| Duik 476 (Sint Annaland, dinsdag, 1-10-2012, 19.30u)
Het hele weekend las ik al van uitzonderlijk goed zicht in de
Oosterschelde en in de Grevelingen. Dan kriebelt het natuurlijk extra
hard om te gaan duiken, gelukkig kwam de duikavond deze week 1
dagje eerder vanwege andere verplichtingen op de woensdagavond.
Dit keer trokken we er weer eens op uit, richting Sint Annaland.
Via een van de duikers die ik een paar keer bij Aquashot Brabant-
Oost had gezien, kregen we als groep per email een paar foto’s
toegezonden. Het was een zeepaardje! Dit keer niet van Burghsluis,
waar ik de laatste 2 weken een aantal meldingen en foto’s van zag,
maar van duikstek Sint Annaland. Natuurlijk vroeg ik meteen om de
locatie en met de ontvangen aanwijzingen zouden we het maar
eens gaan proberen. We zouden wat dieper moeten duiken, dan
we normaal vaak doen, want het paardje zou op 15-17m met
hoogwater gezien zijn. Pff, niet de diepte die ik normaal prefereer,
maar ik moet mezelf er wel toe blijven zetten om af en toe de 10m
te passeren anders komt het nooit meer goed.
Frank sms’te overdag nog dat hij echt zin had om een zoekpoging te
ondernemen en met de goed zicht berichten in mijn achterhoofd,
had ik goede hoop dat die diepte ook verder geen probleem zou
moeten zijn. Ik had wel zin in een mooie helder water duik! Gelukkig
hadden we beiden in ieder geval 1 duikfles vol en konden we
meteen richting de duikstek. De laagwater kentering viel om 20.00u
en we zouden daarom toch wel om uiterlijk 19.30u te water willen
gaan. Ik was lekker op tijd weggereden thuis, dus waren we ook
ruimschoots op tijd op de duikstek.
We zouden op de punt van de dijk, of beter gezegd de hoek van de
dijk, te water moeten gaan en in die buurt zoeken in de sponzen.
We bereidden ons voor op een wandelingetje en een paar minuten
later stonden we op de hoek van de dijk. Dit zou voor ons de eerste
keer gaan zijn dat we daar te water zouden gaan, dus we waren erg
nieuwsgierig naar wat we zouden aantreffen. Omdat het nu laag
water was, moesten we een flink eind naar beneden. Gelukkig was
het verder droog weer, dus de stenen waren ook mooi droog en
hadden voldoende grip om veilig bij het water te kunnen komen.
Onderaan de dijk nog even een stukje over de met oesters
begroeide stenen klauteren en we stonden al vrij snel tot ons middel
in het water.
Meteen voelden we dat het water toch weer iets frisser was
geworden. “Nog even en ik kan mijn 3mm neopreen handschoentjes
weer opbergen”….dacht ik nog. We waren klaar voor de duik en ik
zou de koers uitzetten richting de locatie waar we moesten gaan
zoeken. Bij het onder water gaan was het zicht even wat minder,
maar dat was het gevolg van het opgedwarrelde zand bij het
aantrekken van onze vinnen.
Op zo’n 3m diepte ging meteen het gordijn open….WAUW! Wat
een megazicht, je zou er bijna bang van worden. Echt niet normaal
hoever ik kon kijken met mijn duiklamp die een mooie smalle bundel
geeft. Ik wist even niet hoe ik het had. Was duiken in de
Oosterschelde maar altijd zo! Ik zakte vrij snel af naar een diepte van
zo’n 12m en daar bleven we hangen om onze speurtocht in de
sponzen te beginnen. Al vrij snel ook werd de afstand tussen Frank
en mij groter en groter, want je kon elkaar echt van heel ver goed
zien.
Beiden speurden we met haviksogen iedere spons af op zoek naar
een bruin-geel gekleurd zeepaardje. Op de foto leek het diertje niet
eens zo heel klein, maar ik rekende maar op een klein frutje. Tijdens
het zoeken ontdekte ik dat het hier vergeven was van de millennium
wratslakken. In diverse formaten vond ik ze en op de gekste
plekken. Sommige exemplaren hingen mooi op een oester en
anderen zag je helemaal tussen de oesters op het zand kruipen.
Echt opvallend veel. Een paar bruine plooislakken lieten zich ook zien,
maar ik heb verder geen andere slakkensoorten gezien.
Af en toe dwong ik mezelf even een foto te maken, maar eerlijk
gezegd had ik daar geen aandacht voor deze duik. Dat is meteen de
reden waarom ik niet te vaak van dit soort zoektochten naar 1
specifiek diertje wil doen, want het verpest voor mij eigenlijk het
duiken an sich een beetje. Maar goed, ik had het gevoel dat de
aanwijzingen concreet genoeg waren, dus vanavond gingen we
ervoor. De hele duik voelde ik me super op mijn gemak en had graag
nog wat dieper willen gaan, puur voor mijn ervaring. Maar ook
hiervoor wilde ik eigenlijk geen tijd verspillen vandaag. Iedere spons
die ik vond keerde ik binnenste buiten, maar vond keer op keer
niets.
Het landschap is op de hoek van de dijk echt fantastisch mooi
begroeid met oesters en sponzen. Richting de 15m schatte ik zo in
dat daar de bodem was, want vanaf een diepte van zo’n 13,5m leek
de bodem toch wat af te vlakken. Maar omdat we geen meters
maakten deze duik, kreeg ik nog niet genoeg idee hoe het hier
precies verloopt qua bodemprofiel.
Mijn manometer begon inmiddels hard te zakken en ik besloot Frank
op te zoeken. Tussen de oesters vielen mij nog wat plukjes wier op
waarvan de dunne uiteinden bijna fluorescerend groen waren. Een
beetje alsof je een koraal met Uv-licht beschijnt. Ik probeerde het
op de foto te zetten, maar het zat te veel tussen wat oesters
verstopt. Toch eens navragen wat het is, ik heb het ooit al wel eens
eerder gezien, maar mezelf er verder niet in verdiept. Ik heb dus
geen idee welke naam het heeft.
Na zo’n 65minuten moesten we het dan toch echt opgeven. Geen
zeepaardje voor ons, dus begonnen we aan de opstijging vanaf
12m. Dit deden we in vrij vlot tempo, waarna we op zo’n 5m nestjes
3 minuten wat rond scharrelde. Ik maakte nog snel wat foto’s, maar
echt top was het vandaag niet. Ik had mijn zinnen vandaag op iets
anders gezet en helaas is dat niet gelukt.
Maar toch was het een top duik, puur vanwege het bizar goede
zicht en het duiken op een voor ons nieuwe plaats. Beiden hadden
we genoten van deze duik en besloten hier zeker nog vaker te gaan
duiken!
Maximale diepte 13.6m, temp. 14gr.C., zicht >8m, duikduur 70min.
|
| |
