| Vandaag vroeg naar de Bergsche Diepsluis. Op het moment dat ik aan kom rijden is het 3 – 0 voor onze Zuiderburen. Een klein half uurtje later ga ik ter hoogte van de mosselpercelen onder. Het zicht is zo’n vier meter, helemaal top dus. Na een paar minuten zie ik de eerste oude sepiatent. Weinig activiteit te bespeuren en daarom weer verder. Ik kom bij een sepiaopstelling die me steeds doet denken aan de stijlsprong. Zeepaardjes kunnen hier later dit jaar een boel plezier aan beleven. Na nog wat lege stokken zie ik plots een pijlinktvis boven me wegschieten. Wat een gave beesten zijn dit toch. Helaas vertrekt hij net zo snel als hij gekomen is. Paar minuten later ben ik aangekomen in het sepiaparadijs. Ik zie mijn Belgische collega Gino al hangen, zwem achterlangs en kies een strategisch plekje aan de andere zijde van het rek, zodat ik hopelijk net niet in zijn fish-eye verschijn. De nederlands-belgische samenwerking gaat voortreffelijk en om de beurt schieten we onze plaatjes. Fantastisch schouwspel van drie koppeltjes en nog een aantal solitaire mannetjes die af en toe ruzie komen maken. Ik probeer zoveel mogelijk sepia’s binnen mijn lens te krijgen. Met onze (relatief) kleine groothoek is zes ŕ zeven toch wel het maximum denk ik. Na zo’n 70 minuten vertrekt Gino en ben ik nog even alleen in sepialand. Ik hang doodstil in afwachting van knokpartijen of paringen. Helaas blijft het alleen bij imponeren en gaan ze niet op de vuist met elkaar. Een van de mannetjes komt zowat op mijn camera liggen en zijn tentakels gaan langs mijn bril. Bijzonder, wauw, zo dichtbij, foto’s maken is even niet meer mogelijk. Als het mannetje toch weer voor zijn vrouw kiest (gelukkig maar), zie ik 90 minuten en 30 bar op de computer/meter staan. Tijd om afscheid te nemen en op mijn gemak weer naar de kant gaan. |
| |
