| Duik 473 (Sint Annaland, woensdag 11-9-2013, 19.30u) Sint Annaland, een duikstek die je gewoon regelmatig moet bezoeken. Het blijft een mooie duikstek! Het weer liet ons echter een beetje in de steek, want met een Noordwestenwind kracht 5 heb je daar niet bepaald de ideale omstandigheden. Eigenwijs als Frank en ik zijn en tegen beter weten in, hielden we ons vast aan ons plan… Onderweg naar Zeeland zagen we het steeds donkerder worden, niet alleen van de dagen die snel korter worden, maar ook van de naderende wolken waar met 100% zekerheid regen uit zou gaan vallen. We moesten eerst nog even vullen bij vulstation De Schakel en daar waren we dan ook net op tijd. Bij de laatste fles moesten we snel onze spullen weer in de auto smijten om niet volledig doorweekt te raken van de regen. We kregen even een ware stortbui over ons heen! Gelukkig zaten we dus weer net op tijd in de auto om het laatste stukje richting Sint Annaland te rijden. Ik had mijn onderpak al aan, dus die had helaas toch al wat vocht opgepikt. Maar goed, met de huidige watertemperaturen is dat ook niet zo heel erg. De buitentemperatuur was nog maar zo’n 15 graden, dus ik vond het wel prettig om mijn onderpak thuis al aan te doen. En zodra het echt wat kouder wordt buiten, is dit ook gewoon het meest handig om zo warm mogelijk in je droogpak te kunnen stappen op de duikstek. We kwamen in Sint Annaland aan en zagen bij het oprijden van de parkeerplaats al dat het water in de haven heel erg hoog stond. Ik geloof niet dat ik het ooit al zo hoog heb zien staan, maar misschien is het wel gewoon normaal, geen idee. We moesten beiden nog even een sanitaire stop maken en gelukkig staan de Dixies er nog steeds. We konden meteen even bekijken hoe het water er bij lag. Nou het water lag er nog…maar het leek meer op de Noordzeekust bij een zuidwesterstorm!!! Wow, de golven denderden langs de dijk het strandje op en door het brekende effect, zag het er spectaculair uit. Even overwogen we toch maar ergens anders te gaan duiken, maar om het niet te laat te laten worden kozen we ervoor toch gewoon te gaan duiken. Onze vaste motto is dan “we zijn er nu toch”. Je weet immers nooit hoe het er onder water uit ziet en dat geeft ook wel weer een beetje een avontuurlijk gevoel. Het kleine jongetje komt dan weer in ons boven. Dus snel terug naar de auto en zorgen dat we droog in ons droogpak kwamen, want in de verte kwamen er nieuwe regenwolken aan! Eenmaal klaar voor de duik, liepen we vol goede moed naar het strandje, wetende dat het zicht waarschijnlijk niet veel bijzonders zou gaan worden vandaag. Erg jammer, want ik had afgelopen zaterdag een Olympus OM-D E-M5 met onderwaterhuis te leen gekregen en die wilde ik maar wat graag aan de tand gaan voelen. Stiekem is dit wel een beetje mijn droomsetje, dus de kans om dit te mogen gebruiken wilde ik met beide handen aanpakken. Zowel in groothoek als macro stand, maar ik was al vrij snel bang dat het vandaag in ieder geval geen groothoekfoto’s zouden gaan worden. In het water kwamen de golven van soms wel een meter hoog aan gedenderd en ik moest echt goed uitkijken dat ik geen slok water binnen zou krijgen als ik mijn vinnen aan wilde trekken. Goed getimed en met mijn ademautomaat in mijn mond ging het goed en waren we nog vrij snel klaar voor de duik eigenlijk. Frank en ik spraken af goed bij elkaar te blijven en te zorgen dat we niet te lang in het ondiepe zouden blijven om zo min mogelijk last van de deining te hebben onder water. Zo gezegd, zo gedaan, ik zou navigeren en Frank zou volgen. Toen we onder gingen, werden we vrijwel meteen gegrepen door een sterke stroming richting het westen. Dus de Krabbenkreek uit….ok, dat kennen we van eerdere duiken, maar dit was toch wel een flinke stroming zeg! Nou goed, lekker driften is op zich ook geen straf, maar voor fotografie niet echt wenselijk. Frank volgde prima en we raakten elkaar niet kwijt toen we op een meter of 7 diep zaten. Het zicht was slecht, maar nog net goed genoeg om wat van de begroeiing te kunnen zien en elkaar niet kwijt te raken. Het lamplicht was een prima baken in dit donkere troebele water. Er zoefden diverse dieren voorbij, zoals zeeappels, veel grondels, wat bruine plooislakjes kwalletjes. Op een zanderig stuk hield ik even in en zag meteen een baby sepia, die ik Frank liet zien. Ook de zeenaaldjes waren goed vertegenwoordigd, maar ik heb niet de moeite genomen om de camera te pakken aangezien dat echt niet te doen was. Na een klein half uur driften seinde Frank dat hij het tijd vond om weer om te keren, wat ik een goed plan vond. Ik was anders bang om te ver richting de kop te komen en het gekke was dat de stroming nog steeds niet tot stilstand was gekomen. En ik kreeg het idee dat dat ook niet meer zou gaan gebeuren. Ik koos ervoor om even helemaal terug richting de dijk te gaan en daar bovenwater even te bespreken wat we zouden doen. Aangezien ik op dat moment nog geen foto’s had gemaakt, meldde ik dat ik nog wel graag op zo’n 2-3m wat foto’s wilde gaan maken. Daar was het zicht nog wel redelijk boven de oesters en stenen en dus zou ik daar best wat macrofoto’s kunnen gaan maken. Frank stemde in en we doken zo richting het strandje. Frank was ik echter na zo’n 10minuten kwijt en ik verloor daarna de tijd ook uit het oog. Ik probeerde wat garnalen op de foto te zetten, maar die waren vandaag te schichtig. Een kleine grondelsoort die je nu veel op het zand vindt, was uitermate geschikt voor wat close up portretjes. Helaas zorgde het aanwezige stof ervoor dat de foto’s niet echt geweldig waren. Op de stenen zaten nog kleine grondels van zo’n 3- 4cm en die wilde ook graag op de foto blijkbaar. Goede modellen en dus heerlijk fotografen met de OM-D. Wat een snelle autofocus en de vele instelmogelijkheden voor het scherpstelpunt zijn ook een groot voordeel tov mijn E-PL2. Fijn setjes zeg, jammer dat de duik van vandaag niet echt de meest ideale testsituatie was. Toen ik zag dat ik inmiddels al weer 65min in het water lag, besloot ik ook maar snel weer naar boven te gaan. Daar zag ik Frank op de duik zitten, wachtend op mij. Hij was er 15minuten eerder uitgegaan dan ik, maar dat hadden we dan ook zo afgesproken. De duik zouden we ieder voor zich afmaken. We waren het er over eens dat dit geen topduik was en dat we de volgende keer toch echt beter naar de weersomstandigheden moeten kijken. De plannen kunnen we toch beter wat aanpassen en zorgen voor een meer relaxte duik. Bij het vulstation vulde we de flessen weer voor de volgende duiken onder het genot van een bakkie koffie en een stroopwafel en reden we daarna weer naar huis. Volgende keer hopelijk weer een mooiere duik. Maximale diepte 7m, temp. 19gr.C., zicht 1-1,5m, duikduur 65min. |
| |
