| Duik 417 (Dreischor Reefballs, 27-1-2013, 19.45u) Eindelijk….de dooi is ingetreden. Een einde aan die verschrikkelijke sneeuw en gladheid. Eindelijk weer normaal op straat lopen en dus eindelijk ook weer normaal op pad richting Zeeland voor een duikje. Het avondje Aquashot was de avond er voor nog afgelast vanwege voorspelde gladheid, maar daar was op deze zondagavond gelukkig niets meer van te merken. Het was slechts 1,5 week geleden dat ik had gedoken, maar op de een of andere manier voelde dat voor mij toch weer aan als een eeuwigheid. Ik had er dan ook daadwerkelijk zin in. Een van de redenen was ook wel dat ik mijn persoonlijk record wilde verbreken als het gaat om de watertemperatuur. Via Facebook had ik al vernomen dat de Oosterschelde en het Grevelingenmeer inmiddels nog maar net vloeibaar waren!! Dus dat zou een duik gaan worden in water van ongeveer 0 tot 1 graad Celsius. Uiteraard was zo’n vorstperiode wel te verwachten en dus had ik mezelf daar al wel op voorbereid. Ik had de droge handschoenen dan ook al vervangen voor een setje met vaste voering er in van een ander merk, waarmee ik een extra warme combinatie met mijn fleece onderhandschoenen kon maken. Warmer dan dit zou ik het niet kunnen maken, had ik het idee, dus dit zou een prima test duik worden. Aangezien ze voor de komende week ineens weer belachelijk hoge temperaturen hadden voorspeld van rond de 15 graden, wist ik al wel dat ik op de zondagavond moest duiken om nog net die extreem koude Zeeuwse wateren te kunnen trotseren. Want met zulke hoge temperaturen, stijgt de watertemperatuur ook weer snel mee. Dit vind ik overigens weer prima natuurlijk, maar 1 extreem koud duikje zag ik wel zitten bij wijze van test. Met Gijs had ik afgesproken om te duiken bij Dreischor Reefballs. Wederom deze duikstek, want hij is zo heerlijk comfortabel als het gaat om parkeren en te water gaan. En als er dan ook nog eens zulke extreme temperaturen meespelen, dan heb ik weinig trek in avontuurlijke duikjes. Ook de wetenschap dat ik nog een keer wat kleine zeedonderpadjes zou kunnen zien, trok me wel. Eigenlijk verveelt dat nooit! Via Facebook vernam ik dat Peter ook wel zin had en Kaj was ook wel voor een duikje te porren. Dus het zou vanavond een kleine meeting worden van 4 fanatieke duikers, die niet te stoppen zijn als het om duiken gaat. Peter zou voor de koffie zorgen, dus dat zou helemaal goedkomen. Ik had zelf snel nog een pak met stroopwafels meegenomen, dus voor de “after dive” was alvast prima gezorgd. Het was gelukkig droog en de maan kwam mooi van achter de dijk tevoorschijn en scheen wat waterig door een dun wolkendek. Verlichting hadden we dus niet echt nodig vanavond. Tijdens het ouwehoeren, kleedden we onszelf aan en vertrokken we gebroederlijk naar de steiger, wetende dat het een serieus koude duik zou kunnen worden. Peter en Kaj gingen als eerste te water en Gijs en ik volgde er snel achteraan. We kozen ieder een weg en Gijs en ik kwamen al snel bij de reefball uit die tegen de metalen plaat ligt. Hier zat dat mooie 2- kleurige nestje, waar nu niet veel meer van te zien was. De eitjes hebben aan het einde van de rit allemaal dezelfde kleur. Ik zag in mijn lamplicht een piepklein zeedonderpadje het ruime sop kiezen en verdween als een klein spartelend stofje in het donkere water. Ik kon hem nog net aan Gijs laten zien, door het diertje even op mijn wijsvinger te laten landen. We hadden niet echt een plan vandaag, dus we deden gewoon “een rondje ballenbak”, zoals Gijs dat zo mooi zei. Ik merkte dat mijn ademautomaat heel licht na blies bij iedere adem teug die ik deed. Ik was daarom wat extra alert, want eigenlijk was ik hierdoor meteen getriggerd om niet een vol blazende automaat te krijgen. Dit lichte blazen deed hij een paar keer en door heel langzaam te ademen leek het “probleem” zich op te lossen. Na een paar keer was het volledig weg, wellicht omdat de druk in mijn duikfles inmiddels ook wat was gedaald. Dit was voor mij de eerste keer dat ik dit meemaakte en ook nu heeft mijn Mares Abyss MR22 het dus prima uitgehouden. Geen blazende automaat voor mij dus. Na zo’n 45min gaf Gijs aan dat we de duik maar eens moesten beëindigen. Mijn rechterhand was inmiddels toch wat fris geworden, dus ik seinde bevestigend en we zwommen terug richting trap. Gijs steeg hierbij wat sneller dan ik en toen ik op mijn duikcomputer keek, zag ik dat we op 48minuten zaten. Aangezien ik toch een beetje van de cijfertjes ben, leek het me leuk om in ieder geval meer dan 50minuten te duiken bij deze watertemperatuur. Dus ik zocht een onderwerp om nog even te bekijken. Ik besloot om Gijs even te seinen dat alles OK was en maakte dus een cirkelbeweging met mijn lamp. Hij stond inmiddels boven op de steiger en ik hing bij de meest westelijke paal van de steiger op 3m diepte. Daar bekeek ik de begroeiing en ineens viel mijn oog op een slakje…althans, ik dacht dat het een slakje was, maar kon het eigenlijk niet eens goed zien. Dus ik pakte nog 1 keer mijn camera en zag door het schermpje dat het om 2 slakjes ging! Ik kon de soort niet meteen herkennen, maar dacht in eerste instantie aan de Slanke knotsslak (Tergipes tergipes). Toch twijfelde ik er aan en maakte maar een paar foto’s extra. Door de dikke handschoenen en de toch wat koude rillingen over mijn rug, was ik niet optimaal bezig en besloot er dus een einde aan te maken. Tijd voor koffie dacht ik! Eenmaal bij de auto hebben we snel onze spullen gepakt en hebben we gezellig met zijn 4-en na gepraat onder het genot van een bakkie oploskoffie, een stroopwafel en later nog een flink stuk speculaas…pff, sporten doen we later wel weer! Heerlijk frisse duik, nieuwe record van 56minuten in water van NUL graden!! Maximale diepte 8.1m, temp. 0gr.C., zicht 3-4m, duikduur 56min. |
| |
