| Vrijdagmiddag krijg ik een telefoontje van Aquila dat het zondag erg hard gaat waaien en of we zaterdag kunnen duiken. Ik bel iedereen gelijk op en helaas houden we van de 7 man maar 3 over. Verhip ik moet ook nog Nitrox hebben en het is 17:30 uur! Na een telefonische afspraak met den haag diving kunnen John en ik nog daar nog ean32 halen. Nitrox komt uit de buffer en dit vulstation heeft alle voorzorgsmaatregelen genomen om schone lucht te leveren. De zaterdagochtend begint vroeg en om 06:15 staan we al aan de poort van de Aquila. De wind lijkt rustig, maar de windmolen doet anders vermoeden. We schrijven ons in en langzamerhand druppelen er meer mensen in. De zon komt op tussen twee hotels en ziet er wel indrukwekkend uit. Als de boel compleet is varen we uit. Eenmaal op zee is er een lange deining. Wind is nog rustig, maar al gauw gaat er iemand met een ontevreden buik benedengaats. Het is een vervelende lange lome deining. Na 3 uur varen komen we op de plek. Het blijkt dat de Scott is beschadigd door een schip met grijperkranen om koper te bergen en dat was niet legaal zeg maar. We zullen zien wat we beneden aantreffen. Het ankeren wil niet zo best, maar uiteindelijk liggen de lijnen klaar en er wordt een dikke reel door de eerste duikers over het wrak gelegd, zodat je niet perse je eigen reel hoeft te gebruiken. We gaan te water en er is een lichte stroming voelbaar. We moeten gelijk onder. We trekken ons naar beneden en John maakt toch even zijn reel vast. Pierre en ik volgen terwijl ik foto's tracht te maken. Er liggen grote brokken metaal begroeid met Anjelieren en het wemel t hier van de krabben,soms druk vechtend om een plekje Er zijn vele steenbolken en hier en daar een kabeljauw. Inderdaad zie je pijpleidingen die afgeknepen zijn. We duiken met Nitrox 32 en dus hebben we 26 min bodemtijd, wat zowieso meer rust geeft om even rond te kijken. Op sommige hogere punten van het wrak is de stroming aan het aansterken en moet je flink zwemmen om wat vooruit te komen, maar met redelijke moeite blijf je net als de steenbolken op 1 plek. We zien grote flenzen en grillige structuren. De tijd loopt snel terug en we maken ons op om naar het begin van de reel te gaan. Met nog 2 minuten te gaan begint mijn computer te piepen. We stijgen langzaam op langs de lijn. In mijn GAP planner had ik een stop van 1 min op 12 / 1 min op 9 / 1 min op 6 en 5 min op 5 meter opgenomen. Hoe ondieper je komt hoe moeilijker het is om diepte te houden, maar de laatste 2 minuten neemt de deining het over. Als iedereen aan boord is gaan we weer vertrekken. Dit was wel een lekker duikje. Nadat ik in het gangboord mijn spullen heb gezekerd begin ik toch ook wat zeeziek te worden en besluit even de vissen te voeren. Nare gevoel is dan gelukkig ook direct weg. Tweede wrak de Parnago 20 mijl uit de kust. Daar komen we rond 15:30 aan en het tij was tussen 16:30 en 17:15 uur. De wrakboei was uitgegooid en het leeg wel of die boei door een witte haai werd voortgetrokken. Ankerlier weigerde dienst dus en om dat te proberen te repareren dreven we binnen no-time 2 mijl af. Dat kostte weer tijd om terug te varen. Toen moest er een lichter anker worden gezet. Die werd met boei het water ingegooid... pats breekt de ankerlijn. Gelukkig konden ze die na veel moeite weer terughalen. Nog een tweede poging, maar het anker kreeg geen grip en bleef dus krabben. Deze stek gaat het niet worden en we varen door naar een ander wrakje de REM3. De stroming is flink en er worden ankers verloren, maar uiteindelijk lukt het toch om het schip vast te leggen. Tegen 17:00 uur gaan we te water John en Pierre gaan samen en Peter en ik. Zijn buddy ligt beneden tegen zeeziekte te vechten. Het eerste buddypaar verlaat al vrij snel het water om dat hij een rebreather heeft en zijn vrouw is er niet vertrouwd mee om met zo'n sterke stroming onder te gaan. Peter en ik zijn de volgende. Ik hou me met mijn hele ziel en zaligheid vast en wacht op Peter. Het is net of je je omhoog moet trekken met touwklimmen, maar dan horizontaal. De lijn naar beneden dans voor mijn ogen terwijl het schip naast me op en neer danst. Ik waag een poging, maar moet loslaten als het touw omhoog wordt getrokken. Peter grijpt me vast en ik pak de lijn weer. Met een boothaak wordt de lijn lager gezet en nu kunnen we onder gaan. Met man en macht trek ik me omlaag en hijg als een postpaard. Dan op 9 meter voel ik me beroerd worden met een wee gevoel in mijn buik en mijn ademhaling komt niet echt tot rust en draai om. Peter is even achter gebleven en ik sein dat ik om hoog ga. Pierre en John nemen Peter verder mee. Ik ga weer aan boord met veel moeite en hijg nog even door. Mijn onderpak is zeiknat van het zweet en niet lang nadat ik mijn handel heb opgeborgen is het weer tijd om de vissen te voeren. Gatver dit had ik toch niet graag onderwater moeten hoeven doen. Wijze les is dus dat in mijn geval bij zeeziekte, een duik waarbij zware inspanning nodig is dus af te raden is. In de 2 min dat mijn duik duurde heb ik 66 liter/minuut verbruikt en dat is een potje zwaar hijgen. Na verloop van tijd komt de rest van de duikers weer boven. Zicht was niet bijzonder, maar een spectaculaire duik volgens John en Pierre met giga donderpadden en Pierre heeft een loop van een kanon gezien. We waren te laat met de kentering door de ankerproblemen ervoor. Ik heb dus niet veel gemist houd ik me maar voor. Op de terugweg wordt de zee rustiger, maar de zin om te eten heb ik niet. In de haven nemen we weer afscheid en gaan huiswaarts. Kop rood als een gekookte kreeft en zo rozig als ik weet niet wat. Het afspoelen doe ik nog wel, maar om 10:00 uur val ik in een diepe diepe slaap. Mijn maag moet ook nog tot rust komen. Morgen even een spoelduikje in rustig zoet water. mmmmmm. |
| |
