kon ik
ook hier weer gebruik maken van de tele-functie van zo’n 60mm
macro lens.
Na zo’n 55minuten seinde Frank dat hij eruit wilde en ik seinde OK,
hij ging wat sneller naar boven dan ik, dus ik maakte nog even van
de gelegenheid gebruik om een paar gewillige grondels te
fotograferen. De winter periode is bij uitstek geschikt om grondels
te portretteren, want ze blijven heerlijk stil liggen. Onder een steen
zag ik nog een vorskwab rondjes draaien, maar hij liet zich niet in zijn
geheel zien helaas.
Toen ik bij de steiger aangekomen was, vond ik een Groene
zeedonderpad onderaan de steigerpaal. Ik probeerde zijn borstvin in
detail te fotograferen, maar helaas zat deze zeedonderpad wat
onhandig en was het erg lastig. Na een paar minuten hield ik het
voor gezien en klom uit het water. Frank was inmiddels al terug bij
de auto, dus liep ik onder de mooie sterrenhemel richting
parkeerplaats.
Het was wederom een mooie najaarsduik, ondanks dat we niet echt
iets bijzonders gezien hebben. Soms geniet je gewoon van de
meest simpele dingen en dat zorgt er denk ik voor dat ik het duiken
voorlopig nog steeds niet beu ben!
Max. diepte 9.3m, gem. diepte 7.0m, temp. 7gr.C., zicht >5m,
duikduur 63min. |
| |
