| Duik 385 (Zoetersbout, 26-8-2012, 20.00u) Driemaal is scheepsrechts zeggen ze toch? Ok, met wat extra “inside information” wilde ik het nog 1 keer proberen, het zoeken naar het zeepaardje bij Zoetersbout. Gijs was daar ook wel voor in en dus spraken we af om de zondagavond daarmee te vullen. Na een zeer regenachtige en winderige dag, had ik eigenlijk niet heel veel hoop meer in goed zicht en was ook bang voor golfslag. De westenwind die er vandaag stond was niet mis in ieder geval. Maar goed, toch had ik er weer zin in en reed op mijn gemak richting Zeeland. Dit keer niet in mijn vertrouwde Ford, maar in de Panda, onze tweede auto. Dat is toch weer even back to basic. Ik wist dat ik veel vroeger dan Gijs zou arriveren en dus had ik tijd genoeg om lekker even van het uitzicht te genieten. Toen ik op de parkeerplaats aankwam, stond er 1 auto die duidelijk van andere duikers waren. Ik heb zelf mijn onderpak alvast aangetrokken, want ondanks dat het prima weer was had ik niet het gevoel dat het te warm zou zijn. De wind was bijna volledig gaan liggen en het zonnetje scheen nog aan de horizon. Op de dijk heb ik eerst wat foto’s van de duikstek gemaakt en van de ondergaande zon, ook de Oosterschelde lag er prachtig bij. Wat is het heerlijk om hier te zijn!! In het water zag ik het bellenspoor van de andere duikers, waardoor ik nog meer zin kreeg om zelf ook onder water te gaan. Gijs kwam er inmiddels ook aan en samen hebben we even van het uitzicht genoten op de dijk. De andere duikers waren inmiddels ook uit het water en ik herkende 1 van hen van vorige week, toen was hij aan het “voorverkennen” voor zijn duikvakantie met zijn vrienden. Ze vertelde dat het zicht niet bijzonder was en dat het stoffig was. Ok, dat wilde ik liever niet horen, maar goed het is niet anders. We zijn toen gaan omkleden en richting de instap gegaan. Het opkomende water zorgde al voor een makkelijke instap en dus gingen we relaxt te water. Wederom spraken we af dat we er pas uit zouden gaan als mijn lucht bijna op was. Toen we onderwater gingen zagen we meteen dat het zicht goed tot zeer goed was. Dus waar die “wijzen uit het Oosten” dat stof gezien hebben is mij een raadsel. Ik denk dat ze wellicht te verwend zijn met heldere zoetwaterplassen of iets dergelijks. We doken in de “ultra relax modus” en speurde iedere vierkante centimeter van de dijkwand af naar enig spoor van een Zeepaardje (wetende dat er eigenlijk geen “sporen” zijn te vinden…). Wederom vielen de vele eistrengen van de bruine plooislakken op, want overal waar je keer zag je wel een plukje. Niet altijd waren de bruinplooislakken zel f aanwezig, maar je hoeft echt geen moeite te doen om deze diertjes te kunnen vinden. Een paar galathea kreeftjes lieten zich brutaal zien, helaas lukte het niet om er foto’s van te maken vanwege hun positie tussen de oesters. Een stukje verderop zagen we de locatie waar het zeepaardje vermoedelijk zou kunnen zitten. Dit gebied hebben we echt tot in den treure uitgekamd in de hoop het diertje te vinden. Maar helaas, niets gevonden en ik durf ook wel te beweren dat hij/zij er dus ook echt niet was. Een stukje verderop seinde Gijs mij om te komen kijken. Hij had namelijk een sepiola gevonden die heel brutaal in het lamplicht ging hangen. Toch was hij niet bereid om goed op de foto te gaan, want hij schoot alle kanten uit en veroorzaakte daarbij flink wat stof, ondanks dat het maar een klein diertje is! Uiteindelijk kon ik hem op het zand nog snel fotograferen, helaas wel met een boel stof erbij. Na dit leuke tafereel doken we weer verder richting de instap. Het zicht werd eigenlijk alleen maar beter en was zelfs zo goed dat ik echt moest nadenken wanneer ik zulk goed zicht gehad heb in de Oosterschelde. We waren inmiddels weer terug in het gebied voor de instap en dus ging ik weer op mijn gemak zoeken naar baby sepia’s. Dat zijn altijd zeer gewillige modellen voor een onderwaterfotograaf. En ja hoor, na wat zoeken vond ik al snel het eerste exemplaar, waarna er nog een paar meer volgden. Ook een grondeltje liet zich hier uitgebreid fotograferen, waar ik erg blij mee was. Hij lag er perfect bij en had ook en kleuren patroon die ik nog niet veel gezien heb. Welk soort het precies is, weet ik dus ook niet. Gijs vond ook nog wat sepia’s en dus vermaakten we onszelf hier prima. Mijn manometer begon onder de 50bar te raken, maar gelukkig zaten we toen nog maar op 3m diepte. Ik seinde Gijs dat het tijd werd om de instap op te gaan zoeken en hij reageerde uiteraard bevestigend. Net voordat we daadwerkelijk bovenwater zouden gaan, vond Gijs nog een flinke zeenaald die mooi bleef liggen. Ik heb mijn onderarm er naast gelegd en hij was op een paar centimeter na even lang!! Dit was een mooi einde van de duik en met een vluchtige blik op mijn duikcomputer zag ik dat we inmiddels zo’n 104 minuten onder water waren geweest, ondanks dat we geen zeepaardje gevonden hebben. Dit was weer zo’n duik die mij doet beseffen hoe leuk het duiken in Nederland kan zijn, als je jezelf maar voldoende interesseert in het onderwaterleven in onze wateren!! Heerlijk einde van het weekend. Maximale diepte 9m, temp. 20gr.C., zicht 3-4m, duikduur 104min. |
| |
