| Duik 564 (Bergse Diepsluis, zondag 12 oktober 2014, 19.30u) Een drukke week ligt achter me, een lekker weekend thuis ook. Tijd om dit weekend af te sluiten met een duik en mijn nieuwe camera set te gaan “dopen”. Ik spreek af met Raymond Wennekes om een fotoduikje te maken bij de Bergse Diepsluis. Na bijna drie fotograferen met mijn Olympus PEN E-PL2 vind ik het tijd voor een nieuwe waardige opvolger. Deze set heb ik begin 2012 gebruikt gekocht, hoewel hij in nieuwstaat verkeerde, dus met genoeg reden om eens naar de “snoepwinkel” te kunnen. Afgelopen maandag heb ik de Olympus PEN E-PL7 met PT-EP12 onderwaterhuis opgehaald bij Onderwaterhuis.nl. Marco voorspelde al dat hij niet kon geloven dat de set langer dan zes dagen droog zou blijven….nou daar heeft hij dus gelijk in gekregen! Het is de hele dag al mooi weer geweest en dus is mijn zin om te duiken groot. Helaas zie ik op de weersvoorspellingen dat er regen aan zit te komen. Maar daar laat ik me niet door uit het veld slaan. Ik pak mijn spullen bij elkaar en pak als laatste mijn droogpak. De rits is versleten en ik heb de lekkages op kunnen sporen en provisorisch kunnen lijmen. Een nieuwe rits moet helaas nog even wachten. Hopelijk kan ik vanavond dus wat droger blijven. Op de heenweg maak ik snel even een tussenstop bij vulstation De Schakel en rij door naar de Bergse Diepsluis. Daar staan slechts twee auto’s, het is dus erg rustig vanavond. We zullen het rijk alleen gaan hebben denk ik. Ik zorg dat mijn spullen klaarstaan voor als Raymond komt en ik kijk nog even boven op de dijk. Ik merk dat de wind in mijn rug staat, dus ik besluit de auto met de kop naar de wind te parkeren in plaats van andersom, zo heb ik wat luwte voor als het straks gaat regenen. Raymond is ook vrij snel, we praten even wat bij en kleden ons snel om. We willen immers niet nat in onze droogpakken stappen. Als we bij de trap aankomen, zien we de andere duikers net boven komen. Zij melden ons dat het zicht ondiep wel goed is, maar wat dieper rond het platform erg stoffig. Dat komt goed uit, want ik was toch niet van plan diep te gaan, maar juist ondiep te blijven voor wat leuke foto’s. Ik wilde namelijk allerlei dingen uitproberen bij wijze van test. Raymond en ik geven elkaar het OK sein en we dalen af om vervolgens ieder zijn weg te gaan. Ik blijf in de buurt van de stenen en die dat ze vol zitten met alikruiken en op iedere steen zit wel een krab. Prima onderwerp om daar eens wat testfoto’s mee te maken. Ik varieer in sluitertijd, diafragma en vooral ook in ISO waarde om te kijken of met die laatste factor de verbeteringen van de laatste generatie PEN camera echt kan uitblinken. De krab blijft geduldig zitten en als ik klaar ben besluit ik de bodem af te gaan speuren. Er lopen veel heremietkreeftjes rond en overal “zweven” de koornaarsvissen. Grondels kijken me verbaasd aan en af en toe zie ik een klein platvisje. Genoeg onderwerpen vanavond dus, dat gaat helemaal goed komen denk ik nog… Opeens zie ik een sepiola in mijn lamplicht verschijnen en ik zie meteen dat het om een zeer beweeglijk type gaat. Aan het gedrag te zien is deze niet van plan mooi te blijven zitten op de bodem. Hoe ik ook mijn best doe, deze sepiola komt nooit echt lekker voor de lens. Ofwel te ver weg, ofwel te dichtbij….de slimmerik!! Ik heb uiteindelijk één acceptabele foto en geef het maar op. Dan krijg ik ineens de schrik van mijn leven!!! Er begint een rood LED- lampje te knipperen in mijn onderwaterhuis, het lampje van de lekdetectie die ik uiteindelijk op het laatste moment toch maar even had gemonteerd. Oh nee….@#%&… !!! Het zal toch niet waar zijn? Heb ik nu echt een lek onderwaterhuis op de allereerste duik met deze set? Met een bonkend hart, maar met een rustig tempo ga ik van zeven meter diepte naar het water oppervlak. Daar aangekomen zie ik dat Raymond mij heeft gezien en even polshoogte komt nemen. Ik meld het probleem en vertel hem dat hij nog wel door kan duiken. Met loden duikschoenen loop ik naar mijn auto en er gaat van alles door mijn hoofd. Ik weet niet hoe snel ik alles uit moet trekken om voorzichtig de behuizing van de camera open te kunnen maken. Wat ik daar aantref is fantastisch!! Een kurkdroog onderwaterhuis….pfew, dat was schrikken zeg. Maar gelukkig niets aan de hand. Fijn, het is dus een storing in de lekdetectie. Niet erg, maar jammer genoeg heeft de duik daardoor maar zevenendertig minuten geduurd. Raymond komt zo’n twintig minuten later en gelukkig kan ik hem gerust stellen. We praten nog wat na en moeten van ellende in de auto gaan zitten om niet al te nat te regenen. Met een drankje, koek en chips ben ik de schrik zo te boven. Komende woensdag hoop ik toch op een langere duik zonder zorgen! Max. diepte 8.5m, temp. 18gr.C., zicht 1-3m, duikduur 90min. |
| |
