| Duik 417 (Dreischor Reefballs, 27-1-2013, 19.45u)
Eindelijk….de dooi is ingetreden. Een einde aan die verschrikkelijke
sneeuw en gladheid. Eindelijk weer normaal op straat lopen en dus
eindelijk ook weer normaal op pad richting Zeeland voor een duikje.
Het avondje Aquashot was de avond er voor nog afgelast vanwege
voorspelde gladheid, maar daar was op deze zondagavond gelukkig
niets meer van te merken. Het was slechts 1,5 week geleden dat ik
had gedoken, maar op de een of andere manier voelde dat voor mij
toch weer aan als een eeuwigheid. Ik had er dan ook daadwerkelijk
zin in. Een van de redenen was ook wel dat ik mijn persoonlijk record
wilde verbreken als het gaat om de watertemperatuur. Via Facebook
had ik al vernomen dat de Oosterschelde en het Grevelingenmeer
inmiddels nog maar net vloeibaar waren!! Dus dat zou een duik gaan
worden in water van ongeveer 0 tot 1 graad Celsius.
Uiteraard was zo’n vorstperiode wel te verwachten en dus had ik
mezelf daar al wel op voorbereid. Ik had de droge handschoenen
dan ook al vervangen voor een setje met vaste voering er in van
een ander merk, waarmee ik een extra warme combinatie met mijn
fleece onderhandschoenen kon maken. Warmer dan dit zou ik het
niet kunnen maken, had ik het idee, dus dit zou een prima test duik
worden. Aangezien ze voor de komende week ineens weer
belachelijk hoge temperaturen hadden voorspeld van rond de 15
graden, wist ik al wel dat ik op de zondagavond moest duiken om
nog net die extreem koude Zeeuwse wateren te kunnen trotseren.
Want met zulke hoge temperaturen, stijgt de watertemperatuur
ook weer snel mee. Dit vind ik overigens weer prima natuurlijk, maar
1 extreem koud duikje zag ik wel zitten bij wijze van test.
Met Gijs had ik afgesproken om te duiken bij Dreischor Reefballs.
Wederom deze duikstek, want hij is zo heerlijk comfortabel als het
gaat om parkeren en te water gaan. En als er dan ook nog eens
zulke extreme temperaturen meespelen, dan heb ik weinig trek in
avontuurlijke duikjes. Ook de wetenschap dat ik nog een keer wat
kleine zeedonderpadjes zou kunnen zien, trok me wel. Eigenlijk
verveelt dat nooit!
Via Facebook vernam ik dat Peter ook wel zin had en Kaj was ook
wel voor een duikje te porren. Dus het zou vanavond een kleine
meeting worden van 4 fanatieke duikers, die niet te stoppen zijn als
het om duiken gaat. Peter zou voor de koffie zorgen, dus dat zou
helemaal goedkomen. Ik had zelf snel nog een pak met stroopwafels
meegenomen, dus voor de “after dive” was alvast prima gezorgd.
Het was gelukkig droog en de maan kwam mooi van achter de dijk
tevoorschijn en scheen wat waterig door een dun wolkendek.
Verlichting hadden we dus niet echt nodig vanavond. Tijdens het
ouwehoeren, kleedden we onszelf aan en vertrokken we
gebroederlijk naar de steiger, wetende dat het een serieus koude
duik zou kunnen worden.
Peter en Kaj gingen als eerste te water en Gijs en ik volgde er snel
achteraan. We kozen ieder een weg en Gijs en ik kwamen al snel bij
de reefball uit die tegen de metalen plaat ligt. Hier zat dat mooie 2-
kleurige nestje, waar nu niet veel meer van te zien was. De eitjes
hebben aan het einde van de rit allemaal dezelfde kleur. Ik zag in
mijn lamplicht een piepklein zeedonderpadje het ruime sop kiezen en
verdween als een klein spartelend stofje in het donkere water. Ik
kon hem nog net aan Gijs laten zien, door het diertje even op mijn
wijsvinger te laten landen.
We hadden niet echt een plan vandaag, dus we deden gewoon
“een rondje ballenbak”, zoals Gijs dat zo mooi zei. Ik merkte dat mijn
ademautomaat heel licht na blies bij iedere adem teug die ik deed. Ik
was daarom wat extra alert, want eigenlijk was ik hierdoor meteen
getriggerd om niet een vol blazende automaat te krijgen. Dit lichte
blazen deed hij een paar keer en door heel langzaam te ademen leek
het “probleem” zich op te lossen. Na een paar keer was het volledig
weg, wellicht omdat de druk in mijn duikfles inmiddels ook wat was
gedaald. Dit was voor mij de eerste keer dat ik dit meemaakte en
ook nu heeft mijn Mares Abyss MR22 het dus prima uitgehouden.
Geen blazende automaat voor mij dus.
Na zo’n 45min gaf Gijs aan dat we de duik maar eens moesten
beëindigen. Mijn rechterhand was inmiddels toch wat fris geworden,
dus ik seinde bevestigend en we zwommen terug richting trap. Gijs
steeg hierbij wat sneller dan ik en toen ik op mijn duikcomputer
keek, zag ik dat we op 48minuten zaten. Aangezien ik toch een
beetje van de cijfertjes ben, leek het me leuk om in ieder geval
meer dan 50minuten te duiken bij deze watertemperatuur. Dus ik
zocht een onderwerp om nog even te bekijken.
Ik besloot om Gijs even te seinen dat alles OK was en maakte dus
een cirkelbeweging met mijn lamp. Hij stond inmiddels boven op de
steiger en ik hing bij de meest westelijke paal van de steiger op 3m
diepte. Daar bekeek ik de begroeiing en ineens viel mijn oog op een
slakje…althans, ik dacht dat het een slakje was, maar kon het
eigenlijk niet eens goed zien. Dus ik pakte nog 1 keer mijn camera
en zag door het schermpje dat het om 2 slakjes ging! Ik kon de
soort niet meteen herkennen, maar dacht in eerste instantie aan de
Slanke knotsslak (Tergipes tergipes). Toch twijfelde ik er aan en
maakte maar een paar foto’s extra. Door de dikke handschoenen en
de toch wat koude rillingen over mijn rug, was ik niet optimaal bezig
en besloot er dus een einde aan te maken. Tijd voor koffie dacht ik!
Eenmaal bij de auto hebben we snel onze spullen gepakt en hebben
we gezellig met zijn 4-en na gepraat onder het genot van een
bakkie oploskoffie, een stroopwafel en later nog een flink stuk
speculaas…pff, sporten doen we later wel weer!
Heerlijk frisse duik, nieuwe record van 56minuten in water van NUL
graden!!
Maximale diepte 8.1m, temp. 0gr.C., zicht 3-4m, duikduur 56min. |
| |
