| Onze monitoringsduik voor de winter al een paar keer doorgeschoven vanwege het slechte zicht. Nu besloten om toch maar echt onderwater te gaan kijken om te kunnen tellen. Vanaf de kant hebben we het idee dat het een lastig duikje gaat worden. We kunnen een treetje zien van de basalttrap. Aan de oppervlakte peddelen naar de boei van Rijkswaterstaat en dan gaan we onder. Ik laat me zakken en duik blind de boei onder en vind snel te spankabels van de meetinstrumenten van Rijkswaterstaat. Op drie meter wen ik even aan het idee dat het zicht wel heel slecht is en wacht tot Mariëlle verschijnt. Hmmm, na twee minuten nog geen Mariëlle. Vreemd, ze zal toch niet in een keer door naar beneden zijn gegaan? Ik ga weer even aan de oppervlakte kijken. Mariëlle zie ik een paar meter verder drijven. Ze ziet er wat geschrokken uit. Door het waardeloze zicht geeft ze de ketting niet kunnen vinden en is een beetje gedesoriënteerd geraakt. Ik wil de duik beeindigen, maar Mariëlle wil het toch nog proberen. Ik haal de buddylijn uit mijn pocket, wat ik eigenlijk eerder had moeten doen. Goed vastmaken en we proberen het nogmaals. Langszaam laten we ons zakken. Af en toe komen we diverse meetinstrumenten tegen. Er zitten stickers op, maar ik kan het helaas allemaal niet lezen. Na een paar minuten komen we bij het contragewicht aan op 15 meter. Normaal gezien schieten we dan kompas richting zuid, maar ik kan mijn kompas niet lezen en heb er geen enkel vertrouwen in dat we veilig de kant gaan halen. Met de lampen gebaren we dat we beide heel graag weer omhoog willen. Wat een ellende is dit. Ik denk aan de beroepsduikers die dagelijks hun werk doen bij een paar centimeter of helemaal geen zicht. Gelukkig zijn we na een paar minuten weer bij de onderzijde van de boei. Alles duizelt een beetje en mijn oriëntatie is verdwenen. Zo fijn dat je op zo'n moment de ketting als vast punt hebt. Aan de oppervlakte kijken we elkaar stilletjes aan. Een knikje richting het havenhoofd is genoeg. Bij de dijk laat ik me nog even onder zakken. Ik voel dat de quaggamosselen er nog zijn. Als ik heel erg mijn best doe kan ik ze ook nog zien. Ook kom ik nog een verse groene takje tegen van circa 5 cm lang. Twee levensvormen gevonden, lijkt me voldoende voor deze wintermonitoring in het Haringvliet. Deze duik kan de boeken in als de slechtste duik ooit. Om dit te vieren zoeken we een restaurantje op en genieten heerlijk van onze duikevaluatie. |
| |
