| Duik 374 (Zeelandbrug, 17-7-2012, 20.00u) Na het bizar slechte weer van gisteren, was het iets verbeterd en leek ons en duik bij de Zeelandbrug wel haalbaar. Ondanks de wind moest dat een prima duik gaan worden. Ik had er in ieder geval veel zin in, want ik wilde heel graag weer eens wat zeenaaktslakken zien! De duikafspraak met Gijs was gisteren al gemaakt en aangezien de laagwater kentering nog wat later stond, had ik wat meer tijd om op tijd te vertrekken. Op deze manier konden we nog bekijken wanneer we te water zouden gaan. Precies rond de kentering, of gewoon wat eerder en dan maar kijken hoe dat uitpakt. Je weet dat immers nooit bij de Zeelandbrug en je kunt het gewoon proberen toch? Bij de stoplichten van Zierikzee kwam Gijs ook net aanrijden, dus dat had hij goed getimed! Toen we op de parkeerplaats aankwamen stonden er nog maar 2 andere auto’s, waarvan 1 van een visser en 1 van Rob en Joke. Die waren voor hun avondeten nog even lekker op pad om foto’s te nemen van de flora en fauna boven water. We hebben even een praatje gemaakt en toen zijn we even boven op de dijk gaan kijken naar de situatie. De golven vielen erg mee, dus we hadden goede hoop op een leuk duikje. Het water zag er ook wel redelijk uit, maar echt goed zicht was natuurlijk niet te verwachten na dat bagger weer van de afgelopen dagen (en eigenlijk van de afgelopen week, qua wind). We zijn op ons gemakje gaan aankleden en uiteindelijk waren we om 20.20u al weer klaar om te water te gaan. Aangezien de kentering om 21.20u stond, waren we een beetje vroeg, maar dat moest wel lukken. De nieuwe instap is bij laag water erg lastig, zeker als er dan ook nog eens een redelijk sterke deining staat. Dan wordt het echt een hele uitdaging om je vinnen fatsoenlijk aan te krijgen. Eenmaal onder water voelden we de deining tot zeker 4-5m diepte en het zicht was ook niet heel erg goed, veel stof in het water. Maar dat was te verwachten en dus hadden we ons daar ook op ingesteld. We hadden afgesproken om maar een beetje richting de pijler te gaan en maar te kijken waar we uit zouden komen. We begonnen de duik meteen vrij ondiep op ongeveer 5-6m. Daar vielen we bij wijze van spreke over de Blauwtipjes, niet normaal hoe veel er zitten momenteel. Van allerlei formaten, van 1 tot 4cm groot en in allerlei diktes. Gijs vond ook meteen wat dodemansduim op een rotsblok. Bij nadere inspectie vonden op die ene steen wel 3 kolonies! Wauw, dit zachtkoraal maakt met recht een echte come-back!! Naast de Blauwtipjes vonden we ook al snel de nodig Harlekijnslakken. Dit zijn echt mijn favoriete slakjes, want dat witte lijf met die gele strepen en uiteinden spreken zo in het veelal grijze onderwater landschap, dat je hier wel vrolijk van moet worden! Ze lenen zich ook uitermate goed voor macrofotografie en hebben een zeer sprekende kop, waardoor ze erg fotogeniek zijn. Na wat verder speurwerk vond ik ineens een losse oester op een rotsblok en mijn oog viel meteen op een zeer klein slakje wat er op zat. Ik weet het niet 100% zeker, maar ik denk dat het hoogstwaarschijnlijk een “Facelina Auriculata” is, die nog flink moet groeien. Want dit exemplaar was serieus maar 5mm groot. Ik had dus ook de grootste moeite om er überhaupt een foto van te maken. We hebben sinds 2 weken de zoekkaart “Nederlandse Zeenaaktslakken” in huis, dus daar moet ik nog eens even induiken. Na deze leuke vondst kwamen we uit bij de peiler van de Zeelandbrug. Hier vonden we wederom een aantal Harlekijnslakken en ik heb nog goed gezocht naar de wat kleinere slakken in de haringgraten, maar niets kunnen vinden. We besloten hier om weer richting de instap om te keren. Op dat moment had ik nog 100bar in mijn fles, dus we konden nog wel even vooruit. Tussen 1 van de stenen vond ik nog een mooie grote zeebaars, die zich goed liet bekijken. Een foto maken was door al dat stof onbegonnen werk, dus ik heb het niet eens meer geprobeerd. Wat me ook opviel waren de vele blonde grondels die tussen de stenen zwommen. Dit visje is te herkennen aan zijn ranke lichaam met het een stipje op de rugvin en de vele kleurtjes in zijn vinnen. Mooi beestje, maar ook deze is erg lastig te fotograferen. Het zicht leek op dit moment zelfs weer iets te verbeteren, maar dat was maar van korte duur. Want met het stilvallen van de stroming bleef het stof natuurlijk hangen. Maar goed, we waren toch bijna aan het einde van de duik aangekomen. Mijn manometer gaf nog 60 bar aan op een diepte van 8m, dus besloot ik de weg terug te zoeken. Dat was niet heel moelijk, want de grote stenen waren hier niet aanwezig en dan weet je dat je net iets westelijk van de instap bent. Na een minuutje kwamen we dan ook weer netjes in de buurt van de trap boven en stond er netjes 50bar op mijn manometer. Eindelijk weer heerlijk kunnen genieten van de Oosterschelde, want mijn laatste duik in de Oosterschelde was al weer van 20 juni. En dat is voor mij echt not-done!!! Heerlijk relaxt gedoken en genoten dus!!! Maximale diepte 8,5m, temp. 18gr.C., zicht 1-3m, duikduur 85min. |
| |
