| Op het laatste moment de plannen omgegooid en in plaats van de zeelandbrug naar Zoetersbout om op zoek te gaan naar zeepaardje voor 2012. Met wat tips van René op zak zou het moeten lukken dachten we. Op Zoetersbout waren al drie buddyparen aanwezig, dus de drukte viel mee. Na wat halsbrekende toeren bij de instap (springtij en kentering LW) gaan we onder. We hadden afgesproken om in het zeepaardjes gebied 'baantjes' te gaan trekken. Van links naar rechts en weer terug en elke keer een meter opschuiven. Het kan niet missen zou je zeggen. Op een gegeven moment kregen we versterking van nog twee buddyparen die ook duidelijk aan het zoeken waren, dus drie keer zoveel kans. Meerdere malen had ik het YES-gevoel, maar telkens bleek het een milleniumwratslak te zijn die ergens half tussenuit stak. Mariëlle wees me nog een paar zoenende grondels aan. Erg grappig om te zien hoe die visjes met hun dikke lipjes tegen elkaar aan zitten. Het moment duurde tekort om er een foto van te kunnen maken. Helaas wilde het met het zeepaardje niet lukken. Na 40 minuten besloten we om toch maar lekker te gaan duiken. We gingen richting het zuidwesten en zakten af naar een meter of tien. Het zicht klaarde duidelijk op en bedroeg zo'n 4 meter. Diverse zeer mooi begroeide palen en sepiatentjes. We zagen vechtende botervisjes, mooi in paaikleed. Verder flinke heremietkreeften, kokerwormen en ook hier talloze wratslakken. Na 70 minuten gingen we ondiep weer terug om nog een laatste poging te doen voor het zeepaard (handige plek voor een safety- stop). Het was zeer duidelijk dat we er weer waren omdat het zicht weer terug liep naar een kleine twee meter. Na weer tien minuten gezocht te hebben en we net hadden besloten om eruit te gaan zagen we een duiker die wel erg op zijn gemak lag te fotograferen. Ik zat inmiddels na ruim 80 min zwaar in de reserve en baalde dat ik er snel uit moest, net u ik het zeepaardje zag. Terwijl de fotograaf plaats maakte voor ons baalde ik: 'geen tijd meer voor een goede foto met 20 bar'. Ik keek onder Mariëlle door naar haar manometer. Natuurlijk was ze nog niet in haar reserve, nog lucht voor een half uur ofzo. Waarom heb ik die 10-liter fles meegenomen, terwijl er nog een volle 12 liter in de auto ligt, grrrrrr,.... Ik keek Mariëlle aan aan, gaf aan dat ik op dit bijzondere moment de duik ging beëindigen. Vervolgens maakte ik de camera los en gaf deze over en nam nog even de tijd om het zeepaardje goed te bekijken. Wat een mooi donker bruin exemplaar en een hele mooie rode tekening op zijn koppie. Daarna was het de beurt aan mijn buddy om er iets moois van te gaan maken. Haast je vooral niet seinde ik. Ik wacht wel bij de instap. Afwisselend balend en blij dook ik rustig door naar de trap waar ik twee minuten later boven kwam. Vervolgens heb ik nog een kwartier staan kijken hoe Mariëlle haar belletjes continu door het wateroppervlakte plopten en zag dat Mariëlle toen werd afgelost door Dicky en haar buddy. Een bijzondere duik om niet te vergeten. Vervolgens moesten we weer als een speer naar huis, want een van ons moest om drie uur weer netjes bij school staan. |
| |
