| Vandaag schitterend weer en we gaan voor de Noordelijke knuppelslakken. Het hele wrak 'De Zeehond' schijnt er vol mee te zitten. Voor de duik maken we nog even een babbeltje met John K. Hij gaat net het water in voor wat groothoek opname van De Zeehond. Twintig minuten later als wij het water in willen gaan is John al weer terug. Ik kon het wrak niet zien, geen zicht is zijn commentaar. Pfff, dat gaat lekker worden. Vier andere duikers houden het direct voor gezien. Wij gaan toch het water in, want voor macro zijn een paar decimeter meestal voldoende. Bij de trap schieten we ons kompas op de boei van De Zeehond en we gaan onder. Wow, dat gaat niet best worden is mijn eerste gedachte als ik om we heen kijk. Vijf seconden later zijn we elkaar al kwijt. Gauw weer naar boven en we spreken af dat we gewoon naar de boei snorkelen en dan onder gaan. Paar minuten later zakken we af. Het zicht is nog minder dan belabberd. Ik voel het wrak eerder dan ik het zie. Marielle ben ik onderweg kwijt geraakt. Ik wacht een paar minuten aan het einde van de ketting en snap niet waar ze blijft. Ik stijg weer op en aan de oppervlak zie ik haar weer bij de boei. Het zicht was zo slecht dat ze tijdens de afdaling de ketting is kwijt geraakt en het wrak niet meer kon vinden. Een tweede poging dan maar. Tegen elkaar aangeplakt zakken we af en beneden schuifelen we handje voor handje langs de reling. Je hebt geeneens het idee dat je langs een wrak zit. Marielle vind het slakje waar we voor gekomen waren. Met rond de 10 cm zicht verloopt de communicatie tussen ons erg slecht. Blijkbaar voelen we elkaar toch niet blind aan ;-) Wat een ellende. Het fotograferen gaat zeer moeizaam. Het slakje is best groot, maar als je bijna niets ziet is het behoorlijk lastig. Marielle hangt strak naast me en helpt me tig keer met richten en terugvinden van de slak. Uiteindelijk staat het diertje er op. Geen top foto, maar met deze omstandigheden ben ik tevreden. Het scheelt toch een heleboel als je op maar 2 cm van je object zit. We zijn het helemaal zat en stoppen ermee. Tijdens het naar boven gaan raken we elkaar voor de derde keer kwijt. Even later tijdens het snorkelen naar de kant zie ik dat ik ook nog de twee bovenste delen van onze snoot ben verloren. Ik zeg nog een paar hele lelijke woorden en bedenk dan dat het allemaal onze eigen schuld is: 'moet je ook maar niet gaan duiken op vrijdag de dertiende' |
| |
