| Duik 547 (Sint Annaland, woensdag 23 juli 2014, 19.30u) De mussen vallen van het dak van de hitte de laatste dagen en Frank is terug van vakantie, wij vinden het tijd om ons natpak eens uit de kast te trekken en een verfrissende duik te gaan maken. De laag water kentering staat goed, duikstek van keuze wordt Sint Annaland. Heel de dag zit al ik tegen een prachtige lucht te kijken vanuit mijn kantoor, ik ben dan ook blij als het eindelijk 17.00u is en ik naar huis kan. Het is net geen 30 graden Celsius, maar het voelt evengoed tropisch aan buiten. Mijn spullen liggen al klaar en gooi ik snel in de auto, zodat we daarna in alle rust kunnen eten. Ik haal Frank thuis op en met de airco in de auto op 24 graden rijden we naar Sint Annaland. Daar aangekomen zien we dat het nog heel erg druk is met toeristen. De parkeerplaats staat helemaal vol, maar toch is er nog net een plekje voor mijn auto. Het grasveld staat ook helemaal vol en het is gezellig druk met wandelende mensen. Op het strand zijn nog best veel strandgangers die heerlijk in het avond zonnetje genieten. Er zijn zelfs nog mensen aan het zwemmen in de Oosterschelde. Het is een prachtige zomer avond. Voor dit soort warme dagen leek het ons een goed plan om toch het natpak maar weer eens uit de kast te halen. In principe houd ik er niet van, want dat gewurm om het pak aan te krijgen… verschrikkelijk gewoon! Maar om nou een trilaminaat “tent” aan te trekken, waarbij je na het dichtritsen vergaat van de hitte, vonden we ook geen goed idee. We wurmen ons dus in het neopreen en trekken onze spullen aan. Frank is als eerste klaar en ik vertel hem dat hij maar beter alvast kan gaan afkoelen. Iedere minuut die je op de kant blijft nu is er een te veel. Ik volg niet veel later en sjok naar het strandje, waar je als duiker toch altijd een hoop bekijks hebt bij de strandgasten. Met deze temperaturen snap ik dat helemaal! Frank dobbert al in het water en ik plof er ook in, heerlijk dat frisse water in mijn pak! Dat is toch wel lekker hoor, ik geef het toe. We zien dat het zicht nihil is in het ondiepe, maar we gaan gewoon eens kijken of het iets dieper ook goed te doen is. We duiken onder en gaan richting het westen. Het zicht is hier inderdaad belabberd, maar klaart gelukkig wel wat op nadat we op een klein afstandje van het strand zijn. Er is nog direct zonlicht en met het aanwezige stof zorgt dat voor erg diffuus licht en ik kan eigenlijk geen kleuren onderscheiden. Alles ziet er maar groen/gelig uit en ik wordt er niet echt vrolijk van. Mijn lamp doet nog niet veel in dit zonlicht en probeer daarom maar naar mooie onderwerpen te zoeken om op de foto te zetten. Ik zie op iedere oester wel wat eitjes van de bruine plooislak en af en toe het slakje zelf. Ongelofelijk hoeveel eitjes je ziet, het is er van vergeven. Frank hangt zo’n 2m naast me en die kan ik nog maar net onderscheiden, ik schat het zicht dus op zo’n 2m maximaal vandaag. Het valt in ieder geval erg tegen voor Sint Annaland. Maar aan de andere kant is het de laatste tijd in de heel de Oosterschelde niet bepaald goed te noemen, wat daar de reden van is weten we niet. We duiken rustig door en ik doe mijn best om ergens een mooie foto van te maken. Maar het lukt me simpelweg niet echt om iets bijzonders te vinden. Uiteindelijk “stort” ik me maar op een kleine anemoontje om die met mijn twee snoots te gaan belichten. Door het aanwezige stof is het onmogelijk om geen stof in beeld te krijgen, dus deze foto ga ik maar “anemoon onder de sterrenhemel” noemen denk ik. Na zo’n 45minuten draaien we op aangeven van Frank om en gaan we weer richting het strandje. Ik hang nu boven het vlakke stuk op zo’n 8,5m en volg deze rand. Ik hoop op deze scheiding van zand en oesters nog wat moois te vinden. Vaak zijn hier zeedahlia’s te zien, maar het is lang geleden dat ik daar van gehoord heb. Ik zie veel grondels, maar zijn allemaal even schichtig. De oesters die hier staan, hebben opvallend veel jonge anemoontjes op zich, vermoedelijk golfbrekeranemoontjes. Een prachtig gezicht en ik probeer hier iets met tegenlicht van te maken. Erg lastig en het lukt me dan ook niet echt naar mijn zin. Steeds meer houd ik het zand aan en hoop op een platvis of een heremietkreeftje. Een heremietkreeftje vind ik ook vrij snel en deze wil best even voor me poseren. Het blijven dankbare diertjes, maar de foto is maar gewoontjes voor mijn gevoel. Als ik omkijk zie ik Frank niet meer en besluit daar verder geen aandacht aan te besteden aangezien we toch al bijna bij het strandje zijn. Net als ik richting de kant wil zie ik ineens een flinke platvis, verscholen onder het zand. Welk soort het is kan ik nu niet zien. Alleen zijn ogen komen boven het zand vandaan, het perfecte onderwerp voor vanavond wat mij betreft. Ik stel mijn flitsers goed in op een afstandje, zodat ik de vis niet verstoor en “kruip” dichterbij. Hij blijft mooi liggen en ik kan perfect mijn positie innemen en een aantal foto’s maken. Uiteindelijk is hij of zij het beu en vertrekt de diepte in. Met een tevreden gevoel zwem ik naar de kant en als ik boven kom, zie ik dat Frank niet ver bij me uit de buurt is en een minuutje later is ook hij weer boven. We vonden het beiden niet echt een bijzondere duik, maar hebben toch heerlijk 70 minuten genoten in het heerlijke water. De duikcomputers gaven zelfs 23 graden Celsius aan in de bovenste laag van het water! Terug bij de auto aangekomen, trekken we onze spullen weer uit en zijn we heerlijk opgefrist op deze mooie zomeravond! Max. diepte 8,5m, temp. 22gr.C., zicht 1-2m, duikduur 70min. |
| |
