| Een zomerse dag van boven de dertig graden. Gezien de kentering in de middaf valt besluiten
we de droogpakken maar in de kast te laten en lekker in ons nat pakkie te gaan. We zijn
redelijk vroeg en parkeren naast de spoelbak. We wandelen naar Kulkenol en eten daar ons
boterham op en wandelen dan weer terug. Omkleden en snel het water in want het is best
wel heet na de korte wandeling in de volle zon. Het water is heerlijk fris met 19 graden en we
duiken tussen de pijlers door. Hier zien we de eerste gestippelde mosdierslakjes al en er
zullen er nog vele volgen. Marielle maakt wat plaatjes en het is lastig om er eentje te vinden
die echt goed zit voor de foto. We zakken weer wat dieper en komen naast de mosdierslakjes
nu ook steeds meer gele wratslakken tegen. Soms alleen, maar vaak in enorme klompen van
meerdere exemplaren. Enorm lastig om hiervan de voorzijde en rinoforen te vinden.
Meerdere foto zijn nodig en hopelijk zit er wat goeds bij. We zakken weer verder en genieten
van de vele kokerwormen. Hele velden kom je op sommige plekken tegen. We zitten op 15 a
16 meter duidelijk in de blauwtipjeszone. Wat een mooie slakken zijn dit toch. Marielle doet
hard haar best en na 40 min is het mijn beurt om foto’s te maken. Met het overgeven van de
camera besluiten we ook weer langzaam terug te gaan en de wat ondieper te gaan.
Botervisjes zijn er aan volop en ik probeer zelf ook om wat gele wratslakken vast te leggen.
Voor de 45 mm lens zijn ze best wat aan de maat zie ik. Ik kom nog een ruwe wratslak
tegen. Deze is toch weer wat eenvoudiger vast te leggen dan gele wratslak is. De
zuurstofzakpijpen zijn ook best aan de maat aan het worden en vallen best op. Na een klein
uurtje geeft Marielle aan dat ze wat kramp begint te krijgen en er liever uit gaat. Ik geef het
oke teken en gaan uit elkaar. Ik kom bij wat kale sepiastokken en speur met mijn lamp de
stokken af. Hopelijk een zeepaardje. Ik had al doorgekregen dat ze hier zitten maar tis altijd
maar weer de vraag of je ze kan vinden. Ik schuif door naar de volgende stokken en struin zo
een paar tentjes af. Bij het vijfde tentje is het bingo. Ik zie het diertje onderin en in het midden
zitten. Mooie beestje hoor. Het zicht is prima, dus even wachten op een goed moment. Als ik
na twee minuten zie dat het diertje goed gaat zitten en in actie wil komen komen en ineens
twee enorme onrustig zwaaiende schijnwerpers aan. Het hele tentje is verlicht en als er dan
ook nog onderlangs een arm komt met een gopro baal ik wel behoorlijk. Ik blijft nog even
hangen, maar wordt best onrustig van dat geduw. Het zicht van een meter of vier is al snel
naar een meter teruggelopen. Op zich best oke, maar rustig wachten zit er niet meer in. Als er
volgens ook nog een buddylijn bijna aan mijn flitser blijft haken weet ik dat ik niet lang meer
zal blijven. Ik maak een paar foto’s. Ziet er acceptabel uit en ik besluit me terug te trekken uit
de zwaaiende schijnwerpers. Ik heb nooit begrepen waarom sommige mensen zoveel licht
mee nemen. Het wordt er echt niet mooier of beter op. Veel lucht heb ik touwens ook niet
meer dus prima om naar boven te gaan en nog even de safety stop te maken. Ik zie tijdens de
drie minuten veiligheidsstop nog vele klauwpootkreeftjes. Eentje is aan de wandel en is ook
wat groeter dat degene die in de kokertjes zitten en ik besteed de drie minuten aan dit kleine
beestje. Verder zoek ik nog naar de knikkkerwormen die hier ook ergens zouden moeten
staat. Ik speur diverse rotsen af met mijn loep, maar heb nog niet een een zoekbeeld in mijn
hoofd en weet ze helaas niet te vinden. Langs de kant op een meter of drie een school met
jonge pollaken. Heel even dacht ik aan lipvissen, toen aan steenbolkjes, maar die zien er echt
anders uit. Helaas geen foto weten te maken. Ik ben inmiddels weer bij de aluminiumleuning
en heb weer vijf kwartier mogen genieten. |
| |
