| Duik 477 (Sint Annaland, vrijdag, 5-10-2012, 21.15u)
Zoektochten naar zeepaardjes, eigenlijk vind ik het maar niets. De
duik van dinsdagavond had dan ook niet het gewenste resultaat
opgeleverd. Maar vanavond zou het geluk van Gijs en mij wel eens
geholpen kunnen gaan worden. Een stel duikers die het zeepaardje
al een paar dagen achter elkaar gezien hebben, duiken vanavond
ook. Dit zou wel eens een makkie kunnen worden! Dus we besloten
er voor te gaan en spraken af bij Sint Annaland.
Gijs en ik hebben al weer sinds 25 augustus niet samen gedoken. Hij
studeert nu in Leeuwarden en dat maakt het lastig om de
zondagavonden te vullen met een gezamenlijk duikje, erg jammer
want ik duik graag met Gijs. Gelukkig kwam het deze vrijdagavond
voor ons beiden goed uit. Hij stelde ook voor om zijn dubbel 12L
(D12) met wing te testen, iets wat ik al langer wil. En als we dan
toch al kans maken op een ontmoeting met een Zeepaardje is dat
natuurlijk mooi meegenomen die dubbele voorraad lucht!
In het laatste daglicht reed ik richting Sint Annaland, eigenlijk vol
verwachting van een ontmoeting met het zeepaardje. Ik had al mijn
geld gezet op de personen die als gids zouden kunnen fungeren.
Mijn onderbuik gevoel zei me dat zij hem wel zouden vinden en dat
wij hen dan weer gemakkelijk zouden vinden. Zeker als het zicht nog
steeds zo goed zou zijn als afgelopen dinsdag, daar hoopte ik wel
heel erg op.
Op de parkeerplaats was het bewuste trio al bezig met aankleden
toen ik er aan kwam. Gijs volgde niet veel later en we praatten wat
bij terwijl ik het harnas met backplate even paste. Dat zat als
gegoten, dus er hoefde verder niets afgesteld te worden. Gijs
bouwde de set verder op en ik monteerde zelf mijn eigen
ademautomatenset. Toen we eenmaal klaar voor de duik waren,
begon de flinke wandeling richting de hoek van de dijk. Meteen een
goede ervaring met die D12 op mijn rug, want het weegt toch net
wat meer dan mijn enkele fles en mijn lood. Maar al met al viel het
me nog niet tegen. Omdat het windstil was en zeer zacht weer voor
de tijd van het jaar, begon ik toch flink te zweten en wilde ik maar
wat graag het water in om af te koelen.
Gijs kwam iets later aan, want hij moest nog een 11L aluminium
stagefles los in de hand mee sjouwen, ik kan me voorstellen dat het
niet echt handig loopt. Bij de dijk moesten we heel erg oppassen
om beneden te komen, het was immers laag water en dan moet je
de gladde stenen af om bij het water te komen. Het eerste deel
was nog droog, maar het stukje van 40cm breed tussen de
blaasjeswieren was vochtig en ik moest echt moeite doen om niet
op mijn gezicht te gaan. En met 2x 14,4kg aan flessen en nog zo’n
8kg lood op mijn rug, had ik daar weinig zin in. Gelukkig lukte het
ons beiden om zonder kleerscheuren het water in te stappen.
Daar maakten we ons verder klaar met ons middel in het heldere
water, wat zo vlak als een spiegel was. Heerlijk gewoon, mijn gevoel
zei toen al dat het een fijne duik zou gaan worden. We gingen
onder en ik liet me zakken, dat ging even iets sneller dan ik
verwachtte. Ik was vergeten wat lucht in de wing te doen voor ik
onder water ging. Oeps….niet echt handig dus. Maar goed, daar heb
je een inflator voor en dus was de vaart er snel uit. We zaten al snel
op een diepte van 10m en slechts een paar meter verderop vonden
we het duikerstrio met hun lampen. Gijs ging iets voorop en ik had
vrijwel meteen door dat zij het zeepaardje al gevonden hadden.
Toen ik nog eens goed keek zag ik het beestje zelfs vanaf een
meter of 3 afstand al! Wauw, het diertje is dus niet eens een echt
kleintje!
Natuurlijk gierde het bloed door mijn aderen, puur van enthousiasme
voor het zien van zo’n uniek diertje. Ik hield eerst even wat afstand
om netjes op mijn beurt te wachten, maar al vrij snel werd de kring
wat groter gemaakt. Gijs lag er al bij en nu kon ik er ook bij en
mocht ik meteen wat foto’s maken. Eerst nog maar even met een
wat grotere beeldhoek, dan zou ik later wel zien voor wat close-up
en macrofoto’s. De duikers die er het eerst bij lagen vertrokken al na
zo’n 5-10minuten en toen hadden Gijs en ik het zeepaardje voor
onszelf! Wat een geluk dat we deze duikers toch gevonden hebben.
Wat gaaf! Gijs en ik, in kraakhelder en stroming loos water van de
Oosterschelde bij een zeepaardje op een diepte van bijna 13m.
Wauw, eigenlijk kan in Zeeland het niet veel beter worden dan dit!
Supergaaf, ik was echt in jubelstemming! Samen bekeken we het
zeepaardje dan ook uitgebreid. Het diertje was heel erg beweeglijk
en zwom steeds weer een stukje verder en dieper. Toch kreeg ik
genoeg kansen om wat mooie foto’s te maken en door het
ontbreken van stof, werden het mooie heldere plaatjes. Heerlijk
gewoon! Na zo’n klein uur bij het zeepaardje te hebben
doorgebracht gaf ik aan dat het nu welletjes was.
Voorafgaand aan de duik hadden we afgesproken om na het zien
van het zeepaardje terug richting het strand te gaan. Aangezien we
dik 5000 liter gecomprimeerde lucht bij ons hadden, moest dat wel
lukken. Op een diepte van zo’n 10m koersten we op ons gemak
richting het strandje, heel lichtelijk geholpen door een zeer zwakke
stroming. Door het ontzettend goede zicht konden we het hele
onderwaterlandschap goed overzien. Onze lampen schenen zo ver
ze maar konden, echt bizar. Ik waande me af en toe even in
tropisch water tijdens een nachtduik.
De gele sponzen zijn momenteel de kleurmakers van de duikstek en
zijn in grote getalen te vinden. Werkelijk iedere vierkante meter
heeft sponzen in zich. Een mooie overeind staande geweispons was
nog even goed voor een groothoek opname. Ik bedacht me dat ik
ook Gijs wel even op de foto kon zetten met zijn aluminium stage,
maar eigenlijk had ik daar de 8mm fisheye voor nodig. Toch lukte het
aardig en gingen we weer verder. Een stukje verderop zag je heel
mooi de teen van de dijk overgaan in het bekende zand/schelpgruis.
Gijs seinde me te komen, want hij had een sepiola gevonden van
een mooi formaat. Deze sepiola was blijkbaar niet gediend van onze
aanwezigheid, want zijn tentakels werden heel brutaal uiteen gezet
om zich maar zo groot mogelijk te maken. Aan zelfvertrouwen
ontbrak het dit kleine rakkertje niet! Ik kon er een paar leuke foto’s
van maken, dus deze duik bleef maar interessant. Ook vond Gijs nog
een flinke pauwkokerworm, waar ik helaas maar 1 foto van kon
maken. Blijkbaar schrok het diertje van mijn flitslicht en trok zich
razend snel terug in zijn koker.
Na zo’n 105minuten waren we bij de reguliere duikstek en wist ik
dat we bijna bij het strandje waren. De bekende overgang van
oesterbegroeiing naar zand was duidelijk te overzien nu. In het
water boven ons zwommen talloze visjes die als zilveren spiegeltjes in
ons lamplicht weerkaatste, prachtig gezicht! Ik seinde Gijs dat we er
hier uit konden gaan en na een paar minuten dreven we weer met
onze hoofden boven water.
Dit was nog eens een duik naar mijn hart, beetje diepte, geen
stroming, belachelijk goed zicht, D12 met wing op mijn rug en
heerlijk fotograferen van bijzondere dieren zoals het zeepaardje, de
sepiola en de pauwkokerworm. Deze duik komt hoog in mijn
Nederlandse top 10! Het was in 1 woord “FANTASTISCH”!
Maximale diepte 13.6m, temp. 14gr.C., zicht >8m, duikduur 111min.
|
| |
