| Duik 486 (Put van Raamsdonksveer, 18-11-2013, 20.00u)
Een woensdagavond duik zat er niet in deze week. Frank heeft het
druk op zijn werk en naar Zeeland knallen, wordt wat lastig. Toch
gaan we duiken deze week en wel op maandagavond. Frank kan wil
zijn net gemonteerd droogpakhandschoenen toch even gaan
testen! Daarvoor kriebelt het duikvirus te veel.
Ondanks dat ik een cursus ATEX heb in Zwijndrecht, ben ik op tijd
thuis en spraken we rond 19.30u af op de parkeerplaats. Het is daar
altijd pikkedonker, maar vanaf de provinciale weg zie ik een zwak
kofferbak lichtje al branden, Frank is er dus al. Zijn spullen staan al
klaar en ik ga mezelf ook snel omkleden. Ik zag al wat lichte
regendruppels op de autoruit en dat was ook wel het weer was
men had voorspeld. Het was dus zaak om niet te veel te treuzelen
en snel in het water zien te komen.
Voor mijn DTD wing had ik afgelopen week een set loodpockets
gekocht om wat meer flexibel te zijn met de loodverdeling. Ik ben
nog zoekende naar de meest ideale plaats en dit setje kwam op
internet voorbij en kwam dus precies van pas. Dus deze duik kon ik
dat mooi even testen en aan het einde van de duik even uitloden
voor het duiken in zoet water. Frank was ondertussen snel gereed
om te gaan duiken, dus het ging vandaag lekker snel.
Net voordat Frank zijn droogpakhandschoenen helemaal dicht had
gedraaid, kreeg hij een bloedneus. Waarschijnlijk door het vele stof
van zijn werkzaamheden van vandaag. Hmmm, niet echt handig zo
net voor de duik, maar Frank gaf niet op en we lieten na een paar
minuutjes toch richting het water om het te gaan proberen. De
Gemeentelijke plantsoenendienst is hier duidelijk bezig geweest,
want rond de instap zijn wat struiken verwijderd en was het een
flinke modderboel.
Vanaf de kant zag het water er kraakhelder uit en lag het er weer
vredig bij. Mooie sfeer voor een nachtduik. Frank spoelde zijn neus
een beetje en vroeg mij dit keer om een gunst….of ik even zijn
masker wilde voorzien van wat speeksel!! Tja, daar zijn buddy’s dus
voor…haha. Door zijn bloedneus was hij vergeten zijn kompas en
duikcomputer mee te nemen, dus dit keer een “blinde duik” voor
Frank. Snel trokken we verder alles aan en gingen we onder.
Ik besloot de normale route te volgen in de hoop nog wat leven te
kunnen spotten. Aangezien ik niet veel in november maanden heb
gedoken in het verleden, wist ik niet wat we konden verwachten.
De begroeiing op de bodem zag er nog mooi fris groen uit, dus dat
viel me al niet tegen. Het was zelfs best veel en gaf daardoor een
gevoel alsof je boven een mooi groen tapijtje zweeft. Op de kale
stukken zand zagen we al vrij snel wat kleine baarsjes liggen, dus er
was gelukkig nog leven te zien.
Mijn oog viel op een gegeven moment op een kop van een vis
onder wat groene bodem begroeiing. Ik dacht hierin de kop van een
jonge snoek te herkennen en seinde Frank ook te komen kijken. Op
de plaats waar ik de vis had gezien, was plotseling niets meer te
zien. Maar na een klein beetje zoeken vond ik de vis weer terug en
trok de waterplanten wat terug. Tot mijn verbazing was het geen
snoek, maar een flinke paling, waarvan alleen zijn kop te zien was. En
aan de grootte van zijn kop te zien, was dit absoluut geen kleintje!
Leuk zeg, want dit was al lang geleden.
Ik was blij dat ik mijn 14-42mm objectief had gemonteerd, want nu
kon ik toch met wat inzoomen goede foto’s maken. Ik wilde immers
niet meteen de lens in zijn snufferd duwen met het risico dat hij
weg zou kruipen of zwemmen. Deze paling liet zich goed bekijken en
vooral ook goed fotograferen. Met zijn kop zo tussen de
waterplanten zag het er op de display in ieder geval erg leuk uit,
maar het is altijd even afwachten wat het op de pc doet.
Na deze verrassende ontmoeting doken we verder, het zicht was
best aardig en op grote stukken zelfs erg goed te noemen. Niet veel
verder van de eerste paling viel mijn lamplicht wederom op een
paling. Dit keer een exemplaar die mooi vrij op het zand lag, zodat
goed zichtbaar was hoe lang en dik deze was. Ik schatte deze paling
op zo’n 70-80cm en polsdik, het eerste wat in mijn gedachte op
kwam was de term “zoetwater murene”. We konden deze paling
maar eventjes bekijken, want hij was wat nerveuzer dan de eerste
die we vonden. Gaaf hoor, dit soort ontmoetingen maken de duiken
natuurlijk een stuk interessanter.
We doken nog een stukje verder en ik probeerde ook nog wat
baarsjes op de foto te zetten met de +10 diopter. Sommigen lieten
zich goed benaderen, maar anderen waren een stuk zenuwachtiger.
Na zo’n 30minuten keerden we om en prompt doken we bovenop
paling nummer 3. Deze liet zich ook aardig benaderen, maar kroop
wel steeds een stukje verder en dieper. Frank en ik volgende hem
kortstondig en ik kon weer wat leuke plaatjes schieten. Toen de
paling de diepte in schoot was het mooi geweest en begonnen we
aan de terugweg.
Ik had het inmiddels serieus koud gekregen, want er was water
binnen gekomen. Mijn borst en buik voelde erg koud aan, dus
vermoedelijk is het langs mijn nekseal binnen gekomen. Volgende
duik dus even goed opletten wat ik eventueel fout heb gedaan,
een echt lek heb ik niet kunnen ontdekken. Frank zijn droogpak
handschoenen zijn wel droog gebleven, dus die test was geslaagd.
En de ontmoetingen met de 3 dikke palingen maakte deze duik toch
tot een succes!
Max. diepte 10.1m, gem. diepte 6.4m, temp. 10gr.C., zicht 3-5m,
duikduur 53min.
|
| |
