| Vrijdagmiddag wordt ik door Aquila charters gebeld of ik nog de zondag mee wil duiken op de kruisers. Onmiddelijk begint mijn hart sneller te kloppen en ik sms diverse verenigingsleden. John wil ook mee en dus bel ik binnen 15 minuten terug dat we zowieso met zijn tweeen komen. Van de rest had ik nog geen antwoord. Het is zondag het mooiste Noordzee duikweer wat je maar kunt indenken. Lekkere temperatuur en slechts een zuchtje wind. John merkt op dat je zo over de zee kunt lopen, zo glad als ie is. We duiken maar 1 keer omdat het tij wat ongunstig valt (Rond 12:30 uur) en ook de daglicht periode snel korter wordt. Een volgende duik zou dan al in de schemer plaatsvinden en dat heeft nadelen. Hoe verder we uit de kust komen hoe diepgroener het water wordt en je ruikt de heerlijke zilte lucht. Na een 3 uurtjes varen komen we aan en een visserbootje scheurt weg. De boei wordt uitgelegd en al snel maken we ons klaar, want er blijkt helemaal geen stroming te zijn. Wij duiken na Jack en Sander erin. Aan de lijn worden we toch ongemerkt meegevoerd door de milde stroming naar de wrakboei. We wachten even en gaan dan pijlsnel naar beneden, want met perslucht heb je maar 20 minuten bodemtijd. Tijdens de afdaling is er best veel zweefvuil. Het zijn net bruine snotjes. Het wrak doemt ineens op in de groenblauwe massa en we wachten even op onze voorgangers die wat reelproblemen lijken te hebben. Als hun na 2 minuten klaar zijn krijgt JOhn ook even ruzie met zijn nieuwe reel. Ik wacht geduldig af en geef mijn ogen de kost. Het zicht is hier voor het blote oog 5 a 6 meter, maar door het venstertje van mijn camera blijkt het meer te zijn. Als John zijn reel uit de knoop heeft gaan we snel rondkijken, want we hebben nog maar 16 minuten bodemtijd over. (Dit keer laat ik me niet mindfucken door stikstof narcose) We gaan over de gewelven van het wrak en komen op 26 meter uit en kijken daar rond. Er staan soort van mastvoeten op de bodem en er zijn veel ondefinieerbare objecten te zien. Met nog 8 min bodemtijd over keren we om. Ik zie een grote schaal van een noordzeekrab die ik wel wil meenemen, maar ik bedenk mij dat dat niet handig is. De anemonen zijn hier minder in aantal dan opde Scott. Dit keer zoek ik nu bewust naar een handzaam aandenken terwijl ik over het wrak zweef. Ik zie een groene verwrongen stukje koper liggen en neem het mee. Het is vlijmscherp en dus niet geschikt om in mijn beenpocket te plaatsen en dus hou ik het maar vast. Nog 1 minuut te gaan en we beginnen onze opstijging. Deze verloopt rustig en gecontroleerd. Op 5 meter doen we onze stop. John's computer staat wat conservatiever dan de mijne en was al 1 minuut over zijn nultijd en dus wachten we nog even. Aan de oppervlakte gekomen geven we het oke teken. We hijsen ons aan boord. Getverderre wat een korte maar magnifieke duik. In het stuk koper zitten omgefelsde gaatjes alsof er met grote kracht metalen splinters doorheen zijn gejaagd, om daarna platgedrukt te worden door druk of wat dan ook Ten tijde van de torpedo inslag moet het een hel zijn geweest. Het water schijnt hier volgens de annalen ook rood te zijn geweest van het bloed van de getroffen bemanning. Een gedachtenkronkel doet me beseffen dat ik 95 jaar later met een bescheiden fragmentje groen koper eigenlijk een beetje grafschennis hebt gepleegd....... Het feit dat dat even tot mij doordringt verbaast me temeer ik er even een sterk triest gevoel bij had. Nou ja met dit stukje koper heb ik een gedenksmonumentje, zodat ik het nooit meer zal vergeten. Ik mag wel zeggen dat ik het wrakkenkoorts nu goed te pakken heb gekregen en John ook. We zitten allerlei dingen te bedenken om zo eenvoudig mogelijk langer diep te kunnen blijven op een zo goedkoop mogelijke manier. Jackie O Nu in levende lijve ontmoet komen pas na 65 minuten boven na een decostop te hebben gehouden van een 15 minuten. Hun duiken met Nitrox Natuurlijk kun je met lucht ook langer blijven en een nooddeco doen, maar met Nitrox lijkt me dat toch minder belastend voor je lichaam. Ik bekijk de filmpjes van Jack aan boord en kom tot de conclusie dat het zicht met camera veeeel beter lijkt dan met het blote oog. Als iedereen (ook de goede man die zijn droogpakrits stuk trok en een nat pak kon lenen) terug waren vangen we de lange vaart terug weer aan. Iedereen is tevreden. Ik doe nog even een hele lange dut, want tja tijd over en ik ben toch behoorlijk vermoeid. Als ik wakker wordt is het nog 1,5 uur varen alvorens we in het zonnige Scheveningen aankomen. Het water is bij de kust ook nog vebasingwekkend helder en blauwgroen. Voldaan keren we huiswaarts. Bedankt Willem, Paula Koos en Koos junior voor de goede zorgen. |
| |
