| Na wat twijfel of het wel wijs is, hebben we vandaag een middag
vrijgenomen om een duikje te gaan maken bij de Bergsche diepsluis.
Doel is uiteraard een ontmoeting met de Grijze zeehond of kegelrob.
Het is gezellig druk met zo’n vijftien duikers. Mariëlle wil beide
handen vrij hebben en wil zeker geen foto’s maken tijdens deze
adrenalineverhogende duik. Ik moet dus voor de herinneringen gaan
zorgen. We gaan er bij de trap in en maken een rondje platform.
Kreeften, plooislakken, hele grote vlokslakken, millenniumwratslakken
en nog veel meer. Maar ja, eigenlijk is het wachten op onze grote
vriend. Na een half uur zijn we alweer richting de kant gezwommen
en vanaf een meter of vier maken we even een opstijging om te
kijken of er misschien aan de oppervlakte wat te zien is. Boven
gekomen zien we op een meter of vijftig vlakbij de dijk de zeehond.
Een duiker krabbelt zo snel als hij kan het water uit. Hij is blijkbaar
niet helemaal gelukkig met zijn ontmoeting. We duiken snel onder en
zwemmen richting de dijk. Gaan we het dan toch meemaken ???
Geconcentreerd speur ik rond. Helemaal niets,…. en dan ineens flitst
een donkere schaduw achterlangs en hangt de zeehond aan mijn
beenpocket. Het kost me behoorlijk wat moeite om hem weer los
te krijgen. Ik pak hem bij zijn kop en weet hem uiteindelijk duidelijk
te maken dat ik hier niet van gediend ben. Hij laat los, kijkt even en
zoef hij is weer verdwenen. Mariëlle geeft aan dat ze het allemaal
prima heeft kunnen zien. Ikzelf heb er niet zo heel veel van gezien.
We zoeken nog even, maar een zeehond vindt je gewoon niet, die
moet jou willen vinden. We gaan weer gewoon verder met onze
duik. Ik vind een schitterend jong snotolfje tussen het japanse
bessenwier. Het beestje is denk ik een centimeter of acht.
Schitterend diertje. Ik rammel even flink met mijn rammelaar om
Mariëlle het snotolfje te laten zien. Als het snotolfje even rustig
gaat zitten kan ik hem perfect vastleggen. Op het moment dat ik wil
afdrukken krijg ik een flinke duw in mijn zij. Shit, die zeehond weer,
denk ik terwijl ik omval en er een stofbende van maak. Vervolgens
begint het dier aan mijn kap te plukken. Ik weet hem ditmaal snel
van me af te krijgen en hij gaat gelukkig even bij Mariëlle kijken. Ze
weet het beest prima op een afstandje te houden. Met haar vinnen
en handen duwt ze hem continu van haar af. De zeehond besluit dat
ik, met camera, toch een makkelijkere prooi ben en komt weer
terug. Ik maak een paar foto’s, maar als ik even niet op let en de
camera wil afschermen hangt hij tot driemaal toe in mijn want. Het
beest heeft er behoorlijk lol in en schud er vrolijk op los. Hoe harder
ik mijn hand probeer terug te trekken hoe steviger de zeehond mij
vasthoudt. Na een kleine 10 minuten is de lol er voor het dier af. Hij
zwemt nog een paar keer om ons heen en ik kan nog een paar
plaatjes schieten. Dan verdwijnt ‘ie weer. Nog even wacht ik op een
plotselinge terugkomst, maar ik vind het eigenlijk wel prima zo. Ons
doel is bereikt. We hebben de zeehond heel goed gezien, er zelfs
mee mogen worstelen, een paar foto’s gescoord en een kort filmpje
gemaakt ter herinnering. Wat een prachtig dier, zo wendbaar en zo
snel. Uniek en super dat we dit hebben mogen meemaken, maar wij
houden het bij deze ene ontmoeting. |
| |
