| Duik 395 (Zeelandbrug, 9-10-2012, 21.00u) Dinsdagmiddag, het is prachtig weer en ineens….een berichtje van buddy Gijs. Heb je zin om te duiken vanavond? Het is zulk mooi weer, het zicht is erg goed…dus? Tja, zo’n uitnodiging kan ik niet weerstaan en dus even kort overleg met de vrouw en het antwoord was dus al snel JA. De kentering stond vrij laat, maar nog net vroeg genoeg om niet al te laat thuis te gaan komen na de duik. We kozen daarom voor de Zeelandbrug en daar was ik erg blij mee, want hier ben ik al weer te lang niet geweest voor mijn gevoel. Met buddy Frank wil het ook maar niet lukken om een kenteringduik te plannen op onze woensdagavonden, dus ik voelde me zelfs een beetje schuldig tegenover hem. We spraken af dat we elkaar om 20.30u bij de Zeelandbrug zouden treffen en met een flinke omweg i.v.m. een afsluiting van de N59 tussen Bruinisse en Nieuwerkerk kwam ik toch op tijd aan. Op een compleet lege parkeerplaats! Yes, hier hou ik van, een “ongerepte” duikstek, geen drukte van jewelste, maar gewoon heerlijke rust. Gijs kwam niet veel later en we zagen in het schijnsel van de lantaarns op de Zeelandbrug, dat het nog een klein beetje stroomde. Maar dat was echt maar een klein beetje. We sjokten dus vol goede moed en veel zin naar de nieuwe trap en gingen heerlijk comfortabel te water. Want dat is het bij hoogwater wel, een comfortabele instap. We spraken af om naar het westen te duiken, zodat we de stroming die er eventueel zou staan, in ieder geval op de kop zouden hebben. Dat duikt simpelweg het meest relaxt, zeker als je fotografeert vind ik. Al snel vonden we diverse slakjes op de stenen, uiteraard de bekende blauwtipjes, harlekijnslakjes en vele honderden millennium wratslakken. De een nog groter dan de ander en ook vaak in leuk te fotograferen posities. Het viel me op dat er een hoop parende harlekijnslakken te vinden waren, dus voor nageslacht wordt gezorgd! We scharrelden lekker ondiep naar van alles en nog wat en overal waar je naar de slakken keer, zag je ook de kleine ”wandelende geraamten”, een heel kleine kreeftachtige die stoer op zijn achterpoten gaat staan alsof hij je en knal voor je kop wil geven. Erg grappig om te zien, vooral als ik het via het beeldscherm van mijn camera zien. Want zonder de camera zijn ze echt serieus klein en lastig te zien. Je ziet ze werkelijk overal en op iedere foto die ik maakte zag je ergens wel zo’n diertje zitten. Diverse zeedonderpadden lieten zich goed bekijken, wat echt een kenmerk is voor de herfst heb ik het idee. Dit zie ik nu al een paar duiken en valt me gewoon op. Ook de blonde grondels zijn gewillige modellen voor een foto en dus probeer ik daar gebruik van te maken. Helaas liggen ze wel vaak op lastige plaatsen en werd het dus erg lastig Tussen het zand vond Gijs een mooie witte dodemansduim en niet ver er naast een grote zeenaald, die heerlijk op zijn gemak op een steen lag te wachten op een prooi. Naast deze steen zagen we een jonge sepia, die niet echt van onze aanwezigheid gediend was en schichtig bewoog om uiteindelijk in het donker weer te verdwijnen. Een iets kleiner exemplaar was door Gijs wat beter te volgen, maar ook die spurtte er uiteindelijk snel vandoor. Op de stenen beginnen de kokerwormen zich ook goed te vestigen, prachtige verenpakketten hebben ze en als je ze rustig benadert zijn ze prima te fotograferen. Helaas viel dat door het stof wat ik zelf opdwarrelde wat tegen. Dus ik moet nog beter op mijn trim letten…sufferd. Opeens seinde Gijs me met zijn lamp en ik zag meteen wat hij wilde aanwijzen. Het was namelijk een gehoornde steenslijmvis die in een speelt in een van de stenen verstopt zat. Tegen de tijd dat ik dichtbij genoeg was om een foto te kunnen maken, schoot het visje er met een stofwolk vandoor en konden we hem ook niet terugvinden. Erg jammer, want het is inmiddels al weer 4 jaar geleden dat ik dit visje goed heb kunnen bekijken. Inmiddels begonnen we aan de terugweg en wees Gijs met nog op een oranje dodemansduim en vond ik zelf nog een jonge sepia die meer dan 10cm groot was. Onderwater leek het in ieder geval al een flinke jongen. Als laatste vond ik nog een zeedonderpad die nog in oranje stemming was, want hij was echt helemaal oranje. Deze kleurstelling heb ik in al mijn duiken nog niet gezien, dus ik vond het redelijk bijzonder en heb hem natuurlijk gefotografeerd. Na zo’n 85 minuten kwamen we voldaan weer boven water en reed ik weer naar huis. Iets te laat voor een doordeweekse dag lag ik weer in mijn bed. Moe maar voldaan. Maximale diepte 8m, temp. 14gr.C., zicht 3-4m, duikduur 85min. |
| |
