| Vandaag vroeg naar de Bergsche Diepsluis. Op het moment dat ik
aan kom rijden is het 3 – 0 voor onze Zuiderburen. Een klein half
uurtje later ga ik ter hoogte van de mosselpercelen onder. Het zicht
is zo’n vier meter, helemaal top dus. Na een paar minuten zie ik de
eerste oude sepiatent. Weinig activiteit te bespeuren en daarom
weer verder. Ik kom bij een sepiaopstelling die me steeds doet
denken aan de stijlsprong. Zeepaardjes kunnen hier later dit jaar een
boel plezier aan beleven. Na nog wat lege stokken zie ik plots een
pijlinktvis boven me wegschieten. Wat een gave beesten zijn dit
toch. Helaas vertrekt hij net zo snel als hij gekomen is. Paar minuten
later ben ik aangekomen in het sepiaparadijs. Ik zie mijn Belgische
collega Gino al hangen, zwem achterlangs en kies een strategisch
plekje aan de andere zijde van het rek, zodat ik hopelijk net niet in
zijn fish-eye verschijn. De nederlands-belgische samenwerking gaat
voortreffelijk en om de beurt schieten we onze plaatjes. Fantastisch
schouwspel van drie koppeltjes en nog een aantal solitaire mannetjes
die af en toe ruzie komen maken. Ik probeer zoveel mogelijk sepia’s
binnen mijn lens te krijgen. Met onze (relatief) kleine groothoek is
zes à zeven toch wel het maximum denk ik. Na zo’n 70 minuten
vertrekt Gino en ben ik nog even alleen in sepialand. Ik hang doodstil
in afwachting van knokpartijen of paringen. Helaas blijft het alleen bij
imponeren en gaan ze niet op de vuist met elkaar. Een van de
mannetjes komt zowat op mijn camera liggen en zijn tentakels gaan
langs mijn bril. Bijzonder, wauw, zo dichtbij, foto’s maken is even niet
meer mogelijk. Als het mannetje toch weer voor zijn vrouw kiest
(gelukkig maar), zie ik 90 minuten en 30 bar op de computer/meter
staan. Tijd om afscheid te nemen en op mijn gemak weer naar de
kant gaan. |
| |
