| Afgelopen vrijdag stond er een duikdag op het programma, maar doordat het stormde hebben we deze maar laten schieten. Mariëlle is gaan werken en ik ben wat andere klusjes gaan doen. Komende twee weken is er geen tijd om te gaan duiken, dus op zaterdag begon het toch te kriebelen en besloten we op zondag naar Zeeland te gaan. In de ochtend eerst een kijkje genomen bij duikstek De inlaag bij Wolphaertsdijk. Een relatief kleine duikstek, dus druk zal het hier niet kunnen worden. Er staan vijf auto’s en we parkeren een stukje verder. Omkleden en we gaan als tweede koppel het water in. We slaan rechtsaf, maar blijven op een diepte van 1,5 à 2 meter al hangen om de Japanse zeepbelslakken te bekijken en fotograferen. Terwijl Mariëlle foto’s maakt kijk ik wat rond. Heel veel jonge vis op het ondiepe plateau. Als we na een kwartiertje door gaan komen we bij de mini-dropoff en zakken langzaam af naar een meter of 7. Hier begint het zand. Vanaf daar gaan we weer langzaam omhoog. Eindelijk vindt Mariëlle een kruiskwalletje. Het diertje duikt vrij snel het rode wier in. Foto’s maken is dan erg rommelig, omdat het diertje niet los komt van de achtergrond. Halverwege de duik ruilen we weer van rol. Ik ga hard op zoek naar een nieuwe kruiskwal, maar helaas vind ik er geen eentje. Wel veel mooie sponsjes, veel visjes, wat garnalen en ondiep kom ik weer wat in het gebied met de Japanse zeepbelslakken en de vele gele eitjes. Ik doe mijn best om een paar mooie exemplaren te vinden en vast te leggen. Geen idee of het lukt, maar met zoveel foto’s moet er wel iets tussen zitten vermoed ik. Ik ben Mariëlle kwijtgeraakt en ga even boven water kijken. Ik zie haar niet en met de golfjes zie ik ook niet waar ze ligt. Ik laat me weer onder zakken en verwacht haar zodadelijk wel weer tegen te komen bij de verderop gelegen strekdam. Met twee meter diepte is het meer snorkelen dan duiken. Ik maak wat meer vaart en speur het water af naar kruiskwallen. Ik zie oorkwallen, Amerikaanse ribkwallen en zeedruifjes genoeg en uiteindelijk toch nog een verdwaalde kruiskwal. Ik ben helemaal blij dat ik hem gevonden hebt, maar nu nog een goede foto zien te maken. Man, man, man, wat zijn die kwalletjes onrustig. Niet te doen om ze in beeld te houden en dan ook nog met de snoot goed te richten. Na diverse mislukte pogingen heb ik de snoot er maar af gehaald, zodat ik zeker weet dat ik raak flits. Helaas nog meerdere malen onscherpe plaatjes en steeds een uit beeld dansend kruiskwalletje. Diafragma zover mogelijk dicht en een zo snel mogelijke sluitertijd. Door het te felle flitslicht wel steeds wat zweefvuil op de foto, maar dan later maar wat extra poetsen denk ik. Na een uur ben ik er klaar mee. Op anderhalve meter foto’s maken is zwaar en onhandig. We gaan thuis wel zien wat er geschoten is. Mariëlle is er uit begrijp ik als ik haar op de dijk zie staan. Eigenlijk geen idee waar ze afgelopen 15 minuten is geweest. Te druk bezig geweest met die kwal. Tja, onderwaterfotografen zijn dramatische buddies. Bij de auto weer even bijkletsen en dan rijden we naar de Oosterschelde. |
| |
