| Duik 473 (Sint Annaland, woensdag 11-9-2013, 19.30u)
Sint Annaland, een duikstek die je gewoon regelmatig moet
bezoeken. Het blijft een mooie duikstek!
Het weer liet ons echter een beetje in de steek, want met een
Noordwestenwind kracht 5 heb je daar niet bepaald de ideale
omstandigheden. Eigenwijs als Frank en ik zijn en tegen beter weten
in, hielden we ons vast aan ons plan…
Onderweg naar Zeeland zagen we het steeds donkerder worden,
niet alleen van de dagen die snel korter worden, maar ook van de
naderende wolken waar met 100% zekerheid regen uit zou gaan
vallen. We moesten eerst nog even vullen bij vulstation De Schakel
en daar waren we dan ook net op tijd. Bij de laatste fles moesten
we snel onze spullen weer in de auto smijten om niet volledig
doorweekt te raken van de regen. We kregen even een ware
stortbui over ons heen!
Gelukkig zaten we dus weer net op tijd in de auto om het laatste
stukje richting Sint Annaland te rijden. Ik had mijn onderpak al aan,
dus die had helaas toch al wat vocht opgepikt. Maar goed, met de
huidige watertemperaturen is dat ook niet zo heel erg. De
buitentemperatuur was nog maar zo’n 15 graden, dus ik vond het
wel prettig om mijn onderpak thuis al aan te doen. En zodra het
echt wat kouder wordt buiten, is dit ook gewoon het meest handig
om zo warm mogelijk in je droogpak te kunnen stappen op de
duikstek.
We kwamen in Sint Annaland aan en zagen bij het oprijden van de
parkeerplaats al dat het water in de haven heel erg hoog stond. Ik
geloof niet dat ik het ooit al zo hoog heb zien staan, maar misschien
is het wel gewoon normaal, geen idee. We moesten beiden nog
even een sanitaire stop maken en gelukkig staan de Dixies er nog
steeds. We konden meteen even bekijken hoe het water er bij lag.
Nou het water lag er nog…maar het leek meer op de Noordzeekust
bij een zuidwesterstorm!!! Wow, de golven denderden langs de dijk
het strandje op en door het brekende effect, zag het er spectaculair
uit.
Even overwogen we toch maar ergens anders te gaan duiken, maar
om het niet te laat te laten worden kozen we ervoor toch gewoon
te gaan duiken. Onze vaste motto is dan “we zijn er nu toch”. Je
weet immers nooit hoe het er onder water uit ziet en dat geeft ook
wel weer een beetje een avontuurlijk gevoel. Het kleine jongetje
komt dan weer in ons boven. Dus snel terug naar de auto en zorgen
dat we droog in ons droogpak kwamen, want in de verte kwamen
er nieuwe regenwolken aan!
Eenmaal klaar voor de duik, liepen we vol goede moed naar het
strandje, wetende dat het zicht waarschijnlijk niet veel bijzonders
zou gaan worden vandaag. Erg jammer, want ik had afgelopen
zaterdag een Olympus OM-D E-M5 met onderwaterhuis te leen
gekregen en die wilde ik maar wat graag aan de tand gaan voelen.
Stiekem is dit wel een beetje mijn droomsetje, dus de kans om dit
te mogen gebruiken wilde ik met beide handen aanpakken. Zowel in
groothoek als macro stand, maar ik was al vrij snel bang dat het
vandaag in ieder geval geen groothoekfoto’s zouden gaan worden.
In het water kwamen de golven van soms wel een meter hoog aan
gedenderd en ik moest echt goed uitkijken dat ik geen slok water
binnen zou krijgen als ik mijn vinnen aan wilde trekken. Goed
getimed en met mijn ademautomaat in mijn mond ging het goed en
waren we nog vrij snel klaar voor de duik eigenlijk. Frank en ik
spraken af goed bij elkaar te blijven en te zorgen dat we niet te lang
in het ondiepe zouden blijven om zo min mogelijk last van de deining
te hebben onder water. Zo gezegd, zo gedaan, ik zou navigeren en
Frank zou volgen.
Toen we onder gingen, werden we vrijwel meteen gegrepen door
een sterke stroming richting het westen. Dus de Krabbenkreek
uit….ok, dat kennen we van eerdere duiken, maar dit was toch wel
een flinke stroming zeg! Nou goed, lekker driften is op zich ook geen
straf, maar voor fotografie niet echt wenselijk. Frank volgde prima en
we raakten elkaar niet kwijt toen we op een meter of 7 diep zaten.
Het zicht was slecht, maar nog net goed genoeg om wat van de
begroeiing te kunnen zien en elkaar niet kwijt te raken. Het
lamplicht was een prima baken in dit donkere troebele water.
Er zoefden diverse dieren voorbij, zoals zeeappels, veel grondels, wat
bruine plooislakjes kwalletjes. Op een zanderig stuk hield ik even in
en zag meteen een baby sepia, die ik Frank liet zien. Ook de
zeenaaldjes waren goed vertegenwoordigd, maar ik heb niet de
moeite genomen om de camera te pakken aangezien dat echt niet
te doen was.
Na een klein half uur driften seinde Frank dat hij het tijd vond om
weer om te keren, wat ik een goed plan vond. Ik was anders bang
om te ver richting de kop te komen en het gekke was dat de
stroming nog steeds niet tot stilstand was gekomen. En ik kreeg het
idee dat dat ook niet meer zou gaan gebeuren. Ik koos ervoor om
even helemaal terug richting de dijk te gaan en daar bovenwater
even te bespreken wat we zouden doen. Aangezien ik op dat
moment nog geen foto’s had gemaakt, meldde ik dat ik nog wel
graag op zo’n 2-3m wat foto’s wilde gaan maken. Daar was het zicht
nog wel redelijk boven de oesters en stenen en dus zou ik daar best
wat macrofoto’s kunnen gaan maken. Frank stemde in en we doken
zo richting het strandje.
Frank was ik echter na zo’n 10minuten kwijt en ik verloor daarna de
tijd ook uit het oog.
Ik probeerde wat garnalen op de foto te zetten, maar die waren
vandaag te schichtig. Een kleine grondelsoort die je nu veel op het
zand vindt, was uitermate geschikt voor wat close up portretjes.
Helaas zorgde het aanwezige stof ervoor dat de foto’s niet echt
geweldig waren. Op de stenen zaten nog kleine grondels van zo’n 3-
4cm en die wilde ook graag op de foto blijkbaar. Goede modellen en
dus heerlijk fotografen met de OM-D. Wat een snelle autofocus en
de vele instelmogelijkheden voor het scherpstelpunt zijn ook een
groot voordeel tov mijn E-PL2. Fijn setjes zeg, jammer dat de duik
van vandaag niet echt de meest ideale testsituatie was.
Toen ik zag dat ik inmiddels al weer 65min in het water lag, besloot
ik ook maar snel weer naar boven te gaan. Daar zag ik Frank op de
duik zitten, wachtend op mij. Hij was er 15minuten eerder uitgegaan
dan ik, maar dat hadden we dan ook zo afgesproken. De duik
zouden we ieder voor zich afmaken.
We waren het er over eens dat dit geen topduik was en dat we de
volgende keer toch echt beter naar de weersomstandigheden
moeten kijken. De plannen kunnen we toch beter wat aanpassen
en zorgen voor een meer relaxte duik.
Bij het vulstation vulde we de flessen weer voor de volgende duiken
onder het genot van een bakkie koffie en een stroopwafel en reden
we daarna weer naar huis. Volgende keer hopelijk weer een mooiere
duik.
Maximale diepte 7m, temp. 19gr.C., zicht 1-1,5m, duikduur 65min.
|
| |
