| Duik 521 (Bergse Diepsluis, woensdag 23-4-2014, 20.24u) Buddy Frank is weer beschikbaar om te duiken en samen gaan we op pad met de intentie om minimaal één inktvis te gaan spotten. Het wordt duikstek de Bergse Diepsluis, want ook nu weer staat de kentering op de woensdagavond niet gunstig. Het is al weer drie weken geleden dat ik met Frank gedoken heb, dus vanavond voelt weer vertrouwd aan. Intussen heb ik al wel vijf andere duiken gemaakt, waarvan twee pogingen om de inktvissen te spotten. Helaas liepen die op niets uit. Vanavond voelt het goed en we hebben goede hoop ondanks dat ze nog steeds niet in grote getalen gezien worden. We rijden eerst even langs vulstation De Schakel om onze flessen maximaal af te vullen, want we duiken net zo lang tot onze lucht op is. Iedere minuut onder water is een kansje op inktvissen. De parkeerplaats van de duikstek is weer wat voller dan we gewend zijn en we praten even gezellig bij met Dennis en zijn buddy Peter. We hebben hetzelfde doel en zelfs hetzelfde duikplan. De rest van de parkeerplaats lijkt te zijn gevuld met een Belgische duikclub, dus het is zaak om er eerder in te liggen dan zij. Het lukt om op tijd te water te gaan, we gaan net iets later dan Dennis en Peter te water ter hoogte van de mosselcultuur. Het is zo’n 300m westelijk vanaf de trap, dus een aardig eindje wandelen maar wel de moeite waard. Het te water gaan is prima te doen en voor we het weten staan we tot ons middel in het heerlijke Oosterschelde water met op de achtergrond een prachtig ondergaand zonnetje. Dat vraagt weer om een foto en ik laat Frank even poseren. Duiken in de avond heeft voor mij toch wel iets moois, het straalt rust uit en dat kan ik wel gebruiken. Maximaal genieten dus! We duiken onder en gaan richting een diepte van zo’n 7 tot 8m. Dat leek ons van te voren het beste om de bouwwerken van bamboe en wilgenhout tegen te kunnen komen. Het zicht valt wat tegen, het is toch redelijk stoffig. We hadden van te voren ook afgesproken er een beetje gang in te houden, zodat we toch lekker wat afstand konden afleggen. Het moest natuurlijk geen wedstrijd zwemmen worden, maar het tempo is zo prima. De bodem ziet er wat saai uit en ik speur met mijn duiklamp van links naar rechts over de bodem om zo goed mogelijk een glimp van eventuele inktvissen te kunnen opvangen. Frank duikt rechts van me en is net ver genoeg weg om zijn lamp nog te kunnen zien. Zo bestrijken we een zo breed mogelijk gebied en vergroten we de kans op een ontmoeting. Voor ons doemen twee lampen op en de focuslampen van flitsers. Ik herken meteen Dennis en Peter en kijk even wat ze aan het doen zijn. Niets bijzonders zo te zien, dus duiken we verder en passeren ze maar even. Zo hebben we geen last van elkaar. Onze tocht gaat verder en we komen inderdaad diverse bouwwerken tegen, zowel nieuwe als oude. De oude bouwwerken zijn mooi begroeid met zakpijpen, zeeanjeliertjes en altijd huist er wel een krab op. Het blijft mooi om te zien, dus men moet de bouwwerken maar mooi laten staan na het inktvissen seizoen. Het is wat mij betreft toch een verrijking van deze duikstek, want die is wat dieper gewoonweg saai door de modderige en schimmelachtige bodemstructuur. De nieuwe bouwwerken die we zien zijn allemaal leeg en we zien slechts één plukje met pijlinktvis eitjes op een oud bouwwerkje van wilgentakken. We houden een redelijk gangetje en ik zie van alles onder mij voorbij schieten. Grondels, krabben, een enkele kreeft, millennium wratslakken en af en toe een mooie oorkwal of een zeedruifje. Ik kijk of ik wellicht ook sepiola’s kan spotten, maar dat is niet het geval. Mijn aandacht is niet echt op het kleine spul gericht, dus het zijn dit keer maar globale waarnemingen. Oog voor detail heb ik nu niet, mijn aandacht is ergens anders op gevestigd. Links van mij zie ik wat gele lampen opdoemen en ik besef me dat die andere duikers er nu ook wel in lagen. Ik was me er nog maar net van bewust en ik dook al dwars door een zwarte, dikke stofwolk op 8m diepte. Pfff, wat kan ik daar toch van balen ook al weet ik van te voren dat het kan voorkomen. Ik kan Frank nog maar net zien en ik besluit maar gewoon door te duiken in het tempo dat we hadden, ik zou hem vast wel weer terug zien na deze stofwolken. Helaas bleef het niet bij 1 zo’n stofwolk, dus het duurde even voor ik Frank weer kon zien. Gelukkig, het zicht wordt al weer een stuk beter en ik zie een ondergrond en landschap verschijnen, welke ik eigenlijk niet meteen herken. Al snel besef ik me dat we oostelijk van de trap zijn uitgekomen en dat hier dus nog geen andere duikers zijn geweest. Mooi, dat biedt opties! Mijn lamplicht valt op een piramide vormig bouwwerk en aan de achterzijde ervan zie ik het onmiskenbare silhouet van een sepia! Yes, dat is de eerste sepia van 2014. Frank ziet de sepia zo’n beetje gelijktijdig en we duiken wat dichterbij. Het blijkt een klein vrouwtje te zijn wat in haar eentje eitjes aan het afzetten is. Gaaf zeg, we zien meteen een ei afzetting. Een beetje geluk hebben mag ook wel eens! Ik geniet van het schouwspel en maak wat foto’s. Door het kraakheldere water op deze plaats krijg ik meteen de plaatjes die ik wil, de instellingen van de camera en flitsers staan dus precies goed. De sepia is op een gegeven moment toch klaar met het afzetten van de eitjes en zwemt langzaam weg, Frank volgt haar nog even en ik volg Frank. Ik krijg het gevoel dat we een wijde ronde maken en zie dan inderdaad dat we weer terug bij af zijn. De sepia is inmiddels “gevlogen”. We duiken nog een paar minuten verder en nu weet ik zeker dat we ver oostelijk van de trap terecht gekomen zijn. Ach, wat maakt het ook uit, het duikt heerlijk hier in dat heldere water. Ineens zie ik recht voor me weer een sepia, dit keer een iets groter exemplaar en meteen heft deze 2 tentakels op om te zeggen “blijf waar je bent, ik ben niet van je gediend”. Ik maak meteen wat foto’s, want dit tafereel wil ik niet missen. De sepia zwemt langzaam achteruit en ik kies een nog lagere positie voor nog mooiere plaatjes. Een paar foto’s kan ik maken en dan besluit ik het dier met rust te laten. Frank volgt de sepia nog even en dan spuit deze er met een flinke gang vandoor. Ik sein Frank dat het tijd wordt om er uit te gaan, de manometer is al weer bijna in het rode gebied aangekomen. Als we boven komen zien we pas hoe ver we van de trap verwijderd zijn. Op de dijk zien we het nummer van de dijkpaal en beseffen dat we circa 500m hebben afgelegd in de afgelopen 77minuten. We zijn het er beiden over eens dat de ontmoeting met de 2 sepia’s de duik een mooi einde heeft gegeven, de rest van de duik vergeten we maar snel. De kop is er af, de eerst sepia’s zijn gezien en gefotografeerd! Driemaal is scheepsrecht….! Max. diepte 9.8m, temp. 12gr.C., zicht 2-4m, duikduur 77min. |
| |
