| Vandaag, bij Sint Annaland, al onze onderkleding maar aangedaan
(thermo-ondergoed, FE-artic en FE-O-zone) zodat er ook weer
anderhalve kg lood extra mee moet. Omdat we de laagwater-
kentering niet konden halen
zijn we tot even voorbij de punt gewandeld, zodat we met de
stroom mee weer naar het strandje kunnen driften. Na de altijd
spannende dijkafdaling gaan we onder. Het zicht is slecht (< 1
meter). Als we op een meter
of vier diep zwemmen klaart het gelukkig op en hebben we rond de
twee meter zicht. We zien weer veel sponzen. Helaas door het
matige zicht niet
echt een goed overzicht vandaag. We dalen af naar een meter of
elf. De zeecypres is hier overal aan het
'bloeien' en Marielle vindt hierop weer een zilverblauwknotsslakje.
Terwijl ik hem probeer
vast te leggen, krijg ik een wat onbehaaglijk gevoel. Hmmm, volgens
mij sijpelt er heel langzaam water mijn pak in, mijn buik voelt wat
nattig en koud aan. Misschien moet ik weer wennen aan de
eerste duik onder de vijf graden denk ik naïef. Mariëlle trekt de
aandacht en laat mij
een Groene zeedonderpad zien. Mooie beest, maar wel een kleintje,
die vermoedelijk nog geen eitjes zal gaan afzetten. Via allerlei
(gewei)sponzen weer langzaam verder. Stilletjes hopen we op een
slakdolf. Na een half uurtje wijst Marielle me een vrijzwemmende
zeepier aan. Bijzonder want dat is pas de tweede keer dat we dat
zien. Foto's maken van zo'n kronkelend beest van 8 cm is echt een
drama. Tig foto's mislukken, maar ik heb het idee dat ik een paar
maal
het gelukt heb gehad dat ik raak flitste. Ik heb het door alle
inspanning zelfs weer warm gekregen. De koude, natte plek
heeft zich inmiddels uitgebreid via mijn kruis naar mijn knieën. Terwijl
Mariëlle in een enorme stofwolk verdwijnt zak ik twee meter en ga
onder de wolk door. Ik kom op de overgang naar het zand en zie
direct een mooie
dahlia zitten. Deze is mooier dan die rossige op de punt maar zit
helaas half
onder een oester. Na 40 min ga ik wat meer vaart maken en stop
nog een paar keer voor een Grote vlokslak die er goed voor zit. Als ik
voor het strandje ben aangekomen kom ik plots tientallen
vrijzwemmende zeepieren tegen. Waarom ze dit doen is ons nog
niet duidelijk, maar wel bijzonder om te zien. Misschien paarseizoen al
is dit volgens het internet al voorbij (oktober). Bij het achtervolgen
van de zeepieren heb ik het toch weer redelijk warm gekregen. Bij
de auto is Mariëlle
helemaal gelukkig dat ze weer geen koude handen heeft en heeft
spijt dat ze haar drooghanden niet veel eerder heeft ingeruild voor
natte wanten. Ik schrik wel een beetje als in mijn droogpak
uit doe. Alles is echt zeiknat. Het water loopt zelfs uit mijn
ondergoed, zo nat ben ik echt nog nooit geweest. Ik heb dit nooit
durven testen, maar nu is wel bewezen dat de combinatie Artic-O-
zone ook zeiknat zijn isolerende werking behoud.
Helaas ben ik zo bijdehand geweest om geen droge kleding mee te
nemen, zodat ik het alsnog koud krijg :-( |
| |
