Zaterdag kwam ik aardig vermoeid terug in de haven, het drukke werk en deze dag op de Noordzee eiste zijn tol, ik was stuk die zaterdag.
We lagen in de haven en er kwamen nieuwe mensen aan boord waaronder mijn vaste Noordzee Buddy Anton van Drumpt.
We maakte nog even een wandeling rondje haven en ik dook al op 11.00 uur mijn kooi in, ik zag de wereld voor een krentebol aan.
Na een reanimatie door de moter van de Lamlash werd ik wakker de andere morgen, we gaan er weer voor.
Boven en op zee hoorde dat we naar het wrak de Leliegracht gingen daar had ik al op gedoken een paar jaar geleden, leuk ik was benieuwd.
Na uren varen waren we op bestemming en begonnen met aanleggen van de Lamlash op het wrak, en alles zat een beetje tegen.
We misten de kentering, en na 3 uur na de kentering gingen we er voor.
Er waren al duikers beneden, en ik sprong van boord er stond enorm veel stroming wat normaal geen probleem gaf maar de zaterdag met 3 duiken eiste zijn tol, ik was kapot als ik het touw verder greep, had ik totaal geen greep, de kracht was weg....KUT..
Na een worsteling van minuten moest ik het opgeven ik kon niet meer ik was steen kapot en was bang dat ik af zou drijven.
Ik steeg op en onderweg kwam ik andere duikers tegen die ook moeite hadden, aan de oppervlakte stroomde het zo hard tegen mijn inflator dat hij van mijn schouder weg was ik kon hem niet vinden.
Met mijn linkerarm hield ik het touw vast en met mijn rechtse arm was ik bezig om de linkse inflator te vinden, dat lukte niet, door de stroming trilde mijn bril op mijn gezicht.
Het lukte niet om mijn vest rechtshandig op te blazen, gelukkig heb ik een Tech vest met 2 inflators en pakte dus de rechtse inflator en kwam boven water, ik zat helemaal stuk ik wilde eruit.
Door de rare stroming want het schip was steeds aan het draaien, kwam ik uit bij de verkeerde kant van het schip.
Gelukkig is de Lamlash uitgerust met aan beide kanten een duiktrap, en aan één kant zelfs met 2 trappen.
Ik kon niet meer, ik liet de lijn los ik had geen kracht meer, het sanario vermoeide duiker dus maar nu was ik het zelf, dit had ik nog nooit meegemaakt, ik was als een dood vogeltje.
Ik liet dus de lijn los en stormde op de duiktrap af, met mijn aller laatste kracht greep ik de trap en riep om hulp.
Met man en macht probeerde de Lamlash crew mij te helpen, en gelukkig ik had een rust moment op de trap, ik kwam op adem en strompelde de trap op, gelukkig ik was weer aan boord, tjee wat een avontuur.
Weer boven waren er dus meer die niet gedoken hadden, en het was helemaal klote want het zicht was dik 15 meter.
Ik was weer op aarde en we hadden overleg, de volgende kentering was nabij dat duurde nog dik 2.5 uur, en iedereen wist van het zeer goede zicht, er waren duikers die heel het wrak rond waren geweest en zelf de slijtgeulen zagen rond het wrak.....
Ik baalde shit shit, maar het was niet anders de elementen van de Noordzee en van mijzelf die het onmogelijk maakte ik was boos op mijzelf en heel de wereld.
Wat gingen we doen, het weer ging omslaan tot windkracht uitschieters tot 6.
De Kapitein ging natuurlijk voor de veilgheid we gingen terug we wachte niet de kentering af.
En gelijk had hij onderweg sloeg het weer om, na uren zijn we weer in de haven met een avontuur rijker.
Van dit alles behalve het gekloot van mijzelf een filmpje gemaakt in Full HD en dat staat op You-Tube onder de naam JackieODiving.
|
| |
