Ook deco bij walvissen en dolfijnen

Vanacht was er op de radio weer nieuws over onderzoek waar uit bleek dat ook dolfijnen en walvissen decompressieziekte zouden kunnen krijgen wannaar zij als gevolg van sonargeluiden en/of “gecontroleerde” onderwaterexplosies te snel zouden opstijgen. Deze onnatuurlijke geluiden zou de beesten aan het schrikken maken en paniek onder de dieren veroorzaken waardoor ze te snel naar de oppervlakte zouden zwemmen. Het werd als vermoedelijke oorzaak genoemd voor de tot nu toe maar niet te verklaren plotseling walvis en dolfijnensterfte zoals die zich af en toe her en der op de wereld zich voor doen. Het recente artikel heb ik niet kunnen vinden. Wel een artikel uit 2001 waar soortgelijke verhalen in te lezen zijn. Als iemand het recente artikel heeft kan die mij dan even mailen, dan zet ik het erbij.

==– vandaag lezen we bij planet:

Het massale stranden van walvissen en dolfijnen is mogelijk het gevolg van de caissonziekte. Wetenschappers hebben typische kenmerken ontdekt van de ziekte in botten van gestrande walvissen, aldus The Independent vrijdag.
De caissonziekte komt voor bij duikers die te snel naar de oppervlakte komen waardoor de stikstof in hun bloed gaat borrelen. Dit veroorzaakt veel pijn en kan zelfs leiden tot de dood. Jarenlang dachten marinebiologen dat walvissen voor de ziekte immuun waren, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Zij denken nu dat de caissonziekte mogelijk een oorzaak kan zijn van massale strandingen van de zeezoogdieren.

Onderzoekers hebben sporen gevonden van aanzienlijke schade in de botten van potvissen. Deze aandoening, osteonecrosis, geeft aan dat de dieren last hebben van de ziekte als ze te snel naar de oppervlakte komen. Dit kan leiden tot het afsterven van spierweefsel.

De wetenschappers denken dat geluiden onder water, zoals sonar van duikboten of seismische explosies voor de olie-industrie, er voor kunnen zorgen dat walvissen schrikken en daardoor te snel naar boven komen. Walvissen kunnen wel twee kilometer diep duiken op zoek naar voedsel.

Toch vertonen ook walvisbotten van honderd jaar oud sporen van de caissonziekte. Hieruit is af te leiden dat de aandoening altijd al heeft bestaan bij de dieren en dat ze daarmee bewust rekening houden als ze naar de oppervlakte komen. Daarom bestaat er nog geen absolute zekerheid bij biologen over de schadelijke invloed van onderwatergeluiden op walvissen