| Begin oktober en de dagen beginnen alweer flink te korten. Vandaag besloten om weer eens een nachtduik te maken. Ditmaal geen solo, want Mariëlle wil ook graag de sepiola's ontmoeten. Even voor achten laten we ons bij het strandje van het Koepeltje onder zakken. We duiken langs het havenlicht en zien dat het inmiddels een drukte van jewelste is onderwater. Ontzettend veel garnalen, dikkopjes en grondels. Erg leuk om alles te zien rondspringen in je lamplicht. Opvallend is weer het aantal jonge donderpadden die we tegenkomen. Ik raak de tel al gauw kwijt. Dit geld trouwens ook voor de zeenaaldjes en de puitalen. De botervisjes zijn ook goed vertegenwoordigd, maar met een stuk of tien houd het wel op. Tweemaal komen we een jonge sepia tegen. Als Marielle een jonge donderpad aan het fotograferen is, zie ik ineens een grondel die net een ansjovis te pakken heeft genomen. Het ansjovisje vecht voor zijn leven. Ik roep Marielle even, want dit zijn van die momenten die je niet zo heel vaak meemaakt. Mariëlle neemt een drietal foto's en dan zien we dat de ansjovis nog eenmaal alles uit de kast haalt en zich uit de bek van de grondel weet de wurmen. Hopelijk is een van de drie foto's gelukt denk ik, maar toch ben ik blij voor de kleine ansjovis. Hmmmm, ik kijk op mijn computer en zie dat we er alweer drie kwartier in liggen. Nog steeds geen sepiola en daar kwamen we eigenlijk voor. Op zich heb ik er wel vrede mee, omdat ik al zoveel leuke dingen heb gezien. Plots schijnt Mariëlle in mijn gezicht en vervolgens richting het zand. Yesss, daar zie ik het vrolijke gedans van een kleine sepiola. Schitterend hoe mooi zo'n diertje van kleur is. Het kleine beestje lijkt geobsedeerd door mijn duiklamp, want telkens zwemt hij er in volle vaart naar toe. Marielle is hier niet zo blij mee, want zo wordt het natuurlijk nooit een mooie foto. Door al dat heen en weer gedans is het zicht er ook niet echt beter op geworden. Heel erg stoffig en Marielle kan haar foto wel vergeten. Plots gaat het diertje even in het zand zitten en kan Marielle een foto maken. Vervolgens zit het diertje weer boven op mijn duiklamp. Ik heb er wel lol in, ik amuseer me met het beestje en als ik weer naar Marielle kijk merk ik dat ze is doorgedoken. Ik zeg de sepiola gedag en zwem gauw verder op de 4,5 meter diepte lijn. Ik doe mijn lamp even uit en zie nergens een lamp. Nog een paar meter en dan zie ik weer een lampje zwaaien in de verte. Alweer dik een uur in het water en we besluiten eruit te gaan. Het wensenlijstje is weer afgevinkt. Alleen balen dat het fotograferen niet echt lukte. Erg knap dat sommige fotografen die sepiola's zo mooi kunnen vastleggen. |
| |
