| Vandaag reden voor een feestje met champagne. Ik wordt echter wakker met een sterk en naar voorgevoel. Zo sterk heb ik het in tijden niet gevoeld. Mijn lieve vrouw gaat vandaag wat skills doen, echter voelt dat alles behalve goed. Ik vertaal haar dat. We pakken samen de spullen bij elkaar en laat nog zien hoe ze haar eerste trap moet opzetten zodat ze beter bij de slangen kan voor een Octopus methode 2. We vertrekken en het nare voorgevoel is verdwenen. We komen 45 minuten later aan op de parkeerplaats. Het zonnetje schijnt en iedereen is er al. Als we ons omkleden komen we tot de ontdekking dat we het lood van Erna zijn vergeten (dat heb ik niet express vergeten ofzo!!). Erna baalt natuurlijk vreselijk, want ze heeft zich mentaal voorbereid. Het is eigenlijk een zegen en een vloek eerlijk gezegd. Ik kan echter wel duiken hoe vervelend ook en dus sjouw ik naar de steiger terwijl Erna zich weer omkleedt. Iedereen vind het jammer, maar niemand heeft ook extra lood bij zich. We gaan onder en verwijnen de diepte in, waar het zalig afkoeld tot 8 graden. Het zicht is hier verbazingwekkend goed. Mijn lamp heb ik met een bungeekoord op de rug van mijn linkerhand vastgezet, want daarmee heb ik een hand vrij en het duikt ontzetten goed. Ook met foto's maken licht ik makkelijker bij. Om een kabelllamp te kopen is het nog even buiten mijn budget en dus biedt deze oplossing voorlopig even een goed alternatief. Onderweg zie ik een lang ijzerrif liggen met andere duikers erboven. Da tgeeft een mooi effect en zet dat op foto. We verblijven een 35 minuten op 10 a 12 meter en komen ook nog de caravan tegen. Daarna gaan we wat ondieper. Vis is hier niet te bekennen. Ondieper op 5 meter hou ik een stop en zweef over de plukken waterpest en puin. Een prachtig plaatje eigenlijk. Dan seint John en en zwemt vrij snel een Zeelt of Brasem weg. We proberen te volgen, maar het is te snel. Dan doemt er een school jonge baars op tussen het puin en geeft een prachtig fraai uitzicht. Het zicht hier is echter wel een stuk minder. Ik zie onderweg nog een dikke staart in de groene soep verdwijnen, maar kan niet zien wat het is. Als we bij de steiger weer boven komen staan Erna en Antoinette op de kant te wachten. We lopen samen terug naar de auto. Ik kleed me om en pak de fles champagne. De kurk vliegt er spontaan vanaf en mijn 300ste duik is hiermee echt afgesloten. Een vreemde maar heerlijke combinatie van champagne , koek en koffie wordt door iedereen geproefd. Andere duikers vragen wat er te vieren valt.. Oh bij ons krijg je dan een rauw ei op je schedel uitgetikt... Nou dan prefereer ik liever ons clubje met champagne hoor en ik ontwaar toch een min of meer jaloerse blikken. De hemel laat nog wat water vallen en we schuilen onder de achterklep. Johan zit opgevouwen in zijn achterbak met de klep omlaaghoudend. Ondanks de teleurstelling voor Erna is het een leuke duik geworden. We stellen even een checklist op voor de volgende keer. |
| |
