| Helaas werd Marielle gisteren verkouden en kan ik alleen op pad.
Alweer een bijna zeven maanden geleden dat ik bij Sint Annalans
gedoken heb. Het is misserig weer en er zijn slecht twee andere
duikers die zich klaar maken. Net voor de
kentering ga ik op de kop van de dijk het water in en zwem richting
het westen. Ik hou een diepte van 10 à 12 meter aan. Door het
bewolkte weer is het lekker donker. Ideaal donker weer om met de
kleine snoot te oefenen. Zeker nu ik alleen ben, voel ik me ook niet
opgejaagd omdat er iemand ligt te wachten. Ik ben op zoek naar
sepiaatjes en zeenaalden, maar na twintig minuten schiet dit niet echt
op. Ik keer om en laat me met de stroming mee weer de baai in
drijven. Ik oefen wat op een hooiwagenkrab. Echt een succes wordt dit
niet. Een kreeft wil wel op de foto en ik probeer een close-up van zijn
ogen te maken. Lastige van kreeften is dat ze altijd zo onrustig zijn en
flink stof kunnen maken. Ik volg om m'n gemak de rand van de
overgang. Misschien nog wat zeedahlia's, maar nee deze lijken ook
verdwenen. Ik zwem langs geheel begroeide sepiastokken en zie één,
twee, drie, vier, veel zeenaalden. Twintig minuten langs probeer ik de
koppies er zo strak mogelijk op te krijgen. Gelukkig zitten de
zeenaalden lekker stil, want het richten van de snoot levert aardig wat
problemen op. Onze flitsarmen bestaan uit lockline-bollen. Niet altijd
even stabiel, zodat de flitserstand toch steeds weer een centimeter
verschuift. Maar goed ik heb de tijd en de zeenaalden maken ook geen
aanstalten om te vertrekken. Het gaat steeds beter en als in in de
display kijk ben ik blij met het resultaat. Ik ga weer rustig verder en
probeer nog wat grondels vast te leggen, maar deze zijn een stuk
springeriger als de zeenaalden. Zakpijpen staan tenminste wel stil en
zijn mijn volgende doelwit. Na zo'n 70 minuten ben ik weer in de baai
en heb nog geen sepia gezien. Hmmmm, ik ga het zand op en vind
één kleine sepia, die er geen seconde over nadenkt om op te foto te
gaan. Ik probeer het een paar maal, maar het diertje gaat steeds 30
cm verder op het zand liggen. Spijtig maar ik ga hem niet verder meer
pesten. Ik zwem nog even naar de groene boei om op zoek te gaan
naar de mooie zeedahlia die we daar in maart vonden. Helaas kan ik
de dahlia niet vinden. Wel weer heel veel zeenaaldjes en op het zand
ook weer geen sepiaatjes. Jammer, maar ach dat is de natuur. |
| |
