| Het is iets drukker dan we hadden verwacht als we op vrijdagochtend de parkeerplaats bij
Dreischor opdraaien. De meeste duikers zullen wel op zoek gaan naar de zeedonderpadden. De
flessen nog even vullen, een kort praatje maken met een paar duikers en snel nog even een
broodje naar binnen werken, want we duiken precies tijdens de lunchtijd. Ik heb er zin in.
Mariëlle vernauwd nog even de schachten van mijn wanten. Waar ductape al niet goed voor is
denk ik. Vorige week nieuwe wanten besteld, die helaas wat vertraging hebben met de post, dus
nog een keer op een wat klungelige manier. Niet veel later staan we op de steiger en kijken we
naar het inmiddels frisse water van 4 graden. We zwemmen rechtuit naar de eerste rifbollen. Het
is druk beneden, een paar duikers hangen hier bij elkaar. We besluiten gelijk door te duiken naar
het oosten. Het zicht is wat stoffig, maar met een krappe 5 meter op zich best aardig. Samen
speuren we op het rif naar de zeedonderpadden die hopelijk op een nest zitten en in januari
altijd erg mooi gekleurd zijn. Afgelopen jaren was het stilletje met zeedonderpadden bij
Dreischor. Hopelijk hebben we dit jaar meer geluk. Van een collega-fotograaf nog wat tips gehad,
dus het zou moeten lukken. Na een zestal minuten zie ik wat ik zoek, een mooie klodder witte
eitjes en vadertje donderpad zit er netjes onder. Ik sein Mariëlle en die gaat aan de slag voor de
foto. Ik zie dat de tweede flitser die vorige week niet wilde meewerken gelukkig zijn werk vandaag
wel doet. Ik duik door op zoek naar meer nestjes. Hoe verder naar het oosten, hoe beter het
zicht. Na 10 minuten ben ik weer terug en zie dat Mariëlle nog druk bezig is en inmiddels
gezelschap heeft gekregen van een bekende, die net weer weg zwemt als ik er ben. Als Mariëlle
klaar is duiken we over de rifbollen en zoeken we deze een voor een af. Ik poseer nog even
boven een bol, maar Mariëlle schudt na een paar foto’s nee en we zoeken weer verder. Nadat we
alle bollen gehad hebben gaan we op het westelijke rif weer verder met zoeken. Ditmaal vindt
Mariëlle een nest met zeedonderpad. Het is een hele fraaie met mooie rode eitjes. Er staan 35
minuten op de klok en de tweede helft van de duik is het mijn beurt om de plaatjes te maken.
Heerlijk dat de tweede flitser het weer doet, die heb je toch wel nodig met de groothoekplaatjes.
Mariëlle geeft na 45 minuten aan dat ze het koud krijgt en er uit gaat. Ik ga nog even door, want
deze donderpad is een stuk actiever dan de eerste. Als ik tevreden ben ga ik ook naar de steiger
en besluit de palen ook nog maar eens vast te leggen. Ik kijk op de computer, 61 minuten en nog
100 bar. Ik besluit toch nog even bij de bollen te gaan kijken. Als ik weer naar beneden duik zie ik
weer dezelfde bekende duiker druk bezig. Wow, die videolampen van hem geven een enorme
berg licht. Ik ga even heel voorzichtig boven hem hangen en kijk mee op de enorme display. Mooi
scherp en super om te zien. Ik stijg weer voorzichtig een meter op en duik weer een rondje
rifbollen. Ik kijk naar mijn eigen display. Wat is die eigenlijk zielig klein. Tja, er zit wel verschil in de
spullen van een amateurfotograaf en een professionele onderwaterfilmer. Van een afstandje kijk
ik nog even naar de enorme filmcamera die netjes op een statief staat. Wat een apparaat is dat
zeg. Heel even denk ik zal ik een shot maken van een onderwaterfilmer in actie, maar ik besluit
het toch maar niet te doen. Ik wil niet in de weg zitten en zijn opname verstoren. Ik lig alweer vijf
kwartier in het water en krijg toch wat frisse handen. Na de duik maken we nog wel even een
praatje denk ik als ik weer terug naar de trap zwem. Bij de steiger zie ik dat Mariëlle staat te
wachten. Samen lopen we weer terug en we hebben genoten. Binnenkort weer terug is de
conclusie. |
| |
