| Alle spullen zijn gepakt en we willen een kijkje gaan nemen bij het Sas in Goes. Gaan jullie duiken
vraagt mijn zoon? De proefwerkweek zit erop en ik hoef op vrijdag niet naar school. Mag ik niet
mee? Tuurlijk, leuk gezellig, dat is lang geleden. Razendsnel worden er nog een extra setje klaar
gemaakt. Gelukkig zijn alle flessen afgevuld. Leuk, het is alweer een jaar geleden dat we met z’n
drieën zijn gaan duiken. Door corona zijn er ook twee duikvakantie geslipt, dus Timo zijn spullen
zijn al heel lang niet nat geweest.
Bij het Sas is het rustig, als we aankomen rijden gaan er net twee duikers te water. Toch lekker
om doordeweeks te duiken. Vijf minuten voor LW laten we ons onderzakken en duiken richting
noordoost. Het is een tijdje ondiep en we scharrelen rustig rond. Ik zie dat Timo geen enkel
probleem heeft en ontspannen rond duikt. Niet te zien dat hij er een jaar niet heeft ongelegen.
Marielle haar rammelaar klinkt en ja hoor een hele kluwen met eiersnoeren en een drietal ruwe
wratslakken. Al vaker naar gezocht en niet gevonden, maar nu blijkt de slak ineens massaal voor
te komen. Marielle maakt wat foto’s en ik en Timo vinden nog meer ruwe wratslakken. Langzaam
dalen we af, nadat we even een dijkje over zijn gezwommen. Op zich is het een wat saai duik, af
en toe een loslopende kreeft, diverse noordzeekrabben. Jonge donderpadden en botervisjes. Ik
laat Timo de Paarse kokerwormen zien. Er groeien hier opvallend veel kolonies met mosdiertjes,
erg mooi die bosjes. Het rif knikt water steiler naar beneden en hier zouden ergens de
sepiatentjes moet staan. We laten ons zakken tot ruim elf meter en komen in een zee van
brokkelsterren terecht. Ook de sepiastokken zijn geheel bedekt met brokkelsterren. We duiken
een paar minuten rond, maar kan geen kale stok vinden of een stok met iets anders dan
brokkelsterren. Na ruim een half uur draaien we weer en stijgen langzaam op. De brokkelsterren
zijn weer verdwenen en de de ruwe wratslakken zijn hier weer de baas. Marielle geeft de camera
over en gaat na een klein uurtje met Timo naar de kant. Ik ga nog even mijn best doen op een
plaatje van de ruwe wratslak en zijn of haar eitjes. Ik vind tientallen slakken, maar geen een zit
echt perfect. Door de loep kan ik ze op mijn gemak bekijken. Ze zijn met 3 a 4 centimeter toch
een stuk groter dan ik dacht. Na bijna 80 minuten begint de stroming toch wat hinderlijk te
worden met het fotograferen en ik besluit richting kant te duiken. Met de stroming in de rug zoef
ik rap naar de kant. |
| |
