| Helaas werd Marielle gisteren verkouden en kan ik alleen op pad. Alweer een bijna zeven maanden geleden dat ik bij Sint Annalans gedoken heb. Het is misserig weer en er zijn slecht twee andere duikers die zich klaar maken. Net voor de kentering ga ik op de kop van de dijk het water in en zwem richting het westen. Ik hou een diepte van 10 à 12 meter aan. Door het bewolkte weer is het lekker donker. Ideaal donker weer om met de kleine snoot te oefenen. Zeker nu ik alleen ben, voel ik me ook niet opgejaagd omdat er iemand ligt te wachten. Ik ben op zoek naar sepiaatjes en zeenaalden, maar na twintig minuten schiet dit niet echt op. Ik keer om en laat me met de stroming mee weer de baai in drijven. Ik oefen wat op een hooiwagenkrab. Echt een succes wordt dit niet. Een kreeft wil wel op de foto en ik probeer een close-up van zijn ogen te maken. Lastige van kreeften is dat ze altijd zo onrustig zijn en flink stof kunnen maken. Ik volg om m'n gemak de rand van de overgang. Misschien nog wat zeedahlia's, maar nee deze lijken ook verdwenen. Ik zwem langs geheel begroeide sepiastokken en zie één, twee, drie, vier, veel zeenaalden. Twintig minuten langs probeer ik de koppies er zo strak mogelijk op te krijgen. Gelukkig zitten de zeenaalden lekker stil, want het richten van de snoot levert aardig wat problemen op. Onze flitsarmen bestaan uit lockline-bollen. Niet altijd even stabiel, zodat de flitserstand toch steeds weer een centimeter verschuift. Maar goed ik heb de tijd en de zeenaalden maken ook geen aanstalten om te vertrekken. Het gaat steeds beter en als in in de display kijk ben ik blij met het resultaat. Ik ga weer rustig verder en probeer nog wat grondels vast te leggen, maar deze zijn een stuk springeriger als de zeenaalden. Zakpijpen staan tenminste wel stil en zijn mijn volgende doelwit. Na zo'n 70 minuten ben ik weer in de baai en heb nog geen sepia gezien. Hmmmm, ik ga het zand op en vind één kleine sepia, die er geen seconde over nadenkt om op te foto te gaan. Ik probeer het een paar maal, maar het diertje gaat steeds 30 cm verder op het zand liggen. Spijtig maar ik ga hem niet verder meer pesten. Ik zwem nog even naar de groene boei om op zoek te gaan naar de mooie zeedahlia die we daar in maart vonden. Helaas kan ik de dahlia niet vinden. Wel weer heel veel zeenaaldjes en op het zand ook weer geen sepiaatjes. Jammer, maar ach dat is de natuur. |
| |
