| Eindelijk is het weer eens wat somberder weer en wat regenachtig als Pierre en ik vanaf mijn huis naar Bergsche diepsluis vertrekken. Onderweg vullen we even in Roosendaal. Op de parkeerplek staan 3 auto's. Als we aan het omkleden zijn komt een busje met twee bekenden van Pierre, waaronder Tony. Nog even gauw de blaas zo leeg mogelijk maken. We lopen eerst een flnk stuk naar rechts om net even na de tuinstoel het water in te gaan. Het water lijkt een beetje melkachtig, maar als we onder gaan valt het erg mee. Direct wordt je overladen met oranje plekken op oesters. Iets van sponskolonies. Hee.. een jonge sepia schiet weg Foto hier en daar maken en weer eens ogen tekort. Verrek weer een sepia, maar telkens als ik Pierre een signaal geef is de sepia alweer vertrokken. We duiken verder de diepte in op 260 graden en de bodem is dan al donkergrijs met witte schimmeldraden bedekt. Het lijkt op die plekken in Klinkenbergplas, maar dit is draderiger. Een hooiwagenkrab wandeld over dit maanlandschap. Ik kijk naar boven, maar zie nergens de hangculturen. Uiteindelijk stijgen we naar 6 meter en even op 240 graden zien we de hangculturen eindelijk. Als ik dan mijn lamp op de aangroeisels schijn zie ik het krioelen van de spookkreeftjes. Hun aantallen lopen op in een 10 tal per vierkante cm vechtend voor een plekje en maaien met hun grijpertjes naar alles wat voorbij komt. WAANZINNIG mooi, maar van een mossel is geen spoor te bekennen. Pierre en ik proberen deze kleine hummeltjes goed in beeld te krijgen en met dat relatief slechte licht en die bewegende lijfjes is dat heeel moeilijk in de macrostand waarbij ik geen flitser kan gebruiken en het dus van mijn LED lamp moet hebben. Als we dan dit schouwspel hebben bewonderd. We komen even aan de oppevlakte om te kijken waar we precies zitten en zakken dan af naar 9 meter diepte naar de kant. Op 6 a 7 meter komen we van alles tegen, waaronder slak eitjes. De minuten tikken voorbij. Ik zie een Sepia verdekt opgesteld en neem direct een foto. Dan opeens bij een fuikje zien we de ene na de andere sepia. Ik gooi als de donders onscherpe foto's weg want mijn kaart is al vol. Doordat ze tegen het staande net aan zwemmen komen ze niet 1-2-3 weg en laten zich redelijk goed fotograferen. Ons geluk kan niet op!!! Op deze plek wemelt het van de sepia en schieten aan alle kanten weg. Wat bijzonder. Pierre en ik vinden het mooi en zwemmen richting kant. Pierre meter staat met 109 minuten op de teller op 0 bar. We zwemmen nu op 1 meter diepte naar de exit en ik kijk hem continue aan. Tussen de zeesla zien we lipvissen, groen wierslakje .. eigenlijk komen we tijd te kort en camera geheugen en een te kleine blaas, want ik sta op knappen. Met 112 minuten komen we boven en meteen smile van oor tot oor sjees ik naar de auto. Pierre maakt mijn rits los en binnen 2 tellen kan ik ontspannen...... Dit was mijn meest bijzondere duik tot nu toe en kan mijn geluk niet op. Tevreden bespreken we de duik na en gaan dan met een lekker zonnetje naar huis. |
| |
