| Duik 563 (Zeelandbrug, woensdag 1 oktober 2014, 19.30u) Jeetje, het is al weer oktober! Wat vliegt de tijd dit jaar toch weer snel, het is gelukkig nog steeds erg mooi weer, dus nog even lekker genieten! En dat gaan we doen, bij de Zeelandbrug wel te verstaan! De watertemperatuur is nog steeds erg hoog voor de tijd van het jaar. Vorig jaar was het op deze dag al weer veertien graden Celsius, maar nu vertellen de berichten ons dat het nog steeds achttien graden Celsius is. Heerlijke temperaturen voor Nederlandse begrippen. Het is alleen jammer dat de rits van mijn droogpak het na ongeveer tweehonderdvijftig duiken heeft begeven en daarmee is mijn droogpak een soort “vochtpak” geworden. Ik moet de reparatie maar snel gaan plannen, want voor je het weet wordt het echt wat frisser en dan is een nat onderpak niet lekker meer. Vanavond gaan Frank en ik er nog een keer voor, gelukkig valt de hoogwater kentering eindelijk weer eens gunstig op onze vaste duikavond en is de keuze snel gemaakt. We rijden over de nieuwe wegaansluiting vanaf de rotonde bij Zierikzee nu om het industrieterrein naar de duikstek. Dat is een hele verbetering ten opzichte van de oude situatie. Hier wordt letterlijk aan de weg getimmerd. Op de parkeerplaats staan al de nodige auto’s en ik parkeer die van mij netjes in een vak. Het schijnt dat er weer verhoogd toezicht is door de heren en dames ambtenaartjes, dus dat risico ga ik niet lopen. Toch staan er weer een aantal auto’s onder de brug en komen er nog een paar bij die zich krampachtig onder de brug scharen, terwijl er voldoende plaats is in de vakken. We gaan even een kijkje nemen op de dijk en zien dat de Oosterschelde er mooi rustig bij ligt. Wel zien we nog wat stromingsprofielen door het opkomende water, maar besluiten niet te wachten en gewoon rustig aan te gaan kleden. Ondertussen blijven de auto’s komen en uiteindelijk staat de parkeerplaats toch weer half vol tot aan boven. We zijn dus niet de enigen die komen genieten van deze gelegenheid. Met onze uitrusting aan sjokken we naar de trap en besluiten onderweg maar tegen de stroming naar rechts te gaan. De ervaring leert dat het meestal rustiger is daar en als wij ergens allergisch voor zijn, dan is het wel duiken tussen veel andere duikers. Wij gaan dus voor een andere tactiek. De gekraagde vlokslak die onder de pijler gezien zou zijn vergeten we maar, we gaan wel zien wat we tegen komen. We duiken onder en zien dat het zicht best redelijk is, wederom niet het 4-5m zicht waar anderen over berichten. Soms ga ik wel eens twijfelen aan het inschattingsvermogen van deze personen…of hebben wij gewoon altijd pech? We scharrelen rustig naar het westen en bekijken de stenen één voor één heel goed op zoek naar slakjes of ander gespuis. De stroming die nog aanwezig is, is erg zwak en mag geen naam hebben. We duiken gemakkelijk er tegen in. Onderweg merk ik dat mijn oren niet helemaal mee willen werken bij het klaren. Niet heel verwonderlijk, want thuis hebben we inmiddels twee kinderen rondlopen die zo uit een dierenasiel lijken te zijn gelopen, zo blaffen ze van het hoesten. Ik sein Frank dat ik wat last heb en we blijven op een diepte van slechts zes meter hangen. Tussen de stenen zie ik twee flinke sepia’s en terwijl ik die bekijk seint Frank me om te komen kijken. Ook hij wijst me een sepia aan, niet wetende dat ik die net zelf ook gezien heb. Wat zijn het toch prachtige diertjes, nog even en dan verdwijnen ze richting de Noordzee en/of Atlantische oceaan, waar ze zullen opgroeien om later terug te keren naar de Oosterschelde om daar zelf voor hun nageslacht te gaan zorgen. Bijzondere diertjes die nooit gaan vervelen, we moeten ze daarom ook echt niet als “vanzelfsprekend” gaan zien. Ik zoek me suf naar slakjes op de stenen, maar ik vind ze niet. Wel vind ik weer wat eisnoertjes, maar papa en mama zijn in de verste verte niet te bekennen. De dodemansduimen die ik vind staan er mooi bij en ik probeer de poliepen weer eens op de foto te krijgen. Op de display van mijn camera zie ik dat er nog een spookkreeftje in zit wat op een grappige manier steeds naar voren buigt, alsof hij net klaar is met een theatervoorstelling. We duiken door en na vijfenveertig minuten keren we om. Ik begin het water in mijn pak toch op te merken en lekker is dat nooit bij een droogpak, dat hoort gewoon niet. Gelukkig kan ik het redelijk negeren. Opeens valt mijn lamplicht op een tweetal vissen, het zijn zeebaarzen die relatief klein zijn. Ze laten zich gek genoeg heel dichtbij benaderen en baal nu dat ik de macrolens er op heb zitten. Frank kijkt mee en hij kan ze nog even wat langer volgen. Niet veel later schieten er ook twee steenbolken voorbij, de visstand is goed momenteel. Vissen sieren de duik vind ik altijd, altijd alleen maar bodemleven is ook saai. Frank seint me dat hij er uit gaat, ik sein OK terug en blijf nog eventjes. Ik wil namelijk nog even een poging doen om steenslijmvisjes te spotten tussen de stenen. Ik ontlucht mijn pak heel goed, zodat ik minimaal last heb van de deining die hier toch goed voelbaar is. Tussen elke spleet tuur ik met mijn lamp, maar ik zie niets. Eigenlijk weet ik ook niet echt waar en op welke diepte ik moet zoeken, dus dit is een beetje een wilde gok. Vrij snel geef ik het op en vind een mooi geelgekleurde alikruik op een steen. Dit lijkt me een prima onderwerp om eens voor te gaan liggen en te fotograferen. Het prachtige diertje is nog geen centimeter groot, maar hij of zij staat prachtig op de plaat. Nu is het echt tijd om er uit te gaan, na precies anderhalf uur duiken is het mooi geweest. Op de kant lijkt het merendeel van de andere duikers er al weer uit te zijn, gelukkig zijn we onderwater niemand tegen gekomen en hebben we heerlijk rustig en zonder al te veel stof kunnen genieten. Het was een prima duikje, waar we allebei van hebben genoten. Wat een prachtige herfstavond! Max. diepte 8.5m, temp. 18gr.C., zicht 1-3m, duikduur 90min. |
| |
